I need more cats || Deathbite

Deathbite liep door het twolegterritorium, op zoek naar domme kittypets om te verwonden, al was hij nog zo moe. Daar zag hij inderdaad een kittypet zitten op een paaltje, maar toen hij dichter kwam rook hij Bloodclan. "Waarom..?", hoorde hij de poes zeggen. Was die gek ofzo? Die was even tegen zichzelf aan het praten, typisch poezen, dacht hij. Behendig sprong de kater op het paaltje naast de poes, die niet door had dat hij er was. "Waarom wat?", vroeg hij half nieuwsgierig, half spottend aan de vreemdeling. Waarom waren twolegnesten zo lelijk? Waarom zit zij hier op een paaltje? Waarom slapen twolegs in een stenen gevaarte? Waarom hadden twolegs honden? Waarom stapten twolegs vrijwillig in de buiken van monsters? Zoveel waaroms, maar wat was de hare? En waarom praat ze tegen zichzelf? Wow, nog een waarom. Hij priemde zijn felrode ogen recht in de hare, hij was benieuwd naar haar 'waarom'.

De poes leek nu pas door te hebben dat hij naast haar zat. "Ai, dat is een lang verhaal," mauwde ze toen tegen hem. "Ik heb tijd." Death draaide zijn kop weg van de poes en keek recht voor uit. Hij haatte het als iemand clichés als antwoorden tegen hem zeiden, maar dat maakte het des te leuker om ze te zelf te mauwen. "Maar als je zo nieuwsgierig bent, kan ik je het wel vertellen" Hij knikte, en besides, wat kon er nu een lang verhaal zijn aan de vraag 'waarom'? "Ai, maar eerst een voorstel rondje," mauwde de poes, hij zuchtte, voorstellen was ook ooo zo leuk. Die poes leek iets te hebben met het woordje 'ai', want die had ze in de drie zinnen die ze had gesproken al twee keer gezegd. "Goed," miauwde Death tenslotte, na veel nadenken of hij zich wel degelijk moest voorstellen. "Ik ben Deathbite, Bloodclanner, 16 moons oud en al vader. Kun je het geloven? Verder ben ik doodop, nieuwsgierig en slechtgehumeurd." Hij kuchtte even en ging toen verder. "Verder nog iets? Anders mag je jezelf al voorstellen hoor." Hij dacht dat de poes ongeveer zijn leeftijd had, rond de 20 moons. Ze had een litteken over haar oog dat haar niet lelijk maakte, hij vond het net mooi, het was een duidelijk teken van Bloodclan. Zelf had hij ook wel littekens, over zijn flank, op zijn poten, maar het waren er kleine, want hij liet zich niet snel verwonden, het ergste litteken dat hij had was er één in zijn nek, toen hij van het monsterpath was getrokken in zijn nekvel.

"Nou aangenaam Deathbite, mijn naam is Abyss dochter van Wolverine en Thorn dus blijkbaar de zus van Tornado, ik ben 18 moons en woonde vroeger bij de zeekust met een eigen groep," stelde de poes zichzelf voor. Zeekust? Wat is een zeekust? Hij fronste naar de poes, misschien was Zeekust wel een kat. "Wat is een zeekust?" Hij keek naar het twolegnest, dat er maar lelijk uitzag. Zo vreselijk lelijk. "En waarom zei je nu waarom?", mauwde hij er nog achter, want dat had ze nog niet verteld, en hij was benieuwd.

"Een zeekust en zeg maar een meer maar dan zo groot dat het einde niet kan zien. Bij de zeekust is een groot wand met alleen maar rotsen, waar velen hollen te vinden zijn. Er zijn ook Twolegs te vinden, wat wij daar altijd Landlubbers noemde, ze geven je vis die ze vangen mer rare stokken maar zelf kan ik er ook wat van. Op een dag, kwam er een storm mijn bemanning en ik, wat jullie dus een groep noemen. Waren op weg terug naar de zeekust, maar is verschrikkelijks gebeurde er toen, ik kon ze niet helpen.. Ik ben ze allemaal die nacht kwijt geraakt.. Als ze nog leven weet ik niet, maar ze zijn niet meer bij mij" Terwijl de poes haar hele verhaal uitlegde luisterde Death gefascineerd. Toen ze klaar was en eindelijk adem kon nemen knikte hij en vroeg er nog achteraan: "Wat heeft dat te maken met dit nest?" Vervolgens wees hij met zijn staart richting het stenen gevaarte. Het was griezelig, het nest was donker, terwijl buiten de zon fel scheen, die stenen hielden de zon tegen! Wie wil nu leven in een nest zonder licht! "Als je er nog over wil praten," vroeg hij snel nog aan zijn zin toe. Misschien lag het zo gevoelig voor hem, net zoals zijn verleden, en 'bemanning', zijn volledige 'bemanning' waren zijn broertjes geweest, en zijn mama, tot zijn werd weggenomen door wrede en enge katers. Hij besefte dat hij nu één van die katers was geworden.

"Oh, das gewoon toeval. En wat kom je hier doen? Of ook gewoon toeval" Death grinnikte, hij merkte op dat hij de laatste tijd veel vriendelijker was tegen katten, zelfs poezen, vader zijn verandert veel, maar zijn gedrag zou snel veranderen, dat beloofde hij zichzelf, hij was gewoon te moe om andere katten uit te dagen. "Toeval," mauwde hij luchtig, hoe kon het anders? Het lot? Het lot, waarin hij niet geloofde? Alles dat gebeurde was toeval, het 'lot' bestond niet, dat was simpelweg een verzinsel om het leven vroeger verdraagzamer te maken. Plots zwaaide de deur van het nest open, en kwam er een twoleg naar buiten. Het maakte geen aanstalten om naar hen toe te lopen, maar liep naar enkele vreemde vogels die niet vliegen, kippen werden ze genoemd. Het strooide wat granen in het rond en verdween weer naar binnen. Een grijns verscheen op de kater zijn gezicht. "Heb je honger?", grijnsde hij.