Work hard (Blizzardsight)

Geconcentreerd staarde de rode kater naar de zwarte vogel die nog niks doorhad. Het beest was bezig om het voer van de grond te pikken en dat deed hij in een snel tempo. Het had niet door hoe Flashingthought hem aan het begluren was vanuit het gras. Wel stom, want zijn rode vacht viel alsnog op tussen de groene grassprieten. De kater kwam langzaam dichterbij. Hij wilde het gewoon voor elkaar krijgen om een vogel te vangen. Vliegend prooi was altijd een uitdaging en deze wilde hij graag aangaan.
Toen hij nog maar een paar staartlengtes van de kraai af was, sprong hij op vanuit het gras. Met zijn klauwen probeerde hij de vogel beet te pakken maar deze was weggesprongen en vervolgens weggevlogen. Hij rende er nog even achterna en klauwde in de lucht, maar kreeg de vogel niet meer te pakken. Al snel was de kraai te ver omhoog gevlogen en kon hij er niet meer bij. Flashingthought schudde met zijn kop, teleurgesteld in zichzelf. Hij had gewoon nog iets dichterbij moeten komen. En hij had veel sneller moeten opspringen uit het gras. Zichzelf beter afzetten met meer kracht. Maar nee, dat had hij niet gedaan en daar had hij wel aan moeten denken. Boos schopte hij een hoopje aarde omver, al hielp dat niet echt. De enige manier om wat blijer te worden was om een nieuwe poging te wagen. En dan moest hij wel een vogel winnen. Want hij moest en zal een vogel mee terug nemen naar het kamp.
Flashingthought wilde net een paar stappen zetten richting het gras toen hij iets zag bewegen. Een witte pluk vacht was duidelijk te zien nu in het gras. De rode kater tilde zijn neus ietsje op om te ruiken wat of wie het was. Hij ving een bekende geur op. De geur van zijn broertje. Afwachtend bleef hij staan tot Blizzardsight tevoorschijn zou komen om eens te zien wat die hier nou deed.

De kraaienplaats, een plek dat niet altijd even handig was om te jagen. Tweebenen lieten daar vaak hun spullen slingeren, waardoor de kraaien soms vergiftigt waren, iets waar katten ziek van konden worden. De spierwitte en langharige kater dook in elkaar, waarna hij door het gras heen liep. Hier en daar was het gras wat langer, en ritselden de sprietjes sneller rondom zijn poten. Een rode kater die net duidelijk een jachtpoging had gedaan, viel hem vanuit het gras op. Zijn poten schokten even, terwijl hij abrupt tot stilstand kwam. Zijn broer miste de kraai op een haar na, waardoor ook de andere vogels gealarmeerd reageerden en wegvlogen. Met soepele passen draafde de kater naar zijn grote broer toe waarnaar hij voor de rode kater tot stilstand kwam. Zijn witte staart sloeg hij rustig heen en weer, al had de kater zijn oren wel alert gespitst. Daarna ging de kater zitten en snoof hij zachtjes, zijn blauwe ogen keken ondeugend naar zijn grote broer. Hij had zijn stoere broer nog nooit op die manier gezien. Een klein glimlachje sierde zijn lippen waarna hij even plagerig met zijn schouder tegen die van zijn broer duwde. 'Lastig?' Vroeg hij op een vriendelijke en serieuze toon. 'Volgende keer beter!' Grinnikte de kater waarnaar hij opgewekt wat geuren opsnoof, zijn mond ietsje geopend om mogelijke prooidieren op te zoeken. Misschien konden ze samen verder jagen, het zou goed zijn voor hun band onderling. Hij probeerde onbewust zijn broer wat op te vrolijken naar diens mislukte jacht.

Het kon niet veel goeds betekenen, die ondeugende ogen. Zijn broertje kwam naar hem toe getrippeld en kwam vlak voor Flashingthought tot stilstand. Met een humeurige blik keek hij neer op de witte kater tegenover hem. 'Lastig? vroeg hij op een vriendelijk toon. Iets wat hij er nu niet echt bij kon hebben. 'Nee, te makkelijk. Dat is het hele probleem!' riep hij bijna uit, maar hij dwong zichzelf kalm te blijven. 'Volgende keer beter!' grinnikte Blizzardsight. 'Inderdaad dus als je wil laten we dan snel op pad gaan en nog een vogel zoeken.' antwoordde hij humeurig. Nee, zijn hele bui was nu verpest door zo'n stomme vogel! Het is allemaal zijn eigen fout, hij had gewoon beter zijn best moeten doen. En nu zou hij dat weer doen door gewoon een andere vogel te zoeken. Hij stak zijn neus in de lucht om op die manier sneller geuren op te vangen en rook al snel wat prooi. Het was een vage geur wat betekende dat het niet heel dichtbij was, maar ze zouden er vanzelf wel komen. 'Kom, die kant op,' antwoordde hij nogal kortaf, de geur volgend. Hij was misschien wel een beetje gemeen tegen Blizzardsight, maar hij kwam nou niet op een bepaald goed moment binnengewandeld.