Food farmer ll Quietpaw

Quietpaw slikte nerveus. Zijn vriend moest hier ergens zijn, maar was het wel zo verstandig om hem in zijn eentje op te gaan zoeken? Natuurlijk had hij het voor Foxkit over, maar het zou misschien verstandiger zijn om iemand mee te nemen. Misschien had hij Mousepaw of Raptor mee moeten nemen. Of zijn mentor, Ravenbreeze. Waarom had hij daar niet eerder over nagedacht? Ugh, hij was hier nu toch, dus hij kon maar beter even rondkijken of Foxkit hier ergens te bekennen was of niet. Quiet had nog geen enkele vechttraining gehad, dus hij was hier sterk in het nadeel. "Wie is daar?" hoorde hij een ander sissen, en Quiet was meteen op zijn hoede. Toen hij zich omdraaide keek hij in de cyaankleurige ogen van een rood met witte poes. De geur herkende hij nog niet, maar hij rook niet al te... vrolijk? "Quietpaw," zei hij toen maar, bij gebrek aan beter. Met zijn naam kon ze toch niet zoveel.

Hij keek de poes even op en neer: ze was een stuk ouder dan hij was, ze was van de Bloodclan en als hij eerlijk was, zag ze er ook niet al te vriendelijk uit. Maar goed, hij zou iedereen wel een kans geven en vervolgens zien wat er zou gebeuren. Hij was behoorlijk empirisch ingesteld, dus observeren kwam eerst, en daaruit zou hij zijn conclusies trekken. De poes snoof, en liet door haar lichaamstaal al merken dat ze zijn aanwezigheid niet echt op prijs stelde. "En wat doet een Windclanner hier op Bloodclan gebied?" vroeg de poes op een toon die geen tegenspraak duldde. Quiet keek om zich heen. Zou hij het moeten vertellen? "Ik ben op zoek naar mijn vriend, Foxkit," antwoordde hij toen maar. Misschien wist ze wel waar hij was, al zag ze er niet uit als het behulpzame type.

Hoe langer hij hier was, hoe bozer de rode kattin leek te zijn. Het maakte Quiet echter alleen maar zekerder van zijn zaak: ze had iets te verbergen, en dat iets kon Foxkit wel eens zijn. En natuurlijk had hij alles voor zijn goede vriend over, al had hij door Foxkit nu wel een litteken over zijn neus heen lopen. Dat maakte niet uit, zijn vriendschap met Foxkit was belangrijker dan die ene keer dat hij hem gekrabd had. Quiet's ogen richtten zich op de klauwen die uit de hulzen van de poes waren gekropen, de dreiging werd groter. "Luister eens jij hazenvreter, die vriend Foxkit van jouw is hier niet oke?" siste de poes, wat Quiet alleen maar meer deed vermoeden dat zijn vriend hier juist wél was. De poes vroeg wat een kitten hier in hemelsnaam zou doen. "Het zou niet de eerste keer zijn dat Bloodclan een kitten kidnapte," zei de kater achterdochtig. Eigenlijk was een vriendin van hem recent nog ontvoerd door de Bloodclan, wat hem alleen maar meer naar de Bloodclan leidde. De poes vertelde hem om te verdwijnen, maar Quiet schudde zijn kop. "Ik ga niet terug zonder Foxkit." Hij zou volhouden totdat zijn vriend weer veilig terecht was.

Quiet's ogen vergrootten toen er iets in de poes leek te knappen. Haar blik verwilderde en ze kwam op hem afgestormd, wat hij niet bepaald verwacht had. En met alle vechttrainingen die hij niet gehad had, wist hij ook niet wat te doen toen de poes hem tegen de grond duwde en haar nagels in zijn vel boorde. Hij siste van de pijn, zoiets had hij nog nooit gevoeld. Het was niets vergeleken bij de kleine kras die Foxkit op zijn neusbrug had gezet. "IK ZEI VERDWIJN," schreeuwde de rode kattin. Quiet dacht er even over na om een stomme opmerking te maken in de trant van 'dat gaat moeilijk als je bovenop me ligt', maar hij bedacht zich. Deze poes leek niet echt in the mood voor een grapje. Maar hij kon niet weggaan, niet zonder Foxkit! Quiet zette zijn poten tegen de borstkas van de rode poes, maar qua kracht kon hij toch weinig uithalen. "Vertel me waar Foxkit is!" riep de kater standvastig. Hij wilde zijn vriend terug.

Quiet siste toen de nagels zich nog dieper in zijn vacht boorden en hij voelde het bloed zo langzamerhand over zijn lichaam druipen. De roodharige kop van de poes kwam dichter bij de zijne, het was wel duidelijk nu dat ze hem heel graag weg wilde hebben, maar hij kon Foxkit toch niet achterlaten? Straks had hij hulp nodig, misschien lag hij wel op het randje van sterven en kon hij het zich niet veroorloven voor Quietpaw om weg te lopen. De poes keek hem aan met de meest krankzinnige blik ooit, maar no way dat hij zo'n gestoord beest hem liet stoppen. Aangezien Quiet qua vechten sowieso weinig kon doen, was er nog maar één keuze. Gekker zijn dan de kattin boven hem. Quiet stak zijn tong uit en gaf de oudere kattin boven hem een flinke lik over haar neus heen, dan was ze misschien toch ietwat in de war waardoor hij weg kon glippen. "Laat hem met rust!" hoorde hij ineens, geroepen door een bekende stem. Yellowpaw? Wat deed zij hier?

Quiet trok even snel een 'wenkbrauw' - voor zover hij die had - omhoog toen de kater hem vertelde zijn kop te houden, terwijl hij volkomen stil was. Of was het niet hij die ze aan had gesproken? Het werd hem in ieder geval steeds duidelijker dat deze poes ze niet allemaal op een rijtje had staan. De lik deed de poes gelukkig lang genoeg verstenen voor Quiet om onder haar weg te kruipen en een redelijke afstand tussen de twee te creëren. De rosse poes was ouder en ervarener dan hij, dus moest hij zijn problemen maar op een andere manier oplossen. Bij het verrassende ongemak van het zijn van een complete idioot. Quiet voegde zich bij Yellowpaw en fixeerde zijn zicht op de rode poes, afwachtend wat ze zou doen. Hij zette zichzelf in een gevechtshouding, al betwijfelde hij of dit veel zou helpen.

Quiet keek Yellow even verbaasd aan toen ze zichzelf een Warrior noemde. Had hij iets gemist? "Jullie clan cats zijn altijd zo gesteld op jullie territorium maar als jullie de territorium van een ander betreden gaan jullie een beetje stoer doen," snauwde de poes naar hen. Quiet vernauwde hun ogen. Alsof Bloodclan respect had voor iemand's grenzen. Daarbij zat zij in de fout, zij had Foxkit gekidnapt! "Je vraagt erom als je een kitten van onze Clan meeneemt!" gromde hij naar de rosse kattin. Hij wist nu zeker dat Foxkit hier ergens was. Toen de poes hem vast had gehouden onder haar, had hij de geur van zijn vriend wel geroken in haar vacht. De poes wilde tot een compromis komen: ze zouden weggaan en in ruil daarvoor zou deze Bloodclanner hen geen pijn doen. Nou was dit een gevecht dat hij wel zou gaan verliezen, maar hij kon Foxkit niet achterlaten! Yellowpaw vroeg hem wat te doen, maar er was voor Quiet maar één antwoord. "We vertrekken niet zonder Foxkit." Hij zette zich steevast neer en keek de poes aan. Foxkit hoorde bij hun.