Sunset || Runningtime

Hij keek naar het niets en zweeg verder nadat de kattin hem de vraag stelde van wat er gebeurd was. In het begin wou de kater eerst weglopen. Maar al die moons dat hij al die gedachtes en gevoelens binnen had gehouden kwamen eruit stromen. "Ik kan dit niet meer, Sweetheart. Ik bezorg iedereen koppijn en ongeluk. Laatst had ik met Everstar een konijn gemist. En dat terwijl een Apprentice dat beter had kunnen doen, ik had mezelf voor de leader voor schut gezet. Wat ben ik voor een Warrior? En dat speciaal in Leafbare. Maar dat was niet alles. Ik had bijna een Apprentice vermoordt. Alles is mijn schuld. Ik ben een wandelende vloek dat over WindClan rust. Ik ben zo'n nutteloos beest. Het enige wat ik tenminste goed kan doen voor de Clan is verdwijnen." Een traan rolde naar beneden. Waarom moest alles zo gaan? Al sinds zijn Kittentijd had hij problemen met dit gehad. Geen wonder dat zijn vader hem en zijn moeder had verlaten. De zwarte watrior schudde ruw met zijn kop nadat de kattin hem wat eten schonk. Hij had geen honger. Al dagen niet.

"doe niet zo gek Running! Fouten maken is normaal, dat doet iedereen wel, geen kat is perfect" Hij richtte zijn blik weer op de poes die het nogal verrast leek op te vatten. Merkte ze het nu pas? Ach ja, hij had haar al moons niet gesproken. Dat kwam omdat hij elke dag en nacht in de Den bleef. Vandaar dat er ook schuld in hem baarde. Maar was hij eindelijk moedig genoeg om buiten te zijn, deed hij het weer fout. "Maar dat is niet het geval bij mij." mauwde hij zachtjes. "Ik dacht precies hetzelfde toen ik een Kitten en Apprentice was. Ik ben gewoon vervloekt. StarClan wilt me kwijt. Everstar wilt mij kwijt. Iedereen wilt mij kwijt." Hij zuchtte nogmaals. Vechtend tegen de tranen. "Kom op, eet." Probeerde ze weer. Zo koppig als een kitten weigerde hij het aanbod voor de tweede keer. "Ik heb al gegeten." zei hij snel. "Runningtime luister, ik weet dat je in de probelem zit maar dat betekend niet dat je nutteloos bent, de clan heeft je nodig en Everstar is blij met zo'n warrior als jij. Iedereen heeft zijn talenten, en misschien moet jij die nog vinden" Nogmaals keek hij haar aangevallen aan. "Er bestaan geen talenten voor mij. Alleen dat ik heel goed ben in ongeluk uitstrooien. StarClan moet sltijd mij hebben. Áltijd."

Hij vermeed contact en keek schuin naar de grond. In zijn ogen las je verwarring en verdriet. Verdriet omdat iets of iemand hem niet liet leven zoals hij als kitten verwacht had. Misschien was hijzelf diegene.
"Luister eens," sprak de kattin. Langzaam gleed zijn lusteloze blik naar de poes toe. "Starclan heeft ons nooit verteld dat het leven makkelijk is, wij zijn Warriors en wij hebben het zachte leven van een Kittypet niet nodig!" Nogmaals zuchtte hij. Running liet zijn ogen zakken naar zijn poten. "Sweetheart, dat bedoelde ik niet. Ik..." echter ging de poes ongestoord verder. "Starclan heeft ons deze harde wereld gegeven, om er iets van te leren. Als je vecht voor wat je wilt, dan zal alles gemakkelijker gaan, en als je het je eenmaal is gelukt zal Starclan je een rustige en liefde volle leven gunnen, maar dan moet je eerst bewijzen, en over de obstakels heen gaan die Starclan je stuurt" Ze had gelijk. Vond hij. Maar geen enkele woord deed hem denken. Er was alleen maar leegte. "Dus je geliefden verliezen is ook een obstakel?" begon hij. "Alles wat je liefhad, je familie, je liefde... Hoorde dat bij StarClan? Offeren ze levens op om jou daar de schuld van te geven?! Dat bedoel ik Sweetheart. Ik heb enkel veel te veel dingen gezien die ik niet mocht zien of zelfs meemaken. En dat... Dat was maar een obstakel?!" Hij vocht tegen de tranen. Maar kon er verder niks aan doen dat er eentje lukte te ontsnappen. De zwarte warrior legde zijn staart over zijn ogen. "Dat verklaart niks, Sweetheart. Ik ben een hoop ongeluk. Daar heeft StarClan niks mee te maken. Behalve dat ik al de druk op mijn schouder draag. Zonder het te vragen... En zonder het te klagen." Zijn ogen keken strak naar de grond. "Weet je wel hoe het is om je geliefden kwijt te raken? Degenen wie je het meest van houdt te falen te beschermen? Wel, Sweetheart? Weet jij hoe dat voelt?"