I'd love to change the world - Claw

Met kalme passen en een hoog gegeven kop wandelde de kattin verder. De grote poes week niet uit voor iemand... Haar ogen stonden vastberaden gericht op haar eindbestemming. Ze had erover nagedacht en was nu bij een besluit gekomen. Ze moest hem spreken. Dat was echt nodig. Dus zonder enige waarschuwing wandelde de grijsgevlekte kattin in de den binnen en keek ze met haar goudgele ogen rond. "Klop, klop, ik ben binnen, ik ga met je spreken, Claw," zei ze even droogjes. Ze was hier zo niet mee gediend en dat kon je duidelijk zien aan haar uitdrukking. Ze wilde dit echt even rechtzetten en alleen woorden konden dat doen. Want wat ging ze met een aanval bereiken? Niks.

Hij straalde verbaasd genoeg geen vijandigheid uit, waardoor ze haar ogen vernauwde. “Snowdrop.” Dat was het enigste wat hij zei. Ze sloeg even met haar staart en keek kalm rond. Een paar moons terug zou ze hier kalm en rustig binnen gekomen zijn. Maar dat waren andere tijden, daarbij was ze toen ook een heel andere kat. Maar nu, nu was het helemaal anders. "Ik wil een voorstel doen," zei ze kalmpjes. "Ik wil eerst even zeggen dat ik ergens... Blij ben... Dat dingen hier wat drastischer worden aangenomen," klonk er opeens terwijl ze zijn blik vast bleef houden. "Ik wil je helpen," klonk er even. "Ik weet dat er katten zijn die duidelijk... Tegen dit alles zijn, maar ik moet toegeven, Thunderclan is te zwak," zei ze. "Dat betekend niet dat ik me meteen overgeef," vervolgde ze. "Zolang ze weerstand blijven bieden aan dit alles zullen ze zwak blijven," ze gromde even lichtjes waarna haar klauwen uit hun hulsel kwamen. "En ik ben het zat om onder deze zwakkelingen te leven," Het was een feit waarmee ze al lang zat. Wat eerst een moederlijk instinct was geweest werd een last. En die last bezorgde haar pijn. Nu zorgde die pijn voor een haat. "Daarom," sprak ze even met opnieuw een kalme stem. "Wil ik die zwakkelingen... Die katten die zich verzetten best aan je overgeven," ze knipperde even kalm. "Aangezien het dus zo is dat jij onze leider bent..." ze vernauwde haar ogen even. "Maar wat als we eenheid kunnen vormen? Thunderclan aan Bloodclan kunnen koppelen?" ze grijnsde even schuin. "Geen tegenstrijdigheid, maar simpelweg eenheid," herhaalde ze. "Ze geloven in mij, normaal moeten ze mij vertrouwen," zei ze rustig. "Dus, Claw, wat denk je ervan? Ik help jou en doe alles wat je van me vraagt... En ik krijg wat ik al die tijd al wil..." Ze knipperde even rustig, wetende dat ze zonet een voorstel deed om haar clan te verraden.

Hij bleef haar maar zo aankijken, maar haar uitdrukking veranderde voor geen seconde. Ze was strak, was overtuigd van haar zaak en was bewust van haar keuze. “Je krijgt één kans. Zorg er voor dat je die niet verprutst.” Dat zou ze ook niet doen. De grote kattin vernauwde haar ogen even toen hij een rondje rond haar liep. “Bewijs me dat je mij niet voor de gek houdt en wij kunnen zaken doen.” zei hij met een grijns, het vuur stond duidelijk in zijn ogen. “Zo niet dan ben je dood.” Ze knikte even met een koude blik in haar goudgele ogen. "Zeg me wat ik moet doen om je vertrouwen te winnen en ik doe het," zei ze even. Ze zou alles doen om Thunderclan te beschermen, alles om ze sterk te maken... Zelfs als het verraad betekende zou ze het doen.

Op haar woorden schudde de zwarte kater enkel zijn kop. Natuurlijk, hm... Het was niet zo raar dat de kat haar zo zou vertrouwen. Maar goed... “Nee, zo werkt dat niet. Ik vertrouw graag alleen mijzelf, maar dan gaat het om wederzijds respect. Jij kunt mijn respect winnen door alles aan mij door te melden. Alles wat afwijkt van de dagelijkse werkzaamheden en elke kat die ook maar op de een of andere manier verzet lijkt te bekokstoven naar mij toebrengen.” Ze knikte even rustig naar hem. In haar achterhoofd was het meer een ander scenario die zich afspeelde. De katten kalm houden en stil en zodra er iemand besloot die kalmte weg te halen... Dan zou ze het naar Claw voorbrengen. Na een korte stilte knikte ze nogmaals. "Dan is dat geregeld," zei ze kalmpjes. "Als je nog iets van me nodig hebt, hoef je het maar te zeggen," en met die woorden verliet ze de den. Haar gele ogen bleven even op de grond gericht terwijl ze langzaam haar pas vertraagde en tot stilstand kwam. Hopelijk kwam Silverstar snel terug... Hopelijk moest ze niet zo ver gaan... Maar iets in haar zei dat het voor haar al te laat was.