Lost in a fairytail.

Silverfang trok zijn nagels iets terug om de kater de mogelijke vrijheid te geven weg te gaan, maar hield hem nauwlettend in de gaten, mocht hij weer een poging doen de kleine kitten een fatale slag te geven. Echter leek de koelbloedige moordenaar geen enkele aanstalten te maken te verdwijnen. Integendeel, hij bleef gewoon in zijn greep en antwoordde met een stem zo kil en rustig, dat het bijna leek alsof hij opzettelijk tijd aan het rekken was. Met een schok realiseerde Silverfang zich dat dit inderdaad het geval was. De witte kater had hem waar hij hem hebben wou, gevangen als een muis tussen twee grote klauwen. Dit was één groot spel, een moordlustig spel, en hij was degene die de touwtjes in poten had. 'Ik vraag me af.. hoeveel katten er al gestorven zijn.. onder het regime van jullie clankatten.. Want jullie.. zijn de grootste moordenaars. Al die oorlogen.. al die border fights.. allemaal kosten het levens... veel meer levens dan een enkele kat met zijn eigen klauwen kan doen.. dus hoe kun je beslissen.. wat ik fout doe?..' sprak de witte kater met een hoogst irritante grijns op zijn gelaat. Silverfang liet zijn nagels weer uit hun hulsjes ontsnappen, en ontblootte tevens zijn tanden. Niet in een grijns, maar in een kwade snauw, waarbij zijn scherpe gebit schitterde in het zwakke maanlicht. Hij wist van Phantom's plan, maar had het idee dat als hij nu niet snel de stilte verbrak deze hem in een ijzere greep zou overvallen. "Een eervolle warrior doodt geen andere katten," citeerde hij bijna letterlijk uit de warrior code. [i]Al wil ik voor jouw best een uitzondering maken,[i] voegde hij er in stilte aan toe. 'Als je me los laat.. maak ik er een einde aan, maar als je me niet los laat.. bloed ze dood..' Even wierp Silverfang zijn blik op de kitten. Haar oogjes waren gesloten, was hij al te laat? Hij voelde hoe zijn nagels zich uit pure frustratie dieper in de huid van de kater boorde, die hier schijnbaar geen enkele kik op scheen te geven. Met een woedende blik waar de wanhoop vanaf te lezen was, maakte Silverfang weer contact met zijn zilvere ogen. Wat kon hij doen?

[[ Wss kan ik pas weer antwoorden na 8 augustus ivm met mijn vakantie. Sorry. D: ]

Alles wat de katers tegen elkaar zieden gingen bij haar het ene oor in en het andere eruit. Langzaam voelde ze haar haartje sneller kloppen. Steeds maar sneller en sneller. Maar plots sloeg het een paar keer over. Het sloeg langzaam, sloeg zo af en toe een paar keer over met kloppen. Ze voelde haar ogen naar achter rollen. Maar ze wou niet, ze wou weten hoe dit ging aflopen. Ze wou erbij zijn. Lichte tintelingen voelde ze in haar tenen. Zou het gevoel dan toch terug komen? Maar tevergeefs. Ze voelde haar hart bonken in haar keel. Het bloed stromen langs haar luchtpijp, en het geluid van de katers werd steeds maar harder. Ze begonnen te schreeuwen het werd harder dan schreeuwen. Het was oorverdovend. Haar hoofd deed pijn, het bonkte langzaam, alsof er een tennisbal heen en weer stuitert. Langzaam opende ze haar ogen om een laatste blik te werken op de zilveren en witte kater. Weer voelde ze haar ogen naar achter rollen. Het was gedaan. Haar hartje was gestopt met kloppen. Maar het bloed bleef nog druppen uit haar lichaam. Het levenloze lichaampje lag daar maar. De zilveren kater probeerde haar nog te redden. maar hij kwam te laat. Hij kwam te laat om haar een 2e kans te geven. De witte kater had gewonnen.

-Dan ben ik op vakantie :'( maar goed ze is nu dood kijk maar hoe jullie het uitvechten.-

Zijn lichtgroene ogen keken radeloos is die van de witte kater. Gedachtes sneller dan Starclan schoten door zijn kop. Één beet, dan is het gedaan. Dan is alles opgelost. De drang werd steeds groter, bijna beangstigend. Silverfang wist het maar met moeite te onderdrukken. Was hij een lafaard dat hij het niet durfde te beëindigen? Wat maakte het bovendien uit, niemand zou zo'n koude ziel missen. Nee! schreeuwde een stem die nog wel helder scheen te denken. Doden is geen oplossing, dat weet je. Maar, wat moest hij dan? Silverfang klemde zijn kaken op elkaar, en boorde zijn nagels zo diep in de huid van Phantom dat het hem niet zou verbazen als het een bloeding zou veroorzaken. Het was zo gemakkelijk..
Een plotselinge schreeuw deed Silverfang met een ruk opkijken. Zijn ogen werden groot, de kitten! Zonder zich nog te bekommeren om de witte kater rukte hij zich los en viel hij neer bij het levenloze lichaampje van Fluffypaw. Nee.. "Nee." Hij verborg zijn neus in het bloedende pelsje, hopeloos op zoek naar nog enig teken van leven. Maar, dat was er niet. Hij was te laat.

[[ Sorry, kon het niet laten nog even snel te posten. ;D ]]

De ogen van de clankat keken verward door de drang om iets zodanig misdadig te doen dat ze de belangrijkste regel van haar 'warriorcode' overtrad. Phantom staarde kil terug maar het was onmogelijk geweest om de vermakelijke glans te maskeren. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een maniakale grijns, de klauwen van de kater boorden zich nog dieper in Phantoms vel maar het deerde niet, hij was erger gewoon. Zo meteen zou de klus die hij al manen, seizoenen lang had willen afmaken, beëindigd worden. Er was niets meer voor het kleintje te doen, al vanaf het moment dat phantom zijn vlijmscherpe tanden in het lichaam van de kitten had gezet was ze ten doden opgeschreven. Er sneed een pijnlijke, hoge gil door het landschap, de zilveren kater sprong van phantom af en liep naar de kitten toe. 'nee...nee..' snikte Hij, het gezicht van de zilveren kater verdwenen in de zachte pels van de kitten. 'Wat zit je daar nu te janken als een kittypet?' smaalde Phantom. Zijn stem was koud als ijs:'Die kitten is geboren zodat ik het kon doden, het was gewoon een kwestie van tijd voordat het naar me toe kwam' Phantoms stem werd stiller maar de sluwe nasmaak was ozo duidelijk. Hij ging netjews zitten en begon het bloed uit zijn pels te wassen alsof er niets was gebeurd, alsof het gewoon een muis was die hij had gevangen. Terwijl de zon zachtjes haar warme stralen over zijn pels liet gkijden staarde phantom onderzoekend naar de clankat die nog steeds ineengedoken bij het kittenlijkje zat. Hij gaf geen teken dat hij de sadistische opmerkingen had gehoord, Phantom wachte af op wat de clankat zou doen rustig zonder enig berouw te tonen over wat er was gebeurd met de onschuldige kitten.

De woorden van de moordlustige kater leken ver op de achtergrond, maar wisten toch een ijzige kilte in zijn lichaam op te wekken. Silverfang sloot zijn ogen, en probeerde de woede die door zijn aderen gierde te onderdrukken. Het had geen zin meer de Rogue aan te vliegen, hoogstwaarschijnlijk was dat ook wat hij zou willen. Het leven leek voor hem alleen maar uit moorden te bestaan, waarbij hij teerde op de doodangst van andere. En; ergens had Silverfang medelijden met hem, medelijden met het stuk verdriet dat zojuist zonder enige berouw te tonen het leven had kunnen wegnemen van een kleine kitten. Dit medelijden, gemengd met een grote afschuw, was dan ook duidelijk in zijn blik te zien toen Silverfang zich van het kittenlijkje weg draaide en zijn lichtgroene ogen op Phantom wierp. Wat was de kater aangedaan waardoor hij zo in en in slecht was geworden? Silverfang zwiepte met zijn staart. Één ding wist hij zeker, hij zou het hem op één dag betaald zetten, of Starclan hem hierbij zou helpen of niet. "Verdwijn, je hebt hier niks meer te zoeken," siste Silverfang met een woeste snauw. Een opmerking zoals, 'waag het niet ooit nog één poot op de grenslijnen te zetten' was niet nodig. Deze situatie ging verder dan dat, en beide katers wisten dat wanneer hun blikken voor een volgende keer zouden kruizen, Silverfang het misschien wel minder nauw met de Warrior code zou nemen.

Phantom keek recht in haar woedende ogen, precies wat hij wou. Maar achter die razernij zag Phantom nog een andere emotie, een onbekend gevoel verloren gegaan in de schijn van woede. Nieuwsgierig staarde Phantom naar haar blik, naar het vuur dat in haar ogen oplaaide, het verdriet dat haar netvlies bespeelde. 'Verdwijn je hebt hier niets meer te zoeken' snauwde de clankat. Phantom keek haar speels aan alsof ze een leuk grapje had gemaakt, alsof ze een plagerige opmerking had gemaakt. 'Dat zal ik zo meteen doen clankat ik moet eerst nog iets regelen' Zijn stem was glad als een regenplas en nauwelijks luider dan het fluisteren van de bladeren maar toch waren ze zo duidelijk. Phantom snoof even de lucht was vol van woede, verdriet, katten en één enkele domme prooi. Hij sloop tussen een paar vlierstruiken door en kreeg al snel het trillende neusje van het konijn in het vizier, een oogwenk later stond Phantom terug oog in oog met de clankat. Hij liep haar rustig voorbij naar het lijkje en zachtjes, heel zachtjes legde hij de prooi bij Fluffypaw's hoofd alsof ze ervan aan het eten was. 'Hoe ironisch toch: een prooi die te eten krijgt' fluisterde hij in het oor van de clankat En Phantom verdween tussen de struiken.