Ace…?

Ook daar was zijn vriend niet, en lichte paniek begon zich te vormen in het hoofd van de warrior. Hij was nu officieel bang dat er iets gebeurt was want dit was niet normaal. Nooit was de medicine cat zo lang weg geweest, zelfs niet voor zijn domme kruiden, maar vandaag was het wel zo. En als Tall erover nadacht gister ook al, en de dag daarvoor misschien ook wel! Hij kon zich de laatste keer dat hij de dikke, mind you, fluffy, kater gesproken had niet eens meer herinneren! Dit hielp dan ook niet echt voor zijn panic attack, en vol overgave begon Tall te zoeken naar geuren, en rondjes te rennen over de marshlands, waardoor het water alle kanten op splashte, en alle prooi definitely weg vluchtte.

- Open

Vanaf de Pinewoods had Ouzelwing met lichte tegenzin de gestreepte kater geholpen met het zoeken naar de Medicine Cat. Waardoor ze zich nu een beetje vermoeid en geërgerd begon te voelen. Hoe moeilijk kon het zijn een clangenoot te vinden, ze vonden haar immers haast altijd wel, juist op momenten dat ze het niet wou. De zeldzame momenten alleen, normaal gesproken was ze niet zo vriendelijk, alleen nors en onaardig. Toch hield ze zich aan een strak schema, ee schema dat zich duidelijk op de regels van de clan had gebasseerd. En een van de regels was trouw naar je medeleden. Dat was ze dan ook, er kon veel over de buitengewoon kille en norse kattin te zeggen. De kater rende inmiddels snel door het moeras heen, waardoor modder en water opspatte. Ze stoof dan ook achter hem aan, in de hoop de oudere Warrior wat te kalmeren. De geuren die ze rook waren vooral van Shadowclan, wat het natuurlijk zou bemoeilijken. Haar kleinere lichaam was inmiddels uitgeput van het geploeter door de modder. 'Tallshadow, waagt hij zich ook wel eens op niemandsland?' Vroeg ze zachtjes, niemandsland zoals Fourtrees of Roguegebied. Wacht ze had nog niet aan Bloodclan gedacht. Bloodclanners hadden wel vaker de grenzen overschreden. Ze zag een Rogue nog niet snel zich op clangebied begeven. 'Misschien moeten we ons op Bloodclan en Rogue geuren richten.' Opperde de kattin, met een gerustellende ondertoon in haar norse stem.

De kater keek verward op toen Ouzel plots een vraag stelde, hij probeerde te focussen en sloot daar even zijn ogen voor. "Eeehm.." Dacht hij hardop na, zijn gedachten proberen te ordenen, al schoten ze steeds terug in lichte paniek stand. "Ehm, ja soms…" Het was in ieder geval het proberen waard, al moest hij eerlijk zeggen dat de kans heel klein was. "En dat is een goed idee," Reageerde hij op de tweede oppering, al wilde hij niet denken aan wat die geuren konden betekenen. Gelukkig hoefde dat ook niet, want juist op dat moment verscheen Roughpaw, die aanbood om te helpen. Tall had geen tijd of zin om te denken aan wat er bij hun laatste encounter gebeurde, hij reageerde juist opgelucht. De laatste nachten had hij mede dankzij het verdwijnen van Ace erg slecht geslapen, en de zoektocht putte hem langzaam uit. "Graag Rough, bedankt," Antwoordde hij dus vermoeid maar vrolijk, en probeerde de paniekstand weer uit te houden. Nog even volhouden, Ace liep wel ergens rond.