Big sister? {+Vitani}

Muta was wéér het nest uitgekropen, gewoon, om alleen te zijn. Ze snuffelde wat rond, en probeerde een mosballetje voor haar aan te vallen. Blindelings, aangezien haar oogjes nog hartstikke vast zaten. Ze struikelde, en met een geschrokken piep tuimelde ze naar voren, en plofte op haar snuit. Direct zat ze weer overeind, en wreef met haar pootjes over haar neus. Met een pijnlijk gezicht stond ze op, en wankelde iet wat naar achteren. Ze zette een stapje naar voren, waarna ze blindelings nog een stap zette. Dit ging goed! Met een enthousiaste kreet liep ze verder, zonder maar één keer te kruipen, totdat ze over een tak struikelde en weer op haar snuit viel. Dit keer bleef ze liggen. Ze was eigenlijk best wel moe.
{Eerste post Vitani! }

Opeens voelde ze een neus tegen haar aan duwen, en haar weer omhoog hees. Lichtjes protesterend trappelde ze even met haar pootjes. "Mwoe..." piepte ze, maar toch gehoorzaamde ze de poes. Ze herkende de geur ergens van. Eerst had ze gedacht dat het mama was, maar die zou haar echt niet helpen. Haar kopje scheef probeerde ze haar oogjes te openen zodat ze diegene te kunnen zien. "Wie..?" vroeg ze, doelend naar de naam van die poes. Ze moest en zou weten wie het was. "Mu... t... Mut.. a! M-m-muta!" Zo, nu wist die poes haar naam. Dan kon je vast beter communiceren met elkaar. Ze legde haar pootje op de poot van de grotere poes. Met een frons probeerde ze haar oogjes te openen, maar nu lukte het nog niet.

{Ze zal haar oogjes open krijgen in haar volgende post c:}

Veel begreep ze niet van wat die andere poes zei, maar dat ze Vitani heette was wel duidelijk. "V.. V... V.. I... Vi... Vi!" piepte Muta, die Vitani's naam probeerde te zeggen. Echter lukte dat niet, en gaf de jonge kitten dat maar op. Dus besloot de jonge poes maar haar moeders naam te zeggen, tenminste, te proberen. "Zi.. Zier! Mwamwa!" Zo, nu wist die Vitani dat haar moeder Zira was. Eigenlijk was Zira nooit echt lief tegen haar geweest, maar dat was Muta nu wel gewend. Eigenlijk wou ze de poes voor haar zien, maar omdat dat zonet niet lukte probeerde ze het ook maar niet. Misschien was het tevergeefse hoop, en kreeg ze ze nooit open. Met die gedachte fronste ze weer haar gezichtje, en probeerde het nogmaals. Een felle lichtstraal kwam haar hersentjes binnen, en met een geschrokken piep deed ze haar oogjes weer dicht. Ditmaal voorzichtiger opende ze haar amberen kijkers opnieuw, zodat het op een kiertje was. Ze zag een groot beest voor haar neus, die ingedoken naar haar zat te staren, met van die enge, rode ogen. Ze deinsde iet wat geschrokken achteruit. Was dat Vitani? Het moest haast wel. Ze keek naar haar pootjes. Die waren wit, met wat bruinige vlekjes ertussen. Ze tilde langzaam een poot op. Met een enthousiaste piep keek ze naar haar bruine tabby poot. Wat mooi!