What is this? {+Cole}

<sub>Oké, ze had eindelijk van Coal opgepikt en was die een eind gevolgd. Nu was Swallowpaw gestopt; ze was overtroffen door allemaal andere geuren. Teleurgesteld, dat ze zijn geur niet meer kon vinden, liet ze haar kop hangen en plofte ze op de grond. Grote lelijke nesten waren voor haar neus opgedoemd, en ze dacht dat ze verdwaald was. Grote, enge, monsters raasden voorbij, en Swallow zette af en aan een stap achteruit. Het was hier eng. Dood eng. Waar was Coal nou heen? Waar schuilde hij, met Claw, die gladjanus van jewelste. Dus ze zat daar maar, mokkend, over dat ze dit gedaan had. Waar was Coal, en waar was zij nu überhaupt?
+ Cole c:</sub>

De zwarte kater ging door de straten heen. Monsters raasden hem voorbij en mensen liepen met hem over het trottoir. Sommige snapten nog niet dat aanraken niet mocht. Kijken wel, aanraken niet. Kittypets had hij nog niet gezien, maar hij hoefde die watjes toch niet te zien. Al wist hij niet wat hij hier aan het zoeken was. Katten duidelijk niet. Voedsel was er wel te vinden, maar Cole was lui vandaag en had geen zin. Nee, hij wou gewoon lopen. Was wel chill eigenlijk. Lopen en nadenken over wat hij had gedaan. Zijn wonden waren er nog. Op zijn flank zaten wonden die nog niet aangeraakt mochten worden en dat maakte hem ook chagrijnig. Dat Thunderclan gevecht vond hij verschrikkelijk. Hij zat hier nu met een Thunderclanner die niks kon en hij was gewond geraakt. Al vond hij het wel fijn om te zien dat het beter ging met Sand. Hij zou haar terug brengen wanneer ze beter was. Zodat haar vader en broer hem niet zouden vermoorden als hij ze dan tegenkwam. Toen hij weer opkeek zag hij ineens een poes met zijn kop naar beneden. Zijn kop ging wat schuin. Hij kon zo niet zien wie het was, maar de geur zei genoeg. Cole liep naar haar toe, maar hield een aardige afstand tussen hen in. Zijn blik ijzig en kalm. Hij besloot niks te zeggen en bleef haar een beetje verward aankijken. Wat deed ze hier?

Het al half opgegeven plofte ze neer en ging liggen. Het was hier eng, maar Swallowpaw wou ook niet weer terug. Zo goed kende ze het territorium nog niet en straks kwam er misschien wel een vos of een das achter haar aan. Haar zoektocht had ze voorlopig gestaakt; morgen zou ze wel weer verder zoeken ofzo. Ze tuurde naar die enge monsters, en zag geen enkele kat. Plotseling dreef een bekende geur haar neus binnen, en met haar ogen tot spleetjes geknepen stond ze langzaam op. Wat moest haar broertje hier, en waarom was hij altijd op de momenten wanneer Swallowpaw pissig was? Dat stoorde haar vreselijk. Daar, een vossenlengte van haar vandaan, zag ze een zwarte gestalte haar met een ijzige blik toekijkende. Haar broertje kennende zag ze wel dat hij iet wat verward was. Dat maakte de zwarte poes wat minder humeurig. Terwijl ze hem nog steeds met een gespannen blik aankeek, liep ze langzaam naar de andere kater toe. Je wist het nooit met Bloodclanners, bloedlink waren ze. "Gegroet broertje," sprak ze nagemaakt vrolijk. Zodra ze dat gezegt had stopte ze abrupt met lopen en ging zitten, haar broer nog steeds aankijkende. Een onderwerp voor een gesprek schoot zich in haar hoofd. Sandkit. Waar was Sandkit. Met een vragende blik keek ze Coal aan. "Kan je mij vertellen waar Sandkit is? Hazel is diepongelukkig nu ze ontvoerd is, en laat staan Glowstick, de vader. Die zint zeer waarschijnlijk uit op wraak, en ik kom mijn lieve broertje helpen om van die robuuste kater af te komen." schuldbewust keek ze de ander aan, terwijl ze snel met haar ogen knipperde. Ze wist dat ze niet schattig was, maar Sandkit moest terug, voor zowel haar als Coals belangen.

+ Sorry laat :c

Al snel vielen Swallow's blauwe ogen op hem en Cole deed zijn hoofd nog hoger dan het al was. "Gegroet broertje," Cole knikte en toen Swallow ging zitten ging ook hij zitten. Waarschijnlijk kon hij zijn zusje wel aan, al was het eerst altijd een gelijk gevecht geweest. Nu was Cole hard aan het trainen en hij had de inzicht inmiddels wel. "Welkom", zei hij toen wat afwezig tegen haar met een soort nep kort grijnsje. Kort seinde hij naar een stel kittens van twolegs die in een speeltuin zaten. Zijn ogen hield hij er al de hele tijd op, want die dingen hielden wel van katten zoals Cole en Swallow. Maar dat was in zijn ooghoeken, want Swallow stond in het midden van zijn beeld. Hij wist nog altijd niet wat hij van Swallow moest denken. Nu ze ook het onderwerp aansloeg die nogal duidelijk was. Hij bleef wel luisteren en dacht terug aan de manier waarop hij Sand had achtergelaten. Ze zou het wel redden anders kon ze hem achterna komen al zou dat niet de beste optie zijn nu. De kater zuchtte. "Met Sand gaat alles prima. Ze was gewond en ik raakte in paniek oké?" Hij vond dat ze de waarheid gewoon mocht weten, maar niet waar ze was. "Zeg tegen Hazel dat ze terug komt als ze beter is. Daar zorg ik wel voor." Zijn zwarte staart sloeg hij om zich heen en hij dacht terug aan die dag waarop hij in paniek de verkeerde keuze had gemaakt. Als hij Glowstick nu ooit zou tegenkomen was hij dood. "Als ik Sand gewond terug breng worden ze alleen maar bozer. Dus heb geduld alsjeblieft" De alsjeblieft klonk heel serieus en bijna smekend. Die toon haatte hij. Hij haatte het als hij dat moest opzetten tegen iemand, het toonde zwakte, maar hij was zwak bij dit onderwerp. Want hij had het verkeerde gedaan.

_{Ze had heus wel in de gaten dat die rare kittens wat vossenlengtes van hen aan het spelen waren, en zodra ze hen in de gaten waren was Swallow weg. Ze heette niet voor niks Swallow, want ze kon aardig rennen, en springen kon ze ook. Dat kwam natuurlijk door Skyclanbloed waar ze geen weet van had. Ze merkte dat Coal het onderwerp 'Sand' niet al te prettig vond. Aandachtig luisterde de zwarte poes naar de kater. Het was duidelijk dat hij het had gedaan om Sand te beschermen. Ze vond het prima, als hij maar wist dat Glowstick een sterk warrior was en hij nauwelijks een apprentice. Ze knikte ter bevestiging dat het goed was. "Is goed, maar sinds wanneer heb jij de vaardigheden van Medicine Cat zijn? Ik had dat echt niet van jou verwacht zeg." Haar ogen stonden serieus, maar aan Swallowpaw's gedrag kon je wel merken dat ze dit humoristisch bedoeld had. Ze beschouwde haar broer nog steeds als haar broer, en ookal zag hij er gespierd uit, was de jonge apprentice haar gespannen houding verdwenen. Ergens in haar achterhoofd wist ze dat Bloodclankatten heel gevaarlijk waren, maar ze kon zich niet voorstellen dat Coal ook zo was.}

Een soort pesterige toon kwam bij zijn zusje omhoog. Nee hij was geen medicine cat dat wist hij, maar wat moest hij anders. Sand laten liggen kon hij niet. Zelfde gold als hij een ander iemand zou zien liggen die hij mocht. Hij kon het niet laten om kort zijn mondhoek op te tillen. "Heb ik niet, maar het gaat beter met haar, dus binnenkort breng ik haar terug. Ik mag nu namelijk in het kamp komen niet?" Dit was een beetje pesterig terug, al kon het misschien een snaar raken. Zijn mentor had haar clan overgenomen. Niet dat hij er iets tegen kon doen. Natuurlijk zat hij er dan weer precies tussenin.

_{Geïrriteerd trok Swallowpaw met haar ogen op de reactie van haar broertje. Natuurlijk zou hij haar weer terugbrengen, anders had hij een groot probleem. Zowel met zijn eigen clan als de hare. Een idee kwam bij haar op. Wat als zij nou hier ging wachten en Coal Sandkit zou brengen? Dan waren ze allebei klaar en was er geen probleem meer. Het zou wel opvallen, maar daar dacht de overenthousiaste apprentice niet aan. "En wat als jij nu Sand ging halen en ik haar naar het kamp bracht? Wij hebben een echte Medicine Cat." antwoordde de zwarte poes dus wat enthousiaster dan van te voren. Ze keek de kater met glinsterde oogjes aan. Dat moest wel goed gaan, toch? Ze dacht er nog niet bij na dat de Thunderclanners heel verbaasd zouden kijken als ze opeens kwam met de verloren kitten. Dat zou waarschijnlijk een groot probleem veroorzaken, maar misschien ook niet.}

Zijn zusje maakte het hem niet makkelijk. Nee ze kon haar nu niet gaan halen. Hij kon dat niet aan, maar hij kon het ook zijn eerste beste vriend niet aandoen. Hazel moest weten dat hij niet slecht was. Hazel en Sand moesten hun vader overtuigen. Ja Bloodclanners stonden bekend als de slechteriken dat wist hij, maar bij hun wou hij niet die naam. "Swallow...", zei hij bijna op een fluisterende toon. "Eerst moet ze volledig beter zijn. Ik wil niet dat Hazel me haat oké?" Al zijn brutale grappen waren verdwenen. Met dit onderwerp deed hij dat gewoon niet. Dit was te serieus. "Ik laat haar zelf kiezen." Zijn groene ogen gingen over het gebied om ze heen. Misschien kon hij gelijk deze plek aan haar laten zien? Dan zou het minder gevaarlijk zijn voor haar. "Zal ik je de twolegs laten zien?"