He is my king so go away || Tornado

De kater was wakker. Scourge sta me bij, hij is wakker. Help, wat moet ik zeggen. "Hey, ik had deze bloemen voor je gehaald. Ik zag dat veel katten na het gevecht met Thunderclan gewond waren, maar de meeste zijn al geholpen. Het heeft een geneeskrachtige werking." stotterde ze zenuwachtig. Met een vriendelijke glimlach keek ze hem aan. Dit zou hij toch wel kunnen waarderen?

-Sorry, nogal kort.

"Hey, ik had deze bloemen voor je gehaald. Ik zag dat veel katten na het gevecht met Thunderclan gewond waren, maar de meeste zijn al geholpen. Het heeft een geneeskrachtige werking." Hij knikte, daar had de kater wel over gehoord ja. Hij wikkelde zijn staart om zich heen en bekeek hoe de bloem onder zijn gewonde kussen prikte. Hij kneep een oog dicht door de pijn totdat het weer ging vervagen. "Well, good to know." mauwde hij neutraal. Zijn ijsblauwe ogen flitsten rond het kamp. Hij wou niet echt gezien worden. Een zwakke kater met twee poezen. Nee, dank je wel.

De kater reageerde niet bepaald dankbaar op de bloemen, maar hij schonk haar aandacht. Goed genoeg. "Lukt het zelf of zal ik je helpen? En wil je niet liever in een Barn liggen? Overdag is er niemand in Barn Four." mauwde ze behulpzaam. Als Tornado op haar steunde kon hij best op twee poten naar de Barn. Daar werden ze tenminste niet lastig gevallen door andere katten. En het was slecht voor hem om buiten in de kou te liggen. Straks werd hij nog verkouden.

Hij sloot even zijn ogen door het ontspannen gevoel dat de bloem opeens gaf. "Lukt het zelf of zal ik je helpen? En wil je niet liever in een Barn liggen? Overdag is er niemand in Barn Four." Hij schrok op. Zijn ijsblauwe ogen keken in de hare. "Ik denk niet dat ik daarnaartoe lukt te gaan zonder pijn." miauwde hij nogal onzeker over het idee. Zijn blik gleed naar zijn romp. Hij kon tenminste nu zijn staart en nek vergeten. Maar of hij nog wel zijn eigen gewicht kon dragen was maar de vraag.

De kater leek te twijfelden. Perfect. Als ze aardig en behulpzaam bleef zou de kater haar misschien aardig vinden. Dat was lang niet waar ze mee wou eindigen, maar het was een begin. "Welke schouder doet zeer? Ik kan je wel ondersteunen. Je pijnlijke schouder hoeft zich dan niet in te spannen." antwoordde ze. Vitani was nog niet terug. "En als ze buiten blijft liggen kan je verkouden worden. En je spieren in je schouder kunnen stijf worden. Dan herstelt het heel langzaam, en zal opstaan nog meer pijn doen." voegde ze er aan toe. Haar stem had een betweterige klank, alleen een behulpzame. Was ze niet lief?