Apprentices of the moorlands

Quiet focuste zich op de grijze Apprentice die voor hem ook al in een gevechtshouding kwam te staan. Zelf had hij eigenlijk geen idee of hij wel de goede houding aannam: hij had het nooit geleerd en altijd op deze manier gedaan. De poes voor hem greens en ook Quiet kreeg een grote lach op zijn gelaat. Dit kon nog wel eens leuk worden, ook al had hij echt helemaal geen ervaring. Mistpaw kwam op hem afgerend met een zigzaggende beweging, waardoor hij zich nog beter op haar moest focussen. Jemig, wat was zij snel! De poes kwam regelrecht naar zijn borst vliegen, en Quiet wist dat hij zijn grootte voor hem had werken. Hij zette zich schrap en voelde de poten van Mistpaw tegen zijn borst aan duwen. Hierin zag hij de kans om zijn eigen poten te gebruiken: hij probeerde ze om haar heen te slaan om zo zijn gewicht te gebruiken en haar tegen de grond te werken.

i can't explain what i mean
Apprentices of the moorlands - Pagina 2 Hf3zPPx

and even if i could, i'm not sure i'd feel like it

_{Er werden groepjes gemaakt en een klein beetje bezorgd keek Mousepaw langs alle katten heen. Het liefste wilde ze iemand van haar eigen leeftijd want ze was nog niet ver gevorderd in haar vechttrainingen. Ze werd ingedeeld met Raptor en dat zorgde ervoor dat ze een zucht van verlichting slaakte. Ze wist wel dat hij voorzichtig zou doen met haar en dat hij genoeg geduld had. Met een glimlach op haar gezichtje trippelde de jonge poes naar haar goeie vriend toe. "Durf je het aan?" miauwde deze plagend en op een speelse wijze zakte Mouse door haar voorpootjes heen, waarbij haar kont en staart fiers in de lucht staken. Ze grinnikte zachtjes. "Echt wel." zei ze waarna ze op dezelfde plagende manier haar tong uit stak.}

_{Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give
Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep
Oh hunger, I know you well
My cruel friend is a funeral bell
★★★★★}

"Hoi" Mompelde Oceanpaw vriendelijk terug. 'Nee nog niet, maar we kunnen gewoon wat proberen?' Ravenpaw knikte, en keek de ander nog steeds een beetje onzeker aan. Hij wist maar een klein beetje hoe sparren werkte, maar wist eigenlijk niet echt wat er nou van hem verwacht werd. "Oké." Zei hij nog een beetje weifelend waarna hij een paar stappen bij de gestreepte poes vandaan liep, en zich vervolgens weer naar haar toe draaide, en verlegen aankeek. 'Klaar?" Vroeg Raven terwijl hij angstvallig zijn nagels introk.

Apprentices of the moorlands - Pagina 2 168wiet

Thanks to Dani!

Lizard stelde zich voor en na een tijdje zakte ze door haar poten. Swanpaw volgde haar voorbeeld en zette zijn nagels in de grond, hij vond het makkelijker om zich af te zetten met de stevigheid van zijn klauwen in de grond. Met een korte grom stortte hij zich op de poes en trok snel zijn nagels weer in zodat hij haar niet zou verwonden. De witte kater probeerde Lizardpaw een zachte klap in haar gezicht te geven en besloot dat hij niet zijn best zou doen, zij had immers weinig vechttrainingen gekregen. Althans, minder dan hem. Hij hoopte dat deze trainingen hem zouden helpen en dat hij eens goed aan zijn mentor en Oceanpaw kon laten zien hoe goed hij kon vechten. Dan zou hij tenminste kunnen laten zien dat hij iets kon, aangezien jagen bij hem een totale flop was. Hij struikelde altijd over zijn eigen poten om een heel dun takje, hoe kun je het geloven! Daarom zou hij een heel goede vechter moeten worden, om te laten zien dat hij toch iets van nut had.

Life is not measured by
the things we breath
Apprentices of the moorlands - Pagina 2 MQhbECh

but by the things
who take our breath away

::