Get away from me |Fera|

Deathbite liep wat rond zonder doel, hij moest een oogje houden op zijn kittens en hij haatte het. Hij kon er niets doen, enkel toezien of ze niet wegrenden of iets stouts deden. En eigenlijk mochten ze gerust eens wat buiten de regels doen van hem. Maar ze waren nog zo klein, ze konden amper praten. Hij kon niet wachten tot de dag dat zijn zoon Young One zou worden. En zijn dochters, tja... Die konden de pot op.
Ze waren vervelend en nutteloos, die twee kleine mormels. Zijn zoo, echter, Drake, zou later sterk en machtig worden. Daar zou hij wel aan meehelpen. Hij zou zijn zoon sterk en dapper maken en het trouwste lid van Bloodclan. Na hijzelf dan. Hij zou Shalua en Fera ook wel wat leren, hij wou tenslotte niet afgaan als de vader met twee mislukte dochters.

Fera lag in een hoekje een beetje weg van haar sibs en keek hoe haar papa heen en weer wandelde. Ze vond dat hij er groot en machtig uitzag, zo zou zij er later ook uitzien daar zou het poesje alles aan doen! Ze veerde recht en strompelde naar de grote kater, "Papa," zei ze moeizaam. Praten was toch nog wel wat lastig, al die verschillende klanken die dan weer woorden vormden. Pff in haar hoofd ging dat allemaal veel gemakkelijker! Het tabby poesje sprong tegen haar papa op en snorde vrolijk. Ze likte hem zachtjes en sprong nogmaals tegen hem. Het poesje probeerde op hem te klimmen wat toch wel moeilijker was dan verwacht. Moeizaam klom ze op zijn poot en hield haar kleine pootjes in de lucht in een poging om te klimmen. Die poging mislukte grandioos en Fera rolde van hem af, ze liet een gesmoorde lach horen en stond snel weer recht. "Bijna," miauwde ze blij, het poesje liep naar de grote tabby kater en gaf hem een speels kopje.

Dat domme wicht van een Fera kwam strompelend zoals kittens altijd doen naar hem toe en miauwde papa. Ze begon tegen hem op te springen en hem te likken. Het irriteerde hem mateloos. Hij trok snel zijn poot terug, hij wou geen kittenspeeksel aan zijn poot hebben hangen. Ieuw. Plots begon de kitten op hem te klimmen en daarbij kwamen haar fijne nageltjes in zijn vel. "Auw!" riep hij luid en boos. Deathbite schudde hevig met zijn poot zodat ze eraf viel en likte hem gauw schoon. Please go away, dacht hij. Hij keek hoe zijn nog altijd even vrolijke dochter opstond en een stomme lach liet horen. "Bijna," mauwde ze en gaf hem een kopje. Hij had zo'n zin om haar met zijn klauwen beet te grijpen en tegen de muur te gooien... Maar dat deed hij best niet, want hij wist niet wat Brokens reactie zou zijn bij een dode of bijna dode kitten. Jammer. Hij duwde de kitten hardhandig weg om duidelijk te maken dat ze niet welkom was en op moest rotten. Hopend dat het domme wicht zijn hints zou begrijpen.

Fera voelde hoe haar papa haar wegduwde, waarom deed hij dat? Had ze misschien iets verkeerd gedaan? Het poesje wilde alleen maar met haar papa spelen. Ze waagde een nieuwe poging en liep terug naar haar papa en miauwde zachtjes: "Papa!" Het tabby poesje gaf hem een kopje en zei luider: "Spelen," ze tikte hem sprong toen blij rond de kater heen. "Tikkertje," lachte ze, "Jij bent hem," Fera schaterde van het lachte en wachtte tot haar papa haar misschien terug zou tikken.

De tabby poes bleef maar zeuren en plakken. Hij besloot het te negeren. Tot hij het woord tikkertje hoorde. Een gemene, valse grijns krulde zijn lippen. Hij stond op. "Oké," miauwde hij, nog steeds grijnzend. "Tikkertje." Hij liep naar de poes toen en gaf haar een harde klap tegen haar hoofd. Death deed zijn best niet in lachen uit te barsten. Dat zal haar leren zoveel kopjes te geven. Nu heeft ze een goede stoot tegen de hare gekregen. "Jij bent'm," miauwde hij gemeen spottend. Hij draaide zich om en ging met zijn kont naar haar toegekeerd zitten.

"Oke, tikkertje" Fera lachte stralend toen ze haar papa die woorden hoorde zeggen, hij ging meespelen. Speels stond ze recht, haar vader hoog torende boven haar uit toen ze zei: "Wie is hem?" Het poesje voelde een harde slag tegen haar hoofd, viel neer op de grond en hoorde de spottende stem van haar vader zeggen: "Jij ben 'm" Versuft opende het tabby poesje haar ogen en zag dat de grote kater met zijn rug naar haar toe zat. Een zacht, bijna onhoorbaar piepje verliet haar bekje, 'Nee!' dacht ze. Ze ging nu niet flauw doen, de vreugde die ze zonet had gevoeld werd vervangen door pijn en verwarring. Waarom wou haar papa niet spelen? Had ze iets verkeerds gedaan ofzo? Traag stond Fera op, haar verwarring en pijn werden verdrongen door een tot nu onbekend gevoel: woede. Ze wierp de achterkant van de tabby kater een hatelijke blik toe en ging een stukje verder weg van hem op de grond zitten. De aarde voelde zacht aan en vermoeid begon ze haar vacht schoon te maken.

Hij merkte niets, de kit kwam niet meer naar hem toe. Eindelijk. Hij zuchtte en legde zijn kop op zijn hoofd. Wat was hij moe. Death sloot zijn ogen en dacht aan nog veel wredere dingen dan een simpele klap op haar hoofd. Ze had geluk gehad. Dat kleine mormel. Ze had geluk gehad dat hij zichzelf had beheerst en niet zo gemeen had gereageerd. Al zou Fera dat waarschijnlijk niet beseffen, maar dat was haar probleem, niet de zijne.

fluuuut sorry

Fera staarde naar haar papa, ze begreep nog steeds niet waarom hij zo boos was. De grote kater legde zijn hoofd op en sloot zijn ogen. Het poesje keek nog steeds in gedachte verzonken naar haar papa, misschien moest ze gewoon gaan vragen wat er was. Wat ze verkeerd had gedaan en waarom hij zo boos was geworden. Een beetje energieker stond het kleine poesje recht. "Papa," fluisterde ze, en Fera tikte met haar pootje tegen hem aan. Haar rode oogjes bestuurde hem aandachtig en ze miauwde: "Alles in orde?