Like stars in hiding

Zeolite lag op de schoot van haar nieuwe eigenaar, Rachel. Ze spinde terwijl Rachels hand zacht over haar hoofd streelde. Plots stond ze op en liep naar de deur, waar ze haar poot tegen legde. "Wat is er, Fluffy?" vroeg haar huismens. Ze mauwde luid terug als antwoord en draaide zich naar de deur. Ze hoorde Rachels voetstappen de deur naderen en mauwde nog eens, deze keer iets stiller. "Het is al goed, ongeduldige kat." Rachel opende de deur en de slanke poes liep naar buiten. Ze keek nog even naar Rachel, die de deur sloot, en wandelde rustig verder. Elke tuin waar ze door liep verschilde van de andere, maar toch leken ze telkens weer op elkaar. Vreemd, vond ze. Zeo durfde nog niet te ver te gaan omdat ze nog niet zo bekend was in deze buurten. En die op-elkaar-lijkende tuinen maakten het er ook al niet makkelijker op. Plots zag ze een andere, mooie kat en slofte ernaartoe. Het werd tijd dat ze nieuwe vrienden zou maken, en deze poes leek haar goed genoeg. Het zou in elk geval beter zijn dan die vreselijke Egel, met zijn dikke buik en jaloerse kop.

-Lumina first

Ook vandaag had Lumina wat getraind met Basco. Hij ging echt met sprongen vooruit, iets waar ze heel blij mee was. Toch zouden ze nog een hele weg moeten afleggen voordat ze hun doel zouden bereiken. Nu waren haar huismensen weg met Basco. Het was toch wel even fijn om die drukte weg te hebben. Het vergde namelijk een hele inspanning om hem onder controle te houden en om tegelijkertijd aandacht te geven aan Samuel. Hij had ondertussen de leeftijd bereikt dat hij echt een hele dag weg was, net als zijn ouders. Wat was het nu ook alweer? Schoohl? Of toch iets in die aard. Nu zat Lumina nu op het hek en had haar blik gericht op de bossen, die iets verder lagen. Het was al even geleden dat ze daar was geweest. Toch zou ze nog liever het bos ingaan dan het park, daar had ze slechtere herinneringen over. Haar aandacht werd getrokken toen ze in haar ooghoek een kat zag lopen. Ze zette zich automatisch wat rechter en vernauwde even haar ogen, niet wetend wie dit was. Toen ze dichter kwam, kwam ze er echter achter dat dit ook een huiskat was, net als haar. "Hi." zei ze dan ook eerst als simpele begroeting.

Ze zag hoe de poes zich wat rechter opstelde, maar toen ze dichterbij was ontspande die zich terug. "Hi," mauwde de poes kort. "Hallo." Zeo knikte en keek haar een beetje achterdochtig aan. Ze zag er goed verzorgd uit, beter dan de meeste katten die ze tot nu toe had gezien. Het was duidelijk een huiskat en geen zwerfkat. Ze hoopte dat de kattin niet zo arrogant en egoïstisch was als Egel, die was weggelopen toen zij voor het eerst was aangekomen in haar nieuwe huis. Die jaloerse, domme Egel. Ze was blij dat hij was weggelopen, maar haar huismens was dat niet. En dat verpestte de hele sfeer in huis.
Ze ging zitten en besloot een zich even voor te stellen. "Ik ben Zeolite," sprak ze op een arrogante toon en met haar kin in de lucht."Maar ik heb liever dat je me Zeo noemt." 'En al zeker geen 'Fluffy'' dacht ze er nog achteraan. Fluffy was hoe die dikke kat en Rachel haar noemden, die afzichtelijke, domme naam. Bovendien was ze niet eens fluffy. Ze had de gladste pels van alle katten die in dit hele gebied woonden. Fluffy was dus echt niet toepasselijk op haar.
Misschien had ze er donzig uitgezien toen ze een hele dag in die verdomde doos had vastgezeten toen ze verhuisde. Ja, dacht ze. Dat zal het zijn. Als je de hele dag in een hobbelende doos vol met kussens hebt gezeten zit je haar niet meer zo plat.