Better be awake, because I'm in town.

Verbaasd had Scout gekeken naar de kat die haar vlug een kant op had gestuurd en toen zelf weg was gerend. Ze kon zijn angst vanaf bomenlengte nog ruiken. Ze had gevraagd naar de Blood clan, maar blijkbaar zorgde dat wel eens voor veel commotie, want toen ze achterkwam dat ze niet zoveel kon met de uitleg, was ze naar een andere kat gestapt. Die zag er wat stoerder uit. Hij was dan ook niet bang weggerend, maar had haar wel gewaarschuwd. Toch had hij haar wel de goede richting in gestuurd en Scout rook dan ook al vlug de geur van een groep. Anders dan een familie of gewoon een paar katjes gezellig bij elkaar. Nee, dit was duidelijk de geur van een grote groep, die ook vaak bij elkaar waren. Nu moest ze dus in de buurt zijn. Scout ademde diep in en dacht even diep na. Hier had haar moeder over gehad, dit was waar ze naar toe moest gaan. Haar moeder had haar ook echter gewaarschuwd, gezegt dat ze geen stomme dingen moest doen bij deze katten. Misschien waren die katten wel bang met echt een goede reden. Ja, Scout wist dat het moordenaars ware die niet bang waren hun poten vies te maken, maar was zij dat dan ook niet? Al had ze nog nooit een moord gepleegd, ze wist zeker dat ze het in zich had. Toch was ze zenuwachtig, zouden die Bloodclan katten ook nog jonge katten aanvallen? Ze was nog niet eens volwassene. Nee, Scout schudde haar kop, verbaasd van alle onzin die ze bedacht. Ze zette haar vertrouwde grijns weer op en rende als een laatste eindsprint naar het Camp toe. Natuurlijk rende ze er niet meteen in, maar stopte ze er vlak voor. Toen knipperde ze nog een keer met haar ogen en ging het terrein op. Katten keken op, keken weer naar wat ze deden en keken weer op. Veel waren groot en sterk, sommige waren juist lichter en kleiner, maar ze hadden bijna allemaal iets dreigends over zich heen. En halsbanden, met tanden erin. De beschrijving die ze had gekregen van haar moeder. Scout maakte zich groot en keek met trotse blik om zich heen, proberend de zenuwen te verbergen. "Wie is hier de leider?"vroeg ze met een duidelijke stem.

-Eerst voor Claw/Zora, later eventueel open-
-Ze zit hier niet in de Bloodclan-

Better be awake, because I'm in town. 5n95rb

Hij zat op het muurtje en keek over het kamp. Hij maakte niet de indruk dat er een ceremonie zou volgen dus schonken de katten verder geen aandacht aan hem. Hij deed dat wel vaker boven op het muurtje zitten om het overzicht te hebben. Op deze manier kon hij over het hele kamp kijken. De scheur in zijn oor begon eindelijk wat te helen, de ontsteking nam af waardoor zijn oor niet meer zo dik was. De blik in zijn groengele ogen gleed naar de kampingang toen daar commotie ontstond. De blik in zijn ogen was koeltjes en emotieloos terwijl hij kalm van het muurtje afsprong en in de richting van de onbekende poes liep die de commotie veroorzaakt had. Hij versperde haar de weg zodat ze niet verder het kamp in kon lopen terwijl hij haar rustig opnam. Hij gaf geen antwoord op haar vraag, maar boorde enkel zijn blik in die van haar. “En wie hebben wij hier?” Zijn stem bleef op één toon een toon die niet te peilen was terwijl hij kalmpjes met zijn staart zwiepte. Ze was nog jong en ze had lef zo het kamp binnen te lopen, de vraag was alleen wat ze hier te zoeken had.

Better be awake, because I'm in town. Eki8z

Better be awake, because I'm in town. ZrDY9U2

Better be awake, because I'm in town. 2lm7uhg

Er kwam een kat op haar af, zo zwart als de nacht met heldere groene ogen. Hij was duidelijk belangrijker hier, als de andere katten allemaal opzij gingen toen hij er langs wou. Scout ging zitten, laten zien dat ze niks kwaads in de zin had op het moment. Ze werd opgenomen door hem en hij vroeg wie ze was. "Scout"beantwoorde ze simpel, zichzelf inhoudend om meer te vertellen. Ze hadden gezegd dat ze dat beter niet kon doen in zulke gevallen. Scout kon beter naar de tips luisteren die ze kreeg, zeker nu. "Ik zou graag de Bloodclan willen joinen"vertelde ze maar meteen de reden van haar komst. Ze hield niet van wachten. Gelieve deed ze alles meteen als het kon, dan was het ook weer vlug voorbij en kon ze weer leuke dingen doen.

Hij bracht zichzelf weer in beweging en draaide een rondje om haar heen, waarbij hij haar hele lijf inspecteerde. Toen pas stond hij weer pal voor haar stil om zijn blik weer op die van haar te kunnen richten. “Well then, Scout.” Vervolgde hij toen. “En wat is de reden dat je dat wilt heeft iemand jou verteld over de Elite?” Hij ging zitten terwijl hij zachtjes met zijn staart op de grond tikte. Hij was benieuwt wat voor vlees hij hier in de kuip had. Hij testje haar, speelde een spelletje. Met die spelletjes kreeg hij het meest uit andere katten, kon hij zien of iemand het waard was om lid van de BloodClan te worden.

Scout had het gevoel dat ze moest kiezen tussen de raad van haar moeder of hoe ze zelf was. Het was lastig om zich zelf in te houden en ze sloot haar ogen toen de kater haar bekeek. Het was verleidelijk om te laten zien wat ze waard was, maar het was gevaarlijk als wel. Dat zeiden ze tegen haar. De kat vroeg aan haar waarom ze in de Bloodclan wou, die hij de elite noemde. Een naam die ze niet kende, iets wat ze vreemd vond. Hij was blijkbaar nieuwsgierig naar waarom ze het kende. "Mijn oma heeft er in gezeten, maar ze moest weg" beantwoorde ze zijn vraag. "Ik weet niet waarom, ze heeft me het nooit verteld". De waarheid, maar ze had er ook nooit naar gevraagd. Haar oma was altijd nog wel geheimzinnig. "Mijn moeder trainde ons al vlug en ze kwam op een dag naar me toe. Ze zei dat ik moest gaan en naar de Bloodclan moest zoeken"legde ze uit, op dreef inmiddels. "Ik was blij met de verhalen die ik hoorde, ik voelde me al thuis in wat mijn oma vertelde"ze glimlachte. "Maar...ik weet niet waarom zij het willen dat ik ging". Nee, ze hadden het nooit verteld. Hier had Scout wel naar gevraagd, maar ze moest het doen met een simpele 'daarom'. Hopelijk kon ze een antwoord vinden hier. Ze keek naar haar poten, die opeens erg interessant waren. Waren het zenuwen?

Hij luisterde aandachtig naar het verhaal van Scout. “Jou oma heeft een talent voor verdwijnen dan als ze dat overleefd heeft.” Sprak hij doodkalm terwijl hij de jonge poes onophoudelijk aan bleef kijken. Er waren niet veel katten die de Elite verlieten en dat ook nog na konden vertellen, eigenlijk gebeurde dat maar zelden. Zijn gedachten gleden naar Velirane, maar dat schudde hij snel weer van hem af. “Heb je het in je om een andere kat te vermoorden Scout?” Vroeg hij toen plots. “Je aansluiten bij de BloodClan betekend je hele leven. Je zult niet zoals je oma weg kunnen gaan dat begrijp je wel toch?” Vervolgde hij nog steeds kalm, maar wel met een duidelijke en strenge ondertoon in zijn stem. Hij meende het, het was geen grapje.