One Foggy Morning

Een lichte gefrustreerde zucht gleed over zijn lippen toen hij keek naar de zielige prooi die hij gevangen had. Het was een muisje wiens grootte niet eens genoeg was om een kitten verzadigd te laten voelen. Misschien overdreef hij nu wel een beetje, maar hij vond toch dat hij dringend eens wat grotere prooien moest gaan vangen. Dit was gewoon ronduit zielig. Met een verslagen uitdrukking begroef hij de prooi. Ook al was het bijna niks, hij moest toch iets meenemen om zijn Clan te voeden. Hij hoopte dat het een niet al te strenge winter ging worden. Hij begon rustig te lopen en hield zijn ogen open voor prooi. Misschien dat hij nog iets langs zou zien rennen of misschien hoorde hij wel een geluid dat aantoonde dat er een prooi in de buurt was. Zonder dat hij het echt in de gaten had leidden zijn poten hem naar de Steppingsstones, het gedeelte waar een rivier het territorium markeerde tussen RiverClan en ThunderClan. Hier had hij Hushpaw en Sagepaw ontmoet. Soms leek het wel alsof hij meer bevriend was met katten van de RiverClan dan van de RiverClan. Hij schudde die nare gedachten van zich af toen hij een poes zag zitten. Haar geur verried dat ze van RiverClan was. Ze stond op een losse steen middenin de rivier waardoor ze bijna uit haar eigen territorium ging. Als ze nu naar de overkant zou springen, zou ze zich op ThunderClan-territorium bevinden. Omdat dat niet het geval was, had Thornflame niet de behoefte om gemeen tegen haar te doen. Hij liep dichterbij en snoof een zoete geur op die gemengd was met een geur van vis en de geur van de RiverClan. Vis dus. Hij ging op zijn kont zitten. ‘Zit je daar goed?’ vroeg hij plagerig aan haar. Want ja, zo middenin een rivier zitten met stromend water om je heen moest toch niet de beste plek zijn om te gaan zitten, wel dan?

Thornflame liet haar blik over haar glijden nu hij gewend begon te raken aan het feit dat ze hier was. Het was een mooie poes. Ze had een bleekrode vacht en mooie lichtgroene ogen. Haar ogen leken een beetje op de zijne, alleen waren de zijne bleker van kleur. Zijn vacht leek echter in geen geval op die van haar, maar dat verschil was zo ook wel duidelijk. Hij grinnikte bij haar opmerking. ‘Dat klinkt heel toepasselijk,’ sprak hij tegen haar. En dat was het ook. Ze stond namelijk bijna over haar grens en bijna in de zijne. Ook stond ze op het randje van een steen waardoor ze, als ze haar poten verkeerd zou zetten, in het water zou vallen. Hij nam aan dat dat geen probleem voor haar was. Ze was immers van de RiverClan en die konden echt heel goed zwemmen. Dat had hij toen bij Sagepaw gezien. Sagepaw had hem ook leren zwemmen, dus hij kon haar er wel uitvissen als het echt moest. Hij liet echter niet aan zijn Clangenoten weten dat hij kon zwemmen, want dan wisten ze direct dat hij in het territorium van RiverClan was geweest. ‘Als je een poot verder zet zal ik je toch weg moeten jagen, hoor,’ sprak hij. Zijn ogen twinkelden en niets wees erop dat hij het vijandig bedoelde. En zo bedoelde hij het ook helemaal niet. Natuurlijk zou hij haar wegjagen als ze in zijn territorium kwam, maar slechts met een zachte uitdrukking. Want geloof het of geloof het niet, hij begon zich echt op zijn gemak te voelen bij de RiverClan. Hij had er ondertussen al twee van hun ontmoet en één van hun was zelfs een goede vriend van hem geworden. Misschien was hij wel van de RiverClan en niet van de ThunderClan. Toch zou hij de ThunderClan voor geen prooi willen verlaten. De ThunderClan was zijn thuis, maar de RiverClan was zijn vriend. ‘Zwemt er veel prooi in de rivier momenteel?’ sprak hij nieuwsgierig zijnde tegen haar. Om dat zelf eens te checken liep hij wat dichterbij zodat hij zich nog net binnen zijn grenzen bevond en liet zijn bleekgroene ogen afdwalen naar het stromende water. ‘Kijk trouwens uit dat je niet valt,’ sprak hij rustig tegen haar, maar zijn stem klonk nog altijd lichtelijk plagerig.

Geïnteresseerd zijnde keek Thornflame toe hoe ze haar blik op de rivier liet zakken. Waarschijnlijk als hij in haar Clan had gezeten en ze waren goede vrienden geweest dan zou hij achter haar gestaan hebben en haar plagerig een duwtje hebben gegeven zodat ze in het water zou kieperen. Ja, het zou leuk zijn geweest als hij in de RiverClan had gezeten zodat hij zijn band met Hushpaw beter kon onderhouden, maar hij had er ook vrede mee dat hij in de ThunderClan zat. De ThunderClan was zijn thuis, maar de RiverClan was een Clan waar hij graag gezeten zou hebben als hij niet was geboren in de ThunderClan. Toch raar hoe sommige dingen konden lopen, want als kitten dacht hij dat geen enkele Clan beter was dan het zijne. Dan was het toch grappig dat hij als Warrior serieus stond te overwegen in welke Clan hij zou willen zitten als hij niet in zijn huidige Clan zat. Dat hij het maar niet aan iemand vertelde binnen de ThunderClan. Dan zouden ze aan hem beginnen te twijfelen en aan zijn loyaliteit. En dat was iets wat hij absoluut niet wilde. Hij richtte zijn bleekgroene ogen op haar en grinnikte toen ze sprak. ‘Meneertje?’ vroeg hij met een pruillip. ‘Ik ben groter dan jou.’ Het klonk stoer, maar om eerlijk te zijn wist Thornflame niet direct of dat waar was. Als hij haar vanaf hier zag leek hij ietsje groter te zijn dan haar, maar hij moest wel in gedachten houden dat ze ouder was. Maar hij had best wel een groeispurt gehad. De spieren in zijn lijf waren goed ontwikkeld en zouden nog verder ontwikkelen naarmate hij meer trainde en rende door het woud. Dus wie weet was zijn redenering toch wel waar. Haar vraag liet hem zijn oortjes even ongemakkelijk bewegen en kort keek hij naar zijn pootjes. Het had geen zin om nog te ontkennen, niet na de half schuldige reactie die hij nu had gegeven. ‘Hushpaw en Sagepaw,’ gaf hij uiteindelijk met tegenzin toe. ‘Twee Apprentice’s van jouw Clan. Met Hushpaw heb ik een vrij goede band.’ Hij kneedde de aarde onder zijn pootjes ongemakkelijk en richtte zijn bleekgroene ogen peilend op haar. Wat vond ze van zijn bekentenis? Waarschijnlijk niet al te veel, want ze leek er zelf vrij ontspannen bij te zitten. Al vanaf het begin, dus wie weet had ze zelf ook veel contacten buiten de Clan. ‘Ken jij verder nog katten van mijn Clan dan?’ Hij keek haar nieuwsgierig zijnde aan. ‘Of van een andere Clan, dat kan ook.’ Hij keek haar nonchalant aan en wachtte op antwoord.

Thornflame gaf een bevestigend knikje toen ze wilde bevestigen of hij wel degelijk groter was dan haar. Hij was misschien niet veel groter, maar het lengteverschil was er wel. En daar was hij wel vrij trots op, want de jongste zijn en dan nog eens kleiner zijn dan de rest was alles behalve leuk. Hij wist nog dat hij, toen hij een Apprentice was, altijd had gedacht dat die spieren zich nooit zouden ontwikkelen bij hem zoals ze deden bij zijn andere Clangenoten. Hij had het mis gehad, want hij was een tamelijk gespierde kater geworden. Dat kwam ook voornamelijk omdat hij Apprentice was geweest in de tijd dat er tamelijk veel prooi gevonden kon worden. Daardoor was niet alleen zijn training een groot succes, maar ook het ontwikkelen van spieren en het creëren van een goede conditie. Zijn oren trokken kort ongemakkelijk toen dat ze hem schat noemde. Hij was nog nooit schat genoemd door een andere poes en het feit dat het zo’n knappe poes was maakte hem eerder verlegen dan dat hij er echt bijdehand van werd. Zijn spieren ontspanden al wel wat meer, maar zijn vacht gloeide zo hard dat hij nog niet van plan was om haar de eerste seconden van haar opmerking aan te kijken. Hij gaf een knikje toen ze uitlegde met wie ze allemaal al gepraat had. Toen gingen zijn gedachten weer naar Sagepaw en hij besefte wat ze daarover gezegd had. ‘Sagepaw kan al goed zwemmen,’ zei hij tegen haar. ‘Je mag trots zijn op zo’n Apprentice.’ Ja, hij kon zich nog goed herinneren dat Sagepaw een poging had gedaan om hem te leren zwemmen. Ze was een vriendelijke poes geweest en niet half zo bijdehand als haar mentor, maar Thornflame apprecieerde dat bijdehand gedrag wel. Alleen had hij geen idee hoe hij moest reageren als er hem koosnaampjes werden gegeven, want dat was totaal nieuw voor hem. ‘Ik ben in elk geval blij dat ik niet de enige ben die soms spreekt met andere katten van een andere Clan,’ mompelde hij. ‘Soms zou het makkelijker zijn als we als één gezamenlijke Clan en één gezamenlijke territorium konden leven. Meer prooi, minder overledenen.’ Zijn mondhoeken trokken naar beneden en hij keek haar even sipjes aan.