Grandma?

Ze walgde ervan. Hoe haar kleinkinderen opgevoed werden was totaal niet de bedoeling. Ugh, wat waren haar dochters nou zonder haar? Zwakkelingen. Een groep nietsnutten, dat waren haar nakomelingen. En dus ook haar straf voor het zwanger raken. Hun pittig karakter hebben ze gelukkig van haar. Maar dat zwakke gedrag echter van hun vader. Haar blauwe ogen flitsten het kamp rond. Alsof ze hier niet veilig was. Maar Eternity had toch wel het lef om is iemand zomaar aan te vallen. Ze was tenslotte de 'verstandigste' hier. Plots voelde ze iets tegen haar aan botsen. Met een vijandige blik keek ze weer op van haar gedachtes. 'Jij mormel! Kijk is uit wil j-' Een klein stemmetje onderbrak haar. "S.. S.. Sorry Mevrouw." Eternity deed een neppe, brede glimlach op naar de zwarte kitten. Ze kende hem wel. Brat's eerste gevolg van haar domme oorzaken. En waar was mammie? Juist, ze was hier om het weer is op te ruimen. Maar ze kon geen kitten vermoorden. Haar dochter was de ramp. Daar kon dit schatje er niets aan doen. Aan de sndere kant had Brat hem goed opgericht. Erg vormeel en terecht. 'You better be,' Gooide ze eruit. Maar erg zachtjes. De kattin schraapte haar keel en zakte wat door haar poten zodat ze net dezelfde lengte als het kleintje was. 'Als ik het goed heb is Brat jouw mama?' vroeg ze. Nogal ongeduldig wachtte ze op antwoord. 'Ik ben Eternity, trouwens. Brat's moeder, en dus betekent het dat ik jouw oma ben.' Ze vergrootte haar grijns. Dat het bijna eng leek.

Ze beet op haar lippen om haar irritaties niet op dit mormel af te reageren. Ondanks dat hij de hoofdoorzaak was op dit moment. "Leuk om je te ontmoeten Eternity, mijn naam is Nightshroud." Zwijgend knikte ze langzaam. Hmmm, ze was beter met namen verzinnen. Waarom was zijn naam niet Mutt? Of Problem? Scourge mag weten waarom. Een stilte volgde. De witte poes keek naar haar links, gewoon om zijn rare gezicht te vermijden. Daar zat niets van Brat in. "Oma, mag ik iets vragen?" Ugh, die naam, het maakte haar oud voelen. Ze wou hem net aanspreken dat ze gewoon Eternity of Mevrouw genoemd wou worden. Maar de jonge kitten ging schaamteloos verder. "Hoe was mama toen ze jonger was?" Die vraag deed haar nekharen stilletjes oprijzen. 'Net als jij, schaamteloos, respectloos en nutteloos.' Het deed haar moeite dat niet luid uit te roepen. Met een poeslieve stem keek ze hem aardig aan. 'Nou ehm... Mama was... Behoorlijk 'lastig' zeg maar.' Zo, zacht uitgedrukt. 'Maar ik weet zeker dat jij dat niet word.' Ze greens van oor tot oor. 'Of toch wel,' dacht ze nogmaals in stilte. Jeetje, met andermans kitten praten was lastig. Je kon ze gewoon geen pijn doen. Als het haar zoon was, kreeg hij meteen een draai om de oren als hij zo deed.