∆ I will take revenge, some cats have forgotten that [Execution 2]

x
Brightspots

Hij ijsbeerde door zijn den heen. Het was een paar dagen nadat hij eerst Swallowpaw en daarna Mistpaw had verwond. Het ergerde hem nog steeds hoe de ThunderClanners tegen hem in waren gegaan. Hij moest een manier zien te vinden om dat verzet de grond in te boren. Hij hield haar al een tijdje in de gaten, de kattin die zich zo veel mogelijk in de nursery verstopte om voor haar kittens te zorgen die eigenlijk al bijna apprentice konden worden. De kattin die de moeder was van zowel Firepaw als Mistpaw. Hij wist maar al te goed hoe hij hun kon raken en op die manier wraak kon nemen op hun grote bek. Die kattin was toch van geen verder nut hij had wel gemerkt dat ze eigenlijk niet kon jagen en vechten, dus was ze nutteloos op die manier voor hem maar perfect als chantagemateriaal. Zo kon ze zich toch nog nuttig maken al vond hij dat zelf. Hij moest Brightspots hart maar eens laten stoppen met kloppen.
Hij sjouwde met grote passen de leaders den uit in de richting van de Nursery. “Brightspots!” Bulderde hij waarbij hij totaal geen rekening hield met de kittens. Hij was veel te veel gefocust op wat hem te doen stond. Het duurde even voordat zijn blik op de kattin viel. “Meekomen.” Dit zei hij een stuk zachter, maar het klonk vervaarlijk kalm. Hij draaide zich weer om en liep de Nursery uit. Hij wachtte totdat Brightspots bij hem was, voordat hij een nihiel knikje gaf. Als je niet oplette was het bijna onzichtbaar, het was een teken voor de BloodClanners die hij al ingelicht had. Het teken om een kring om Brightspots en hem te vormen, zodat ze de katten tegen konden houden die het toch weer nodig vonden om boven op hem te duiken.
Toen kwam er een sarcastisch grijnsje om zijn lippen. “Ik wil dat iedereen komt kijken!” Zijn stem bulderde weer, zodat hij elk hoekje van het kamp zou bereiken. “Omdat bepaalde katten het nodig vinden om regelmatig tegen mij in te gaan, zal ik nu laten zien wat er gebeurt met katten die dat doen.” Ooh, ze zouden wel weten over wie hij het had al zei hij het niet hardop. Hij draaide zich om naar Brightspots met een koud bitter vuur in zijn groengele ogen. Toen boorden zijn nagels zich in de grond en dook hij boven op haar.    



[Open voor ThunderClan en BloodClan]
- Mensen met BloodClanners mogen reageren om de kring om hem heen te vormen. Anders zijn dat NPC, omdat dit keer Claw even ongestoord zijn gang moet kunnen gaan.
- Het is niet zo dat niks kan, maar overleg dit dan even met Nathalie of met mij.  

Het was dagen nadat ze gewond was geraakt aan haar oog. Het prikte nog steeds, maar die pijn was te doden met papaverzaadjes waar gelukkig een overvloed van was. Deze had ze goed bewaard en die zou ze nog hard nodig hebben. Voor zowel zichzelf als haar clanmates. Zo was ze vandaag ook in de medicine cat den aan het rotzooien met kruiden die nat waren geworden. Ze konden niet drogen in de zon, want die was er niet. Het was koud en nat en vies en Mistpaw hoopte dat er snel beter weer aan kwam. “Brightspots!” haar bloed veranderde abrupt in ijs. Dat was Claws stem, die haar moeder riep. Dit kon niks goeds betekenen. Mistpaw kwam de den uit en keek naar de kring Bloodclanners die zich rond haar moeder vormde. Met haar ene oog zag ze alles gebeuren. Snel liep ze richting de kring. Ze keek om zich heen, waar was Firepaw? Die moest dit toch ook gehoord hebben. "Mam!" schreeuwde ze angstig naar haar moeder. Brightspots was een belangrijk persoon in haar leven, die wou ze niet verliezen. Niet aan Claw.

Intussen was haar nest verplaatst naar het verste hoekje in de nursery. Daar lag ze verstopt met haar drie moons jonge kittens. Ze verliet de nursery niet meer. Haar oudere kittens brachten haar voedsel en heel af en toe liet ze toch haar kop buiten de nursery zien. Het liefst had ze niet dat haar jonge kittens de nursery verlieten en die hield ze dan ook regelmatig tegen. Dat vertrouwde ze namelijk niet. Niet nu Bloodclan de clan had overgenomen. Ondanks haar angst toonde ze weinig respect voor de Bloodclanners, ze zei eigen geen woord tegen ze. Deed als of ze haar tong verloren was. Als ze sprak was het tegen andere Thunderclanners, angstig en zacht. Brightspots was een angstig persoon, allemaal dankzij Darkfire. En dan nu dit, met Bloodclan. Firepaw en Mistpaw had ze echter wel gewaarschuwd. Ze wist dat de twee voor zichzelf en de clan opkwamen, maar dat was gevaarlijk. Straks werden haar twee dochters geëxecuteerd. "Brightspots!"Bulderde de stem van Claw. Haar haren schoten overeind en verstijfd bleef ze bij haar drie moons jonge kittens liggen. Net aten ze gewoon prooi en dronken nauwelijks nog bij haar. Vervolgens klonk er dat ze mee moest komen. "Blijf hier, kindjes, geen zorgen, mama komt zo terug," murmelde ze, waarna ze na wat likken over hun kopjes, de nursery verliet. Stijfjes hinkte ze achter Claw aan en ging staan waar ze moest staan. Alle katten moesten bij één komen en Brightspots had geen flauw benul van wat er komen ging, al vermoedde ze dat ergens wel. Ze was nutteloos met haar drie poten. "Omdat bepaalde katten het nodig vinden om regelmatig tegen mij in te gaan, zal ik nu laten zien wat er gebeurt met katten die dat doen." Brightspots sloot haar ogen, ze wist over wie hij sprak. Onder anderen haar twee dochters. Ze nam het hun niet kwalijk. Daarom zocht ze met haar ogen ook naar Mistpaw en Firepaw en knipperde ze langzaam met haar ogen naar hun. Vervolgens hoorde ze een paniekerige stem van haar andere dochter, Swankit, wild roepend naar haar en haar vader, haar partner, Polarbear. Deze zocht ze ook met haar ogen om te laten zien dat ze van hem hield en natuurlijk vonden haar ogen Swankit. Claw sprong boven op haar en Brightspots zonk door haar poten heen. "Nee, spaar me!" Jammerde ze, terwijl ze zichzelf toch wat probeerde te verdedigen. Ze wou niet dood, al wist ze dat dit wel ging gebeuren.

Hij had zichzelf rustig gehouden met de overname van Thunderclan, hij had immers een nestje waar hij voor moest zorgen en zijn partner lag permanent in de nursery vanwege haar poot. Het was dan ook dat toen hij de stem van Claw hoorde, die zijn partner erbij riep, dat hij direct overeind schoot en de Warrior Den uit stapte. Zijn witte vacht stond woest overeind, maar zijn blauwe ogen stonden nog woester. "Blijf van mijn partner af!" gromde hij kwaad, terwijl hij langs zijn kittens stapte. "Firepaw, hou de kittens in het oog. Ik heb wat af te handelen met onze grote 'leider'," gromde hij naar zijn rode dochter, terwijl hij langs haar heen stapte en eventjes met zijn staart over haar rug ging. "Alles komt goed," miauwde hij zachtjes tegen d'r.
Daarna richtte hij zich op de zwarte kater voor hem en blies eventjes. "Je ging al de fout in toen je mijn dochter verminkte. Maar je blijft met je klauwen van mijn partner af. Jij en je clan of misfits zijn geen haar beter dan kittypets," gromde hij naar de kater.

De klauw van Claw hield haar tegen de grond, zijn nagels in haar borst geduwd waardoor er al wat bloed zichtbaar werd. Ze jammerde en vroeg Claw om haar te sparen, al was ze bang dat dit niet het geval was. Ze hoorde de stem van haar kittens, zowel de oudere als de jongere, maar de exacte woorden verstond ze niet door alle hevige angstige en pijnlijke emoties die ze voelde. "Het is niets persoonlijks hoor Brightspots." Brightspots sloot haar ogen en er rolde een traan over haar wang. "I-ik heb kitt-kittens om voor te zorgen..." stamelde ze jammerend en vol angst. Ze wist wel dat de kittens het wel zouden redden zonder haar, maar het zou hun niet goed doen. Ze moesten nog zo veel leren. Ze hadden haar nodig. Ze wou niet dat haar jongen die zelfde pijn ondergingen als dat zij had moeten ondergaan toen haar moeder was vermoord. Toen hoorde ze de stem van haar partner. Ze voelde nieuwe moed en ging het gevecht aan met Claw. Ze trapte met haar enige achterpoot, in de hoop toch een beetje los te komen. Als Polarbear hier kwam, kon ze ontsnappen. Maar dan moest ze misschien ook vluchten, maar dat kon ze niet. En straks werd dan één van haar kittens gepakt en dat mocht ook niet. Daarom stopte ze met spartelen. "Polarbear..." stamelde ze. Claw deed haar pijn en meer bloed kwam vrij. "Laat het gebeuren... voor onze... jongen..." haar stem was niet luid, maar hij zou het horen. Dat wist ze. Claw bracht zijn tanden naar haar keel en ze voelde het moment aanbreken. Ze zou naar Starclan gaan, iets waar ze niet klaar voor was, iets wat ze niet wou. Wel was ze dankbaar dat ze ondanks alles wel een moment van geluk in haar leven heeft kunnen ervaren. Een partner, een familie, haar kittens... Maar dood was ze nog niet, ze jammerde en voelde pijn. Dit was marteling.

Een schreeuw maakte haar wakker. Het was de stem van Claw die door het kamp heen bulderde. Met grote ogen keek ze toe hoe Brightspots de nursery uitgehaald werd, de kattin die zoveel katten had die om haar gaven. Een partner, dochters, zonen... En toch werd zij uitgekozen. Was het zodat het pijn deed bij velen? Dovewing kwam overeind, ze kon niet zomaar toestaan dat haar clangenoot gegrepen werd. Wat het ook was - verwonden of nog erger - ze moest het kunnen tegengaan. Ze kon niet nog een keer dezelfde fout maken als bij Crimson, haar eigen partner die vermoord was door één van deze ratten. Snel trippelde ze de nursery uit, waarbij ze wanhopig door de kring heen probeerde te kijken naar wat er gebeurde. Ze zag dat Swankit haar achterna ging en snel bracht ze haar witte kop bij het andere witte poesje. "Ga maar terug, oké? Zoek anders Lockedkit op, dan kunnen jullie gezellig samen spelen." maar de kit luisterde niet en banjerde gewoon verder. Dove keek naar de katten die erbij kwamen. Allemaal familie van Brightspots. Ze gingen allemaal pijn leiden. Wat zou er met haar kittens gebeuren? Voorzichtig kwam Dove ietsje dichterbij, waarbij ze zichzelf door de kring BloodClanners wilde duwen. Hardhandig werd ze teruggeduwd door een rode kattin, waarna deze dreigend haar tanden liet zien. De jonge queen duwde haar oortjes in haar nek en haar haren kwamen angstig overeind. Ze keek nog één keer wanhopig door de kring heen, waarbij ze zag hoe Claw zijn tanden in Brightspots haar nek liet zinken. Een jammerende gil kwam uit haar bek en ze wendde haar kop af; wilde niet meer zien van deze ramp. Ze hoorde de rode poes spottend haar neus ophalen en zwak als ze was ging ze terug de nursery in. Hier begroef ze haar kop onder haar poten en probeerde het beeld wat ze zojuist gezien had te onderdrukken. Wilde gewoon in slaap vallen.

Zijn klauwen, welke steeds ruwer waren geworden vanwege het vele vechten, haakte hij in de grond bij het aanzicht. Zijn blauwe ogen weerkaatsten een ijskoud vuur en zonder angst wierp hij zijn blik op de Bloodclan leider, Claw. Zijn oortjes draaiden zich even in de richting van Firepaw en Mistpaw, maar zijn ogen bleven aan het gestalte van Claw geplakt. Hoe kon hij... zomaar.. een moederkat doden? Hij wist dat de gedachte die zijn hersenpan teisterde geen gezonde was maar alsnog moest hij toegeven dat hij nog nooit eerder zoveel zin had gehad om iemand een kopje kleiner te maken. Hij wou niet dat de kittens van Brightspots zonder moeder verder moesten opgroeien, hijzelf had datzelfde meegemaakt. Zijn staart sloeg gevaarlijk van links naar rechts en hij wierp iedere Bloodclanner die zijn weg blokkeerde een nog gevaarlijkere blik toe. Dreigend zette hij een stap naar voren, de kat die tegenover hem stond uitdagende met zijn overheersende houding. Maar het waren er teveel.. Hij wist dat als hij zich nu nogmaals in een gevecht gooide dat het manen zou duren vooraleer hij weer volledig genezen was. En daarbij moest hij zijn krachten sparen. Ooit ging hij die Claw namelijk een lesje leren en het was ook die dag waar Zealspark op dit moment het meeste naar uitkeek.

Mistpaw keek met grote, waterige ogen naar het schouwspel. Ze wist zelf ook wel dat hij haar moeder ging vermoorden. Allemaal door haar stomme fout. Ze zou dit eeuwig aan zichzelf verwijten. Mistpaw vervloekte zichzelf dat ze ooit naar die medicine cat meeting was geweest. En ze vervloekte Claw. "Stop Claw!" gilde ze nog. Maar het had toch allemaal geen zin. Haar vader, zusje en kleine zusjes en broertjes zouden allemaal Brightspots verliezen vandaag. Hoe hard ze er ook tegen zouden vechten, Claw kreeg zijn zin. Mistpaw trok zich wat terug, liep snel naar de nursery om daar Firepaw weer tegen te komen. Ze wierp een korte blik op haar zus en ging toen voor haar jongere zusjes en broertjes zitten. Ze mochten dit niet zien. "Dit is ook niet voor jouw ogen, Phantomkit." zei ze rustig tegen hem terwijl ze hem met haar staart wat naar achteren probeerde te forceren. Het was lastig. Ze wou zoveel doen, maar ze wist dat het van geen nut was. Ze was bang om echt te sterven. En dat had de clan een medicine cat minder. Dat kon niet..

Mistpaw haar ogen wendde zich af. Een zwarte kater had zich in het midden van de clan gedrukt. Een Shadowclan kater. Hij was ouder en zag er gevaarlijker uit dan de meeste Shadowclanners die ze kende. Dit klopte niet. Shadowclan zou toch geen verband hebben met Bloodclan? Dat zou niet kloppen. Dan zou Acefray dat verteld hebben. Toch? Maar toen de kater begon te spreken bleek het dat er meer aan de hand was dan een verband tussen de twee clans. Er was zelfs niks gaande tussen beide. Wel tussen de zwarte kater en Brightspots. "Wie is hij?" fluisterde Mistpaw angstig naar Firepaw. Ze wist van dit deel van haar moeder niets, ze had het nooit gehad over katers die haar pijn wouden doen. Wat gebeurde er toch allemaal?

Een klauw van ijs pakte haar hart vast toen er een geur langs haar neus heen waaide. De geur van Shadowclan. Een clan die ze vreesde door één bepaalde bewoner. Hierdoor leek de wereld letterlijk stil te staan en verkeerde ze in de meest ernstige doodsangst die je je bedenken kon. Ze lag daar, ze hoorde niets meer. Ze zag enkel de kater tussen de andere katten door. En zijn woorden, zijn woorden voelde aan als messen, nog erger dan de pijn die Claw haar op dit moment gaf. 'There is only one cat that is allowed to make Brightspots life a hell and that is Me, you ugly piece of shit!' Waren de woorden van de kater. "Nee, nee!" Krijste ze. "Niet hem, niet Darkfire!" Krijste ze in volle paniek. Haar kittens zouden het niet begrijpen, Polarbear echter wel. Polarbear had haar geholpen om van het ergste af te komen. Maar schijnbaar was dit alleen vervaagd en kwam het nu keihard weer terug. Ze gilde en probeerde opnieuw om los te komen, het werkte echter niet en toen gebeurde het ergste. Claw boog zich opnieuw over haar heen. Vaarwel was het laatste wat ze hoorde, toen haar keel werd door gebeten met een oorverdovende gil uit haar bek. Bloed gorgelde in haar bek en bloed sijpelde over haar mondhoekjes. Haar ogen staarde vol doodsangst naar boven en werden langzaam glazig toen haar geest haar lichaam verliet. Brightspots was niet meer.

Mistpaw staarde naar het hele schouwspel. Alles leek onwerkelijk op het moment. De zwarte kater had al zoveel van haar gesloten. Haar halve zicht, haar clan en nu haar moeder ook. Hij boog zich weer over Brightspots en pakte haar vast. Een oorverdovende gil kwam uit haar moeder zetten en dat zette haar bloed om in ijs. Mistpaw's blauwe oog staarde waterig naar het nu dode lichaam van haar moeder.
Stilte.
Er was oorverdovende stilte. Het leek steeds harder te worden in haar hoofd. Tranen liepen uit haar ogen terwijl ze haar rosse zus naast haar weg zag springen, naar Claw toe om hem schade toe te brengen. Nu zou het gebeuren. Als de zwarte kater ook nog haar zus van haar afnam zou ze het waarschijnlijk niet meer trekken. Mistpaw staarde dood naar de grond. Haar moeder was van haar afgepakt. Haar lichaam was ontheiligd in haar ogen. Alles was fout aan dit moment. Starclan had dit nooit zo bedoeld voor hun? Toch? Starclan kon nooit hebben gewild dat Bloodclan hun kamp overnam en iedereen zou vermoorden. Met tranen nog in haar ogen duwde ze haar nagels in de grond. Ze haatte alles. Alles was haar schuld geweest. Zij had Claw boos gemaakt en ze kon niet eens vechten om zichzelf - of haar eigen eer - te verdedigen. Ze hoopte dat Firepaw hem blind maakte. Sterker nog - ze hoopte dat Firepaw hem dood maakte.