The death raises me

Haar pels was overeind om de kou tegen te gaan. Het was pas een dag geleden dat ze de ShadowClan verlaten had, en ze mistte haar Clangenoten nu al. Vandaar dat ze even voor het laatst in het territorium wat wou gaan drinken aangezien ze haar kittens niet lang alleen mocht laten. De lucht was grauw, en het leek wel alsof er regen zou komen. Kraaien vlogen boven haar kop. Maar daar trok de poes zich niets van aan. Op een rustig tempo kwam ze aan op de Marshlands. Wat haar altijd een thuisgevoel gaf. Ze glimlachte opgelucht bij het horen van water. Het was niet ver meer. Ze zette het op een slome draf en keek in het water naar haar spiegelbeeld. Ze was weer wat dunner, gelukkig. Maar niet slank zoals altijd. Gelukkig wist Clover dat het door de bevalling kwam en dat het niet lang zou duren dat ze weer slank was. Erg gefocused op haar spiegelbeeld merkte de witte kattin niet dat iemand anders aan de overkant het water in stapte. Pas bij het horen van een plons keek ze geschrokken op. Haar blauwe ogen werden groot van angst bij het zien hoe een kat zichzelf zonder worstelen in het water niet zakken. Oh nee! Ze was te zwak om het water in te gaan en hem te helpen. 'StarClan sta mij bij.' bad ze voordat ze het water in sprong.
Hopeloos zocht haar blik naar een hoopje vacht. Het water prikte in haar ogen voordat ze de juiste kat had gevonden. Met een rap tempo zwom ze zijn richting in. Al snel kon ze nog net naar de richting van zijn nekvel pakken voordat ze rattenrap naar boven zwom. Als ze mis had gepakt was hij blijkbaar nogsteeds in het water.

Dit was na de geboorte van de kittens

Ze sprong met alle kracht de oever op. Haar spieren deden pijn door de kou en ze voelde zich zwakker dan daarvoor. Maar Clover kon geen kat voor ogen zien sterven. Zelfs een vijand niet. Haar blik werd nog verwarder bij ht herkennen van Rustscar als de kat. Wat in StarClansnaam deed hij nou?! 'Wakker worden!' miauwde ze geschrokken en in paniek. Het was haar beste vriend, hij had haar al altijd geholpen. Wat als hij er nu niet meer was? Ze leunde haar kop op zijn natte rug. 'Rustscar... Ga niet weg,' Ze kon nog net haar tranen inhouden. Wie zou dan voor Flamekit en Moonkit zorgen? Wie zou haar kunnen troosten en steunen tegen moeilijke tijden? Niemand kon het beter dan Rust. Ze had hem nodig.

Met een sirieuze blik keek ze hem aan terwijl de kater is een oog opende. "Wi-Wie.. Ben jij?" maakte hij nou een grapje? Ze ging naast hem liggen. 'Je bent altijd een mousebrain voor me geweest,' zei ze tegen hem. Niet dat ze hem echt zo vond. Maar hij was altijd erg grappig als hij dom deed. 'Cloverblossom' antwoordde ze op zijn vraag. Vervolgens stond ze op en gaf hem een zachte, vriendelijke klap op zijn kop. 'Laat me nooit meer zo schrikken.' vervolgens gaf ze een likje op zijn wang

How can Clover explain this to Grizzly? xD

"uhm.. Ja, nee ja ik denk het.." Ze zuchtte gefrustreerd. De stress welde in haar op als de kater zich omhoog rees. 'Ik kan je niet naar het kamp brengen omdat ik daar niet thuishoor,' murmelde ze terwijl ze haar ogen neersloeg. De pijn dat ze heimwee naar haar huis had kon ze nog maar net verdragen. 'Maar als je die kant op gaat,' antwoordde ze wat meer opgewekter terwijl ze met haar staart richting oost wees. 'Kom je een moeras tegen, dan ga je naar link, waardoor je ongeveer een paar vossenlengtes later door een klein bosje struiken gaat, vervolgens ga je naar rechts en je ruikt het kamp vanzelf wel.' Of hij maakte een grapje, of hij had echt geheugenverlies. 'En niet meer zo dom doen, he.' Ze gaf hem een kopje onder zijn kin. 'Je moest blij zijn dat ik voorbij kwam.' snorde ze. Vervolgens keek ze hem nogal achterdochtig aan. 'Wat deed je trouwens in die rivier?'

Ze keek hem na terwijl de kater richting kamp ging. Nogsteeds lag haar blik bezorgd. Alsof de kater iets verborg. Waarom zou je geheim houden dat je 'per ongeluk' in de rivier viel. Zelfmoord kon niet, ze kende Rustscar. Toch?

- Flut :/