You don’t have to be shy [Trainingstopic one]

Swanpaw werd wakker van het felle ochtendlicht dat door de ingang van de apprentice den scheen. Hij geeuwde en stond versuft op, het was vandaag zijn eerste training met een nieuwe mentor. Hij deelde haar samen met een andere apprentice, Oceanpaw, en zij was net apprentice geworden. Eenmaal buiten nam hij met halfopen ogen een vogel van de prooistapel en nam verveeld een hap. Vandaag zou hij nieuwe dingen leren, niet dat hij eerder al veel had geleerd, want het werd echt tijd dat hij een nieuwe mentor toegewezen kreeg. Vlak na zijn eerste hap zag hij Brindleleaf bij de uitgang van het kamp zitten, dom van hem dat hij niet eerst het kamp even had rondgekeken! De kater nam de mus in zijn bek en trippelde naar zijn mentor, waarna hij haar een verontschuldigende blik toewierp. "S..sorry," stamelde hij verlegen, ik had u nog niet gezien." Hij ging zitten en nam nog een hap, en besloot dat hij genoeg gegeten had, bovendien had hij niet eens honger, zoals nooit, eigenlijk. "Wilt u ook wat?" vroeg hij beleefd en stijfjes, terwijl de witte kater de mus aarzelend naar haar toeschoof, en als ze niets zou willen, als ze al gegeten had, dan ging hij het wel aan Oceanpaw geven, want die leek nog niet buiten te zijn.

Oceanpaw kwam ongemakkelijk, zo leek het dan toch, naast hem zitten en begon haar wilde vacht te likken. Ze leek net als hem niet zo enthousiast om te gaan trainen. Ergens was hij wel blij dat hij eindelijk een nieuwe mentor toegewezen had gekregen, want dan kon hij nu eenmaal zijn training verderzetten. Brindleleaf vertelde hen dat ze het territorium zouden gaan verkennen. Hij stond op en liep achter haar aan en vroeg zich af of Ocean het niet spannend vond. Maar toen hij naar haar keek dacht hij wel anders, misschien zou ze van gedacht veranderen eens ze het territorium zou hebben gezien. Het voelde vreemd om met twee poezen die hij niet kende rond te lopen in het territorium, maar hij zou eraan moeten wennen, dus probeerde de jonge kater maar een babbeltje te slaan met zijn mede-apprentice. "H..hallo," stotterde hij, "i-ik ben Swanpaw." Net toen hij dat had gezegd, herinnerde hij zich dat zij zijn naam al wist van de ceremonie. Hij kon zichzelf wel op de kop slaan! Beschaamd keek Swan weg, hij wou niet zien hoe Oceanpaw hem uitlachte.

De Mentor leek net klaar te zijn met eten toen Oceanpaw erbij kwam staan. Ietwat verbaasd trok de oudere kattin dan ook met haar oren, waardoor Ocean zich wel afvroeg of ze iets had gemist. 'Goedemorgen Oceanpaw.' Klonk er bijna meteen, waardoor haar kopje omhoog schoot en ze met haar helderblauwe ogen even naar har mentor keek. Een kort vriendelijk knikje volgde, waarna ze haar verwilderde vacht verder orderde. 'Goed we beginnen met een rondje door het territorium, waarbij jullie alle geuren mogen noemen die jullie tegen komen.' Klonk er net op het moment dat ze klaar was met haar eerste wasbeurt die dag. Soepel sprong de kattin overeind, misschien iets te snel, waarna ze haar mentor met zenuwachtige kleine pasjes volgde. 'H..hallo,' stotterde haar mede-apprentice al snel, waardoor de jonge Oceanpaw even vriendelijk naar hem glimlachte. Ze was te zenuwachtig om maar een woord uit te brengen. 'I-ik ben Swanpaw.' Ging de kater verder, die met zijn sneeuwwitte kleur, haar aan haar moeder en halfbroer deed denken. 'Dankje, ik was je naam al weer kwijt.' Fluisterde de jonge kattin, voorzichtig terug. Ze was te gespannen geweest om alles te kunnen onthouden. Onrustig kroop ze iets dichter naar haar mede-apprentice toe. Geen zwaktes willen tonen aan Brindleleaf. 'We komen toch niet in de buurt van het Rogue gebied?' Vroeg ze gespannen, terwijl ze inwendig gepeinigt haar ogen tot spleetjes kneep.

Swanpaw zuchtte opgelucht toen de poes hem niet uitlachte om zijn domme vraag. Ze zei zelfs dat ze zijn naam al was vergeten. Op dat moment begon Brindleleaf te spreken, ze moesten duidelijk beter gaan opletten. Hij zoog snel alle lucht naar binnen. Hij rook de oude geur van een konijn, maar voor de rest niets, voorlopig dus nog geen prooi. Als ze al gingen jagen, want Oceanpaw kende het territorium nog niet. Hij wachtte tot zijn mentor was uitgepraat, en bij het laatste knikte hij voorzichtig. Het was een goede tip, daar had hij zelf nooit op gelet. Swan durfde niets te zeggen, bang dat het verkeerd ging zijn, en zeker met zo'n mentor die echt alles wist. En hij wist niets. Dus zweeg hij maar en zei niets over de oude konijnengeur die hij had geroken, want dat was toch niet belangrijk?

Terwijl ze verder wandelden miauwde Oceanpaw voorzichtig dat ze een muis had geroken. Hij snoof diep in en proefde inderdaad de muizengeur. Dom dat hij dat niet had gemerkt! “Nu jij Swanpaw. Ook de geuren die geen prooi of gevaar betekenen zijn belangrijk. Dus je mag alles noemen, probeer maar,” zei Brindleleaf plots tegen hem. Hij kromp ineen van schaamte dat hij nog niets had geroken, althans, niets belangrijk. Swan ging naast zijn mentor staan, die nu niet meer wandelde, hij opende zijn mond en ademde weer diep in, terwijl hij de lucht proefde die zijn mond binnenliep. "Ik... ik euh," begon hij stamelend. "Ik euh, ik denk dat er een beetje verderop en een stukje naar links een konijn heeft gezeten." Hij wreef nerveus met zijn poot in de grond en durfde zijn mentor niet aan te kijken, wat als hij het fout had? Een huivering liep omhoog langs zijn ruggengraat. De jonge kater verzamelde zoveel moed als hij had bijeen en keek enkele seconden en met een bange blik in de ogen van zijn mentor. Langer zou hij echt niet kunnen.

-Sorry voor het late antwoord!!

Een kleine glimlach verscheen op zijn lippen toen Brindleleaf hem complimenteerde. Hij keek lichtjes grijnzend naar Oceanpaw, die vroeg om een wedstrijdje te doen. Vanuit zijn ooghoek zag hij Brindleleaf grijnzen en wist al wat het antwoord zou zijn. Zelf had hij niet echt zin in een wedstrijd, hij betwijfelde of zijn verzwakte poten het wel aan zouden kunnen door zijn eigen uithongering van de laatste maan. Swanpaw zuchtte, ach, het leven is zoals het is en dat van hem was nou niet bepaald fantastisch. "Ja is goed," was het al verwachte antwoord van hun mentor. Hij keek eens rondom hem, waar zouden ze naartoe racen? Zijn poten kriebelden alsof ze al wisten wat er te gebeuren stond en het was geen leuke kriebeling, dat kon hij wel toegeven. Hij richtte zich weer naar Brindleleaf en luisterde naar haar uitleg; “Ik blijf schuin achter jullie. Zien jullie die steen daar in de verte? Daar gaan we om heen en dan komen we op deze plek weer terug." Swan knikte en draaide zich in richting van de steen. Hij schatte de afstand in, zijn poten zouden de niet al te lange afstand wel kunnen houden, al zou hij niet te snel mogen lopen.

Zijn poten raasden over de grond en hij deed zijn best om er niet over te struikelen. “Kom op Swanpaw!” riep zijn mentor plots. Hij wist niet waarom, maar die woorden moedigden hem aan. Maar ondanks dat raakte hij toch een beetje achter. Hij wist al langer dat zijn conditie slecht was, maar plots ging ademhalen heel erg moeilijk. Hijgend keerde Swanpaw terug toen hij bij de steen kwam. Maar ademhalen werd steeds slechter en slechter. Enkele vossenlengten van de steen vandaan kreeg hij geen hap lucht meer binnen. Tevergeefs hapte hij naar adem en stopte met lopen. Na nog even hopeloos zo naar adem te hebben gehaptlukte het hem eindelijk om weer wat lucht te kunnen inhaleren. Zo stond hij daar een tijdje te hijgen. Uiteindelijk zakte de witte kater door zijn poten. Wat was er toch aan de hand? Zijn spieren en beenderen leken opeens van was te zijn gemaakt. Hij kon niets meer optillen of zelfs maar bewegen. En het ergste van alles was nog die schaamte. Die allesoverheersende schaamte die nu bezit van hem nam. Welke kat kon er nou niet een deftig eindje rennen? Wel, daar had hij een antwoord op: Swanpaw. Swanpaw en dan alleen ook Swanpaw. Hij was de zwakste zwakkeling aller tijden.

Hij kon niet meer nadenken, hij kon niets meer. Het enige dat Swanpaw nog kon doen was hijgen en puffen. Plots voelde hij een poot tegen zijn kaak tikken. Hij keek op maar zag niets door de tranen in zijn ogen. Gebeurde dat wanneer je geen adem kreeg? vroeg hij zich plots af, niet echt op het juiste moment. Zijn ogen vulden zich met de gewoonlijke zoute vloeistof en hij had niet eens pijn of voldoene energie om te huilen. Hoe kon dit dan? En bovendien huilde hij niet eens, er kwamen gewoon tranen, zonder reden.  “Swanpaw kijk mij aan en doe precies wat ik doe.” Hij herkende nog vaag de stem van Brindleleaf. "Ik kan je niet zien," probeerde hij te zeggen, maar dat lukte hem neit eens. Dus hief zij zijn hoofd op in de richting van het geluid, in de hoop dat dat de juiste was.  “Concentreer je helemaal op je ademhaling. Rustig in en weer rustig uit.” En dat deed hij. Hij probeerde langzaam en rustig te ademen, in het begin was dat nog lastig, maar na een tijdje lukte het beter en beter. Toen hij weer zijn vermogen om te zien en normaal te kunnen ademen en denken terug had begroef hij zijn hoofd onder zijn poten. Hij kon wel door de grond zakken van schaamte. Hij had zeker weten zijn eerste training fataal verknald. Geweldig.

-Heel laat sorry