Observing

Een aantal dagen nu, verbleef hij in dit gebied. Met lome passen bracht hij zijn massieve lichaam naar de rand van de beek en plofte neer op de door zon verwarmde rotsen die ernaast lagen. Observeren, dat was wat hij deed. Het had geen zin amok te maken wanneer je daar niets uit kon halen, wanneer er geen reden voor was. De Clans, een van de bronnen van al die geuren hier, waren iets waar hij nog wel eens mee in aanraking zou komen, maar er was meer dan dat. Haast was er echter niet bij. Hij had gezien hoe fel sommige katten hier waren als het ging om territoria en om nu een gevecht op te zoeken zonder goede reden. Dat was slechts een verspilling van energie en bovendien moesten zijn wonden dan weer helen. Aangezien het zo'n klein stukje grond was met zoveel katten vloog van alles elkaar in de haren en je wist nooit wanneer je een vriendelijke vreemdeling tegen het lijf liep of een dolle hond.

(Eerste post voor Eternity)

Buitenlucht en rust, dat had de witte kattin vroeger enkel een gebrek aan gekregen. Haar blauwe ogen keken om de bomen heen. Sommige waren groter dan vroeger en sommige bomen waren er helemaal niet. De twolegs kapten ze om. Dat had de kattin echter wel gezien. Haar geur van toen ze nog jong en naïef was was al tijden lang geleden weggevaagd. Dit was vroeger haar territorium geweest. Met Clover gedeeld. De kater waar ze zo veel van hield. De kater die haar blindheid genezen had nadat hij haar bedreigde de kittens te vermoorden. Pas bij de V-vormige boom waar ze altijd op lag ving de witte member een nieuwe geur op. Van een rogue, niet zo ver hier vandaan. Ze versnelde haar passen totdat ze een hoopje bruine vacht zag. Zelfverzekerd liep ze naar hem toe. 'Ook hallo,' zei ze verontwaardigd. Alsof ze het gevoel had dat ze niet zo belangerijk gezien werd. Sinds korte duur vond ze zichzelf een echte dame. Wat vroeger dus niet het geval was. Ze keek hem doordringend aan. Hij bevond zich nogsteeds in haar vroegere territorium. Maar dat deed niet veel. Ze vond het toch niet meer zo speciaal.

Dragon draaide zijn oren iets in de richting van de pootstappen toen hij deze hoorde. Pas toen hij begroet werd en de verontwaardigde toon in de stem van de ander hoorde, draaide hij zijn kop richting de witte poes die bij hem was komen staan. "Goedendag," sprak hij met zijn diepe stem. Zijn houding en toon lieten blijken dat hij zich niet liet intimideren door haar verontwaardiging en wat dat ook veroorzaakt mocht hebben. Voor zover hij wist had hij deze kattin niet eerder gezien hier en lag hij ook niet op een plek die tot iemand toebehoorde, dus waarom het meteen zo moest was hem een raadsel. In zijn ogen was het altijd een slimmere zet geweest om het ijs te breken op een nette manier, tenzij je graag vijanden maakte.

"Goedendag," Ja, nou, hehe, nou moe? Het was toch niet zo moeilijk om ook is hallo te zeggen? Zoals Eternity begrepen had waren de katers de eersten die een vrouw mochten begroeten. 'Wat bevindt jou hier?' Sprak ze met een volwassen toon. Zoveel jaren, of zelfs manen leeftijd verschilden ze niet. Maar zij was de oudste en daar ging het om. De poes dwong zichzelf om te gaan zitten. 'Mooi territorium, nietwaar?' En ze loog niet. In haar jeugd bewerkte ze de struiken met kleurrijke bloemen, die nu een beetje verbrokkeld uitzagen. 'En ik neem aan dat je nog rondzwerft naar een nieuwe plaats hmm?' Haar blauwe ogen boorden in dat van hem. Alsof ze hem dwong ja te zeggen. Ze sloeg haar staart om haar middel heen. Haar pels trilde zachtjes met de wind naar voren. Even voelde ze zich weer jong. Toen ze nog naast haar moeders buik lag. Maar dat was niet meer het geval. Life must go on. En op een dag zal ze ook eindigen.

Zijn geeloranje ogen stonden strak op de kattin gericht, terwijl hij haar reacties peilde en haar in zich op nam. Het was goed om te weten wie je voor je had. Hij schatte haar wat ouder, maar erg veel was het niet, hoogstens een jaartje of twee. Zijn uitdrukking was bedenkelijk toen ze hem vroeg wat hij hier deed, althans dat maakte hij eruit op. "Zonnen, zoals je ziet," merkte hij op. De kater schudde zijn kop even toen er een vliegje langs zijn oor kwam. Ze begon weer te spreken en hij luisterde aandachtig. "Het is inderdaad wel oké hier," antwoordde hij. Niet omdat de plaats niet mooi genoeg was, maar omdat dit slechts één van vele plekken was die hij had gezien die je 'mooi' zou kunnen noemen. Om eerlijk te zijn was dat ook niet iets waar hij zich voornamelijk mee bezig hield. "Ik trek rond ja. Blijf nooit echt lang op één plaats," sprak hij toen ze hem weer wat vroeg. Alleen als de plek het waard was, maar in dit gebied was hij die nog niet tegen gekomen.

Ze deed haar best vriendelijk te blijven, waardoor ze zat te zuigen op haar wangen. "Zonnen, zoals je ziet," Ja, duh. Tuurlijk zag ze dat. Ze wou haar mond weer open doen om wat te antwoorden maar algauw sloot ze het zich bij het horen van de kater. "Het is inderdaad wel oké hier," Ze stak haar snuit trots omhoog. 'Dit is... nou... was mijn territorium.' Ze keek naar hem. "Ik trek rond ja. Blijf nooit echt lang op één plaats," Plots merkte ze zijn afschrikbare uiterlijk. Hij zag er niet uit en rook niet echt... Aantrekkelijk. 'Waarom kom je niet bij de Elite? Daar kun je je vaste plekje zoeken, sparren met anderen en ook hondentanden verdienen. Voor je het weet sta je aan de top.' Eternity zelf was te oud om deputy en daarna leader te zijn. Maar dat boeide niet. Want als ze het goed gehoord had was haar dochter zelf Deputy en dus konden haar nakomelingen wel ver komen.

De veranderingen in haar houding waren duidelijk op te merken, vooral toen het ging over het gebied waar ze nu beide op stonden. Dat was dus van haar geweest. "En niet meer, omdat?" vroeg hij vervolgens. Als ze niet wilde dat hij die vraag stelde dan had ze geen nutteloze feitjes moeten geven. Dat het van haar was geweest betekende niet dat ze hem er nu af zou kunnen jagen. Verleden bleef verleden. Katten die zich daar te veel in vergiste maakte vaak grote fouten. Wat hij vervolgens kreeg was een verzoek. Of hij niet bij de Elite wilde komen. Dragon trok zijn wenkbrauwen iets op en liet zijn blik iets afdwalen. Ze rook inderdaad naar die groep die in het dorp woonde, die katten die niet bij het bos hoorde, maar toch allemaal op een kluitje zaten. "Sorry, ik ben nooit zo'n hielenlikker geweest," merkte hij op, doelend op het feit dat er dan een kat boven hem stond waar hij alles maar van aan moest nemen. Zijn blik viel ondertussen terug op de kattin.

(Dat hij veel rondtrekt betekent niet meteen dat hij vuil is. Dat beslis ik zelf wel over mijn eigen karakter. Danku)