My little children || Familie topic

Deathbite liep naar de barn waar Brokenfeeling lag, hij was veel te laat, snel liep hij ernaartoe. Hijgend kwam hij er aan en zag haar liggen na eventjes rond te kijken. Hij wandelde er snel naartoe, als ze hem maar niet op z'n kop gaf. "Goeiemorgen," snorde hij en ging tegen Broken en de kittens aanliggen. Zo kon hij ze overnemen als zij de barn uit wou glippen, tenzij ze zou blijven liggen, aan haar de keus, dan konden ze de kittens samen warm houden. "Ga je jagen?", vroeg hij liefdevol, terwijl hij de poes een kopje gaf.

flut sorry^^

Fera lag lekker warm tegen haar mama haar buik met haar sibs naast haar. Ze kreeg een beetje honger en hief haar kopje op om ruikend haar weg te vinden naar de lekkere moedermelk van haar mama. Ze kroop onhandig langs haar sibs en friemelde zich tot bij de heerlijke melk. Het poesje zoog de warme melk naar binnen een slaakte een paar genietende piepjes, ze schrok even toen ze een zware stem hoorde miauwen en stopte even met drinken om een luid en verontwaardig piepje te laten horen. Fera hoorde nog een stem en besloot dat ze beter nog wat zou drinken dus legde ze zich lekker warm tegen haar mama aan en zoog nog wat moedermelk naar binnen. Het poesje verlegde zich even toen er een andere kat tegen hen kwam liggen, ze vroeg zich af wie het was, maar wat maakt het uit het was hier lekker warm en nu kon ze lekker indommelen. Fera spinde zacht toen ze een lik over haar kop voelde en viel toen in slaap lekker warm tegen haar mama aan.

Hij kronkelde heen en weer van de hyperactiviteit dat zijn slaap gecreërd had. Zijn witte, pluizige vacht was alle kanten opgestuurd en voordat hij het wist klom hij op één van zijn sibs. Hij wou melk! Maar de geur was overal. Vol met enthousiasme en angst stond het kleintje net op het moment ergens naarto te kruipen. Maar voordat hij een poot kon bewegen voelde de kleine katertje een stevige lik. Hij piepte beledigd. Alsof grote katers een likje van hun moeder nodig hadden. Meteen zweet het kleintje tegen de tijd dat hij een zware stem hoorde. Dat was vast zijn papa. Hulpeloos piepend kroop het witte, hoopje vacht richtigg de zware stem. Maar voordat hij er überhaupt aangekomen was, schoof iets hem richting de buik van zijn mama. De melk was sterker! Gelukkig maar. Gulzig begon hij te drinken. Dat had hij echt nodig.

Er kwam een ongemakkelijke stilte, Deathbite wiebelde heen en weer met zijn staart. Hij keek naar de kleine witte kitten, Drake. Het was al een tijdje geleden dat Draco dat ene, vreemde had gezegd, maar hij bleef erover nadenken. Hij leek wel op Draco, dus... Zou het kunnen. Hij schudde zijn kop om het zichzelf in te brengen. Natuurlijk was hij Drakes vader, en niet Draco! Maar wat hij zichzelf ook insprak, die kwellende gedachte bleef. "Hoe was je dag?" Hij schrok op uit zijn dromen en keek Broken aan. "Hmm," mompelde hij. "Wel goed." Hij keek nog eens naar de kittens, die nu langzaam wakker werden en met gesloten oogjes naar hun mama's tepels kropen om daar melk op te zuigen. "En de jouwe?" Hij likte de kittens over hun platte kopjes en wreef vervolgens zijn wang zacht tegen Brokens wang. "Lukt het een beetje met al die kittens?"

Fera werd wakker toen er een harige bol over haar kroop, waarschijnlijk één van haar sibs. Ze liet een reeks verontwaardigde piepjes horen en kroop de andere richting op weg van die rustverstoorde. Vastberaden bleef het kleine hoopje vacht kruipen, ze bleef even staan toen ze een warme lik over haar kopje kreeg, maar kroop toen weer stug voort. Na wat wel een eeuwigheid kruipen leek rustte het kleine poesje even uit, ze merkte dat het hier een beetje frisser was, maar ze voelde dat ze nog in de buurt van haar mama lag. Nog een klein stukje dacht ze dan zal haar sib nog wel even wegblijven en had zij tenminste nog wat rust! Fera kroop nog even tot het opeens weer een beetje kouder werd. Hier is het perfect dacht ze, niet te warm en niet te koud. Het tabby poesje slaakte een genietend piepje en rolde zich lekker warm op in een bolletje.

Hij vond dat hij er klaar voor was. Klaar voor alles wat op hem te wachten stond. Zelfs als het er niet uitzag zoals hij verwacht had. Het katertje kon nu gewoon bijna normaal praten. Alleen waren zijn kiezen nog niet naar buiten en was praten veel moeilijker. Drake wou net weer gaan lopen tot een staart hem weer terug duwde. "Ni doen!" piepte hij boos met een klagelijke toon. Wat best wel schattig klonk maar niet zo bestemd was. Als de kust veilig was liep het witte pluisje naar voren. Gewoon wat ruimte om het is te proberen. Langzaam deed hij een oogje open. Vel licht scheen in zijn ogen en doorboorden zijn oogleden die weer naar beneden geklapt waren. Nogmaals probeerde hij het en al snel raakte hij gewend aan het zonlicht. Nog 1 oog. Voor het kleintje het wist waren zijn oogjes open. Volop keek hij om zich heen. En stond oog in oog met een enorme bruine kat met rode ogen. Wat voor kleur had hij zelf? Met een ruk keek de jonge kitten naar achteren waar zijn moeder met zijn sibs lag. Die ook net als zijn ouders leken. Meteen keek Drake naar zijn poten. Waarom was hij wit?! Zijn papa en mama waren niet eens wit. Was hij hun kind misschien niet? Misschien was hij van een andere mama en was hij zo ver gelopen. "Mama?" piepte hij zachtjes vragend. De Barn rondkijkend. "Papa?"

De kittens lagen allemaal rustig melk te drinken en Broken antwoordde dat het prima ging met de kleine mormels, toen plots de kleine kater "Ni doen!" piepte en traag maar zelfzeker weg schuifelde. Dat was toch wel zeker zoals zijn vader? Toch niet zoals Draco? En toen de kleine kater zijn ogen open deed zag hij twee felle, rode oogjes. Net zoals bij hem. Hij had niet door dat het wel eens een albino zou kunnen zijn. "Mama?" piepte het kleintje plots. "Papa?" Death liep ernaartoe en gaf een geruststellende lik over de kitten. "Ik ben papa," glimlachte hij. Dit was werkelijk de beste dag van zijn leven! Zijn zoon, die als eerste kon praten, als eerste kon 'wandelen' en als eerste zijn ogen had geopend. Zijn rode ogen straalden van trots en dat was ook duidelijk aan zijn houding te zien. "Papa," zuchtte hij nog eens opgelucht en stil, zodat het moeilijk te horen was.

Ze opende zacht één oogje toen iemand Fera terugtrok aan haar kleine staartje. Snel sloot het poesje het weer en piepte protesterend. Hoe durfden ze! Ze lag eindelijk goed en had er zo veel moeite voor gedaan. Het tabby poesje werd lekker warm tussen haar mama's pootjes gezet en kreeg een grondige wasbeurt. Niet weer dacht ze verveeld, Fera wou op avontuur. Ze wou de wereld rondom zich ontdekken, wat had ze nu aan heel de dag slapen en niets doen? Protesterende piepjes kwamen uit haar bekje en verwoed probeerde ze dat ene woordje te zeggen, nee. Maar het lukte niet,"N" was het enige wat ze eruit kreeg. Een zachte korte n-klank, meer niet. Maar misschien was haar boodschap wel duidelijk, Fera was helemaal niet moe en had ook helemaal geen dorst ofzo. Eigenlijk had het poesje zelfs meer energie dan anders, daarom wou ze zo graag op verkenning! Nog een laatste protesterend piepje verliet haar bek en toen gaf ze het maar op.