∆ Go make yourself some friends or you'll be lonely. [Verwonden]

De witte poes zat nietsvermoedend in haar den. Het was rustig, voor haar doen dan. De Bloodclan katten zaten nu al een tijdje in het Thunderclan kamp en eerlijk gezegd leerde ze er steeds meer mee leven. Er was alleen nog steeds geen dag dat ze niet wenste dat Starclan hun zou verlossen van Claw en zijn rare volgelingen. Zijn rare executies die haar kippenvel hadden bezorgd of Zealspark die aangevallen was om de hele clan een lesje te leren. Hoe moesten ze daar nou van leren? Die katten waren wreed en cru. Mistpaw zou alleen maar een grote mond tegen ze hebben en zou niet onder Claw's gezag bukken. Dat was waarom ze naar de medicine kat meeting was gegaan, om hem tegen te spreken. En ze moest zeggen, tot nu toe was het mooi stil geweest.
"Mistpaw!"

Het was stil geweest. Het geheven hoofd stapte ze haar den uit, naar de zwarte kater die haar had geroepen. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze. Ze hield haar kop hoor en probeerde het trillen van haar stem te onderdrukken.

[Open voor Thunderclan en Bloodclan]

De kater die haar geroepen had keek haar aan, en ze deinsde ook niet terug om hem recht in zijn ogen terug te kijken. “Wat denk je dat er aan de hand is?” vroeg hij, zijn stem droop met sarcasme terwijl hij dit vroeg. "Geen idee. Het kunnen verschillende dingen zijn. Is er iemand ziek?" Onschuldig als dat ze leek, vroeg ze dit aan hem. Mistpaw had ik haar ogen ook niets verkeerd gedaan. Ze was naar de medicine cat gathering geweest. Ja, dat mocht niet van Claw. Ging ze zich daar iets van aantrekken? Nee. Ze moest met Starclan spreken, om zeker ervan te zijn dat ze verlost zouden worden van de zwarte kater zijn tirannie. Maar Starclan was - zoals altijd - onduidelijk geweest en hadden haar geen zekerheid geboden. Het was daarom ook zo dat ze zich nu toch wel minder zeker voelde dan ze zich voordeed. Haar snorharen trilde lichtjes. "Is er iets aan de hand dan? Heeft een van je volgelingen een splinter?"

“Jij weet ook wel dat ik niet in dat stomme kruidenkatjes gedoe geloof.” Hij wist het dus toch. Haar ogen werden groot. Mistpaw was met stomheid geslagen en hield zich stil, misschien maar beter tegenover Claw. “Jij hebt je niet aan de afspraak gehouden en daar houdt ik niet van.” Ze wou er tegenin gaan, maar ze zag dat hij zijn gewicht verplaatste. Ze stond aan de grond genageld en voordat ze zichzelf iets in beweging kon brengen voelde ze hoe nagels zich in haar zij boorde. Mistpaw slaakte een hoog gilletje van de pijn. "Ik moest met Starclan spreken!" piepte ze nog hoog naar hem, maar dat zou hem waarschijnlijk alleen maar bozer maken. "Jullie Bloodclanners snappen dat niet!"

Tallpaw vergrootte zijn ogen toen hij zag dat Claw Mistpaw tegen de grond hield. De apprentice liet direct prooi halen, die hij net gevangen had en sprong op het duo af. Zonder verder teveel na te denken sprong de kater op de poot van Claw af, waarmee hij Mistpaw tegen haar kopje wilde slagen. Hij wist niet wat de oorzaak was van deze aanval, maar niemand verdiende het om zo geslagen te worden door een kater die vele groter was.

Applenose trippelde op haar gemakje het Thunderclan/Bloodclan kamp binnen. Ze was net terug gekomen van haar jacht en had met wat moeite een eekhoorn weten te vangen. Toen Applenose in het kamp was liet ze was schrik haar eekhoorn op de grond vallen. Claw, de leider van de Bloodclan, viel de Medicine cat appretice van de Thunderclan aan. Wie was nou zo harteloos om een Medicine cat aan te vallen? Nog wel een apprentice, die dus geen schijn van kans maakte in een gevecht tegen de zwarte kater. Applenose wist dat ze iets moest doen, maar wat? Toen ze zag hoe Tallpaw, een jonge apprentice, Claw aanviel, wist ze dat ze nu in actie moest komen. Ze wilde namelijk niet dat er straks 2 gewonde waren, of misschien zelfs doden. Daarom rende ze op Claw af om vervolgens met alle kracht die ze had op hem in te beuken. Ze hoopte dat de kater zijn evenwicht verloor en omviel, of op zijn minst een paar passen opzij deed. Dat was namelijk al genoeg voor Mistpaw om te ontsnappen. "Hoe durf je een Medicine cat apprentice aan te vallen, jij harteloze freak." siste Applenose woedend. Ze probeerde om de aandacht van Claw te krijgen, zodat Mistpaw kon ontsnappen.

De grote kater leek bomenhoog boven haar uit te torenen. Het was een beangstigende gedachte om hem zo te zien. “StarClan bestaat niet Mistpaw!” Het werd letterlijk in haar oor geschreeuwd. Toen ratelde de kater door over dat ze Starclan niet meer zou zien. Wat bedoelde hij daarmee? Toen ze een klauw zag naderen haalde ze snel ze kon een van haar poten over haar hoofd heen. Stekende pijn  en ze gilde het uit. Haar geschreeuw vulde het hele kamp. Het was een combinatie van angst, pijn en woede. Haar oog! Haar linker oog. Hoe erg ze het ook probeerde, het enige wat ze zag was zwart. Een kant was zwart, de andere kant had nog zicht. Hij had haar blind gemaakt! Blind aan haar linkeroog. Ze kon ook niks beginnen tegen Claw. Ze had amper vechttraining gehad, ze kende alleen haar kruiden. Als een worm begon ze heen en weer te bewegen, weg uit zijn grip. Het lukte haar toen Applenose hem aan de kant beukte, daar was ze haar eeuwig dankbaar voor. Ze kwam los uit Claws grip. Verslagen kroop ze aan de kant. "StarClan zal jou krijgen. Geloof me Claw, jij zal geen rustige nacht meer hebben..." ze was even stil, dacht na. "En ik hoop voor jou dat die partner van je een miskraam krijgt, kittens verdienen geen vader zoals jij!" siste ze kwaad terwijl ze haar bloedende oog probeerde te beschermen. Ze moest er iets op doen, maar ze wist zelf ook wel dat dat een verloren zaak zou zijn.

De roep van Claw naar de medicine cat apprentice was niet te missen en galmde door het kamp. De leerling schrok er zo van dat ze bijna stikte in de muis die ze net van de prooistapel had afgeplukt. Ze was erg in de war sinds BloodClan haar Clan binnen was gedrongen en de macht overnam. Tot nu toe had ze zich gedeisd weten te houden om problemen te voorkomen. Elke nacht bood ze tot StarClan dat dit snel ophield. Zo snel mogelijk.
Na een nieuwe kreet wist ze dat er iets ernstigs gaande was. De restjes prooi die ze nog over had liet ze liggen en zo snel als haar pootjes haar konden dragen snelde ze richting de kreet. Ze kon haast niet omschrijven wat ze daar zag. Mistpaw werd afgeraffeld door de BloodClan kat die zichzelf een 'leider' durfde te noemen. Haar hartslag ging tekeer en als een versteend beeld stond ze hyperventilerend naar het schouwspel te kijken. Een andere krijger, en een leerling die ze al eerder had ontmoet begonnen zich er mee te bemoeien. Fawn wilde een waarschuwing uitgillen, maar kreeg niets uit haar keel. Instinctief wierp ze zich voor Mistpaw. Mist was meer van belang in de Clan dan zij. Hopelijk zal Claw haar pakken in plaats van Mist. ''Ga,'' was wat ze wilde zeggen, maar het kwam er uit als de piep van een kitten.

Fawnpaw was voor haar gaan staan. Misschien niet de meest verstandige keuze, want toen zij haar woorden gesproken had kwam Claw natuurlijk terug voor haar. Ze had Howl gezien en gevoeld toen ze langs was geweest voor wat wonden. Ze was overduidelijk zwanger geweest, alleen nu wenste ze met heel haar hart dat dat fout zou gaan. Dat Claw nooit zijn afstamming op de wereld zette. "Fawnpaw! Maak dat je wegkomt!" zei ze tegen de apprentice. Toen zag ze haar zus, Firepaw, op Claw duiken in een flits. Veel zag ze niet. Een oog stak nog steeds en was zwart. Ze wou haar pijn doden, zo snel mogelijk. Maar daarvoor zou ze de medicine cat den in moeten. Eenmaal daar zou ze gevangen zijn als Claw binnen kwam. "Fire! Niet doen!" Ze maakte zich zorgen om alles en iedereen. Wat had ze een schade aangericht, door naar één medicine cat gathering te gaan.

Er gebeurde veel, te veel om bij te houden, maar Applenose had wel bij gehouden dat ze met meer waren dan Claw. Claw was namelijk alleen en hun waren met z'n 5e. Toch betwijfelde ze of ze dit gevecht konden winnen. Ze waren dan wel met meer, Claw was nog steeds heel sterk en hun team bestond uit apprentice's, buiten haar dan. Applenose zag hoe Firepaw, Claw aanviel en toen wist ze dat zij zelf ook weer moest aanvallen. Ze stond nu achter Claw en ze wilde een poging doen om op de rug van de zwarte kater te springen. Ze rende naar Claw toe en sprong. Ze hoopte dat Claw niet zou wegdraaien want dan zou haar aanval mislukken. En wie weet wat Claw daarna met haar zou gaan doen, alsof ze nu al niet ten dode was opgeschreven... Toch maakte het haar weinig uit, ze moest en zou haar clanleden beschermen.

-Kill Apple a.u.b. niet, ik wil d'r nog niet kwijt xD

Zijn blauwe ogen vernauwden zich bij het aanzicht van Claw die hun medicine cat apprentice aanviel. Een grom rees op vanuit zijn borstkas en met de nog niet volledig genezen snee op zijn borstkas waagde hij zijn grote lichaam naar het schouwspel toe. Zijn hart sloeg een keer over toen hij zijn leerling op de zwarte leider zag springen. Meteen begon de wonde aan zijn borstkas te jeuken, hem eraan doen denkende hoe gevaarlijk Claw wel niet was. Firepaw mocht niks overkomen! Ze was nog jong en de Clan had op dit moment sterke en gezonde katten het meest nodig. "Firepaw, kom terug!" bromde hij luid. Zijn blauwe ogen hadden een zekere bevelende glans aangenomen, welke hij regelrecht op de vuurrode poes afvuurde. Ze moest snappen dat hij niet wou dat haar iets overkwam. Haar tijd kwam nog, maar voor nu moest ze zich gedeisd houden. Daarbij zou hij zich waarschijnlijk ook veel te verantwoordelijk voelen moest haar iets overkomen. "Breng Mistpaw in veiligheid." vervolgde hij nadien, Firepaw nog een laatste keer zijn blik gunnende. Een mix van bezorgdheid en woede viel erin te lezen. Hierna draaide hij zich in een ruk om en vergezelde hij Applenose, de zwarte Bloodclan leider tegen de grond pinnende met zijn gespierde lichaam.

Brat keek met een strakke blik naar de horde katten die zich verzameld hadden, Meeste Thunderclan Brat zat te ver weg om te horen waar het over ging  maar het was duidelijk dat er geen thee kransje bezig was, ' We moeten helpen' klonk een stem streng, De poes kipperde een paar keer Claw was helemaal alleen tegen die thunderlcanners dus hulp kan hij vast wel gebruiken, De poes zuchte en deed een paar stappen dichter bij de menigte twee apprentice's en twee warriors, 'Doe het nou maar help hem je zult zien je word beloont' klonk een stem wel beloofend, De rode poes grijzde toen ze een gespierde kater samen met een jongere poes Claw probeerde aan te vallen en tegen de grond probeerde te pinnen, Met haar scherpe nagels uit haat hulzen en een grijns op haar gelaat sprong ze op de twee warriors af, En probeerde hun of teminste een van de twee weg te duwen, Met al haar kracht probeerde ze het ze wilde Claw teminste een kans geven om weg te komen of zelf ook een aanval in te zetten, Hoe dan ook brat was niet bang voor een gevechtje met deze twee boomstroken in tegendeel ze had er ergens wel zin in.

De rode kater vernauwde zijn ogen bij de opmerking van Claw. "Wil je soms dat ik je andere oor ook halveer?" kaatste hij sarcastisch terug terwijl zijn staart van links naar rechts begon te slaan. Opnieuw omcirkelde de Bloodclan leider hem. Zealspark wist dat het geen slimme move van hem was geweest om zich opnieuw te mengen in een gevecht. Zijn wonden waren nog niet volledig genezen en Claw zou dus ook niet veel moeite moeten doen om ze te heropenen. Maar hij kon tegelijkertijd toch ook niet gewoon staan toe te kijken hoe hij zijn Clangenoten ter plekke aanviel? Of erger zelfs.. vermoordde?! Dan offerde hij liever zichzelf op dan dat iemand anders pijn moest lijden. Zijn felle blauwe ogen priemden zich angstloos in die van de zwarte kater. "Wat ik ervan denk? Dat het precies slaafjes van je zijn." Hij kon de grom niet onderdrukken en volgde de blik van Claw met de zijne. "Wat wil jij dan bereiken met ons keer op keer aan te vallen en te verzwakken? Wie gaat er jagen om jullie mondjes te voeden als iedereen gewond is? Of.. wie gaat er jouw oor verzorgen als je degene die dat kan aanvalt?" Zijn stem had een zekere vastheid aangenomen en zonder zijn toon te laten overslaan hadden zijn woorden zelfzeker geklonken. Alhoewel hij dat stiekem alles behalve was, de schijn was het belangrijkst. Hij moest het idee om zijn Clangenoten te verwonden of te executeren uit die holle kop van hem krijgen, anders liep dit niet goed af.