Only when one is gone, you realize the value of them.

Volledig in shock was hij het kamp weer binnengewandeld, de vieze, gore blikken van de Bloodclan deden hem niks. Het bangst was hij dat hij één van zijn kits tegen kwam, in een angst die hij tijden niet meer gevoeld had. Alles was onduidelijk behalve één feit: Hij moest Rowanflight vinden. Hij pufte zijn adem elke seconde uit om zichzelf onder controle te houden, met niet veel effect. De kater kwam tot stilstand waarna zijn pas in een ronddraaien veranderde en zijn zichtveld in niks, zwart. "Rowan." Pufte hij, harder dan hij verwacht had voordat hij flauwviel.

Eerste post voor Rowanflight, uiteraard :3

It's okay to be a Glowstick, sometimes we have to break before we shine.

Only when one is gone, you realize the value of them. 8yZbSjz

Spoiler:

Even trok de grijze kater verbaast met zijn oren. De klank van zijn naam was nou niet bepaald onbekend in het kamp maar degene die hem uitsprak was niet een kat van wie hij deze verwacht had en langzaam draaide hij dan ook zijn grote gespierde lichaam om. "Ja Glowstick?" Kwam er vragend over zijn lippen maar zijn ogen hadden niet de tijd gekregen om te focussen op het rode lichaam van de kater voor het dier bijna letterlijk voor zijn neus ter aarde kletterde en zo snel zijn poten hem droegen stond hij al bij de kater. "Mistpaw!" Duidelijk weerklonk zijn stem over het kamp in een snelle hulpkreet terwijl Rowan zijn neusje tegen de vacht van Glow duwde. "Hey luie donder.. Tijd om op te staan." Mompelde hij zachtjes en porde hem nog even bezorgd met zijn poot.

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

Alles was een waas, maar toch zo duidelijk. Zijn vader, onderaan de Sunningrocks, gespietst. Het levenloze lichaam waar toch zoveel herinneringen aan vast zaten, de bezorgdheid van de clan eromheen. De zwakte van Glow, toen paw, die niet eens had gevochten. Even veranderde het beeld in Shiver onderaan de gorge maar dit ging snel terug, terug naar de pijn en droefheid van die dag.

Langzaam kwam hij weer tot bewustzijn toen iemand tegen hem aan porde. "Vader..." Bracht hij zachtjes uit maar toen hij een paar keer knipperde zag hij alweer dat Rowan er was. Hij schudde met zijn hoofd en probeerde op te staan maar na twee seconden op zijn poten te staan veel hij al weer neer, hij kon toch gezworen hebben dat hij op dat moment, zijn vader, samen met een kat die de exacte kopie was van hoe zijn moeder beschreven werd zag. "R-rowan..." Hij bedacht zich weer wat hij moest zeggen, maar zijn lichaam was zo geshockeerd dat hij de kater, vanaf die grond niet kon aankijken alsof er een soort excorcism over hem heerste. "Shiverthought..." Tranen vulde zijn ogen weer en alles werd een waas tot hij knipperde en deze begonnen te rollen. Zwak, oh zo zwak was hij. Hij schudde met zijn hoofd. Hij wilde het niet zeggen, maar het was toch echt zo. Kittens die geen moeder meer zouden hebben, opgroeien zonder haar... Iets waar hij zelf ervaring mee had. Hoe kon hij dat normaal overbrengen op de vader?

It's okay to be a Glowstick, sometimes we have to break before we shine.

Spoiler:

Vader.. Zijn naam.. Shiverthought, wat hadden die drie dingen met elkaar te maken. Niets noppes nada. Hij hat Glowsticks vader gehaatten maar dat had niets met de moeder van zijn kittens te maken of wel soms? Volsagen verwilderd en niet begrijpend keek de kater naar de rode leeftijdsgenoot die op de grond lag. Was hij nou aan het janken? Oh dit werdt echt erger en erger. Wat was hier aan de hand.. Zuchtend schudde de kater zijn kop. "Hele zinnen alsjeblieft Glowstick.. Ik heb geen idee wat je aan het zeggen bent. Wat is er met Shiverthought?"

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

Voorzichtig ging hij zitten, iets wat hij nog net wel kon. Hij slikte even en knikte na Rowans zin, hij snapte waarschijnlijk totaal niet waar het over ging. "Ik, uhm. Ik was bij de Gorge... Vraag me niet waarom. Maar, uhm... Ssshiver," Hij sprak haar naam bibberend uit en opnieuw kwam er een gigantische vloed van verdriet door zijn hart heen. "Ze is dood, Rowan." Vervolgde hij, op een of andere manier bang hoe de kater zou reageren.

It's okay to be a Glowstick, sometimes we have to break before we shine.

Spoiler:

Ze is dood.. Alles leek even weg te vallen terwijl de grijze kater aan de grond genageld stond. Zijn gouden ogen leken enkel gevuld met onuitspreekbare pijn. Hij had haar de dood in gedroven.. Hij had haar zo gebroken dat ze.. Nee ze had niet.. Ze had geluisterd naar zijn woedende woorden. In een flits schoot het aan zijn ogen voorbij hoe hij haar toe had gesnauwd dat ze maar in een afgrond moestt springen en ze had geluisterd. Zijn poten begonnen week te worden terwijl hij meerdere passen achteruit nam. Een woedende opmerking waar haar lichaam dan was drukte hij weg. Als ze werkelijk gesprongen was.. Dan was er niets redbaars van haar lichaam over.. Zou het uit elkaar vallen op de weg terug als een ander al niet zijn of haar leven verloor mte het proberen te vinden.. Ze was verloren en ze zouden haar haast onmogelijk het andere leven in kunnen begleiden en dat allemaal omdatt hij zo egocentrisch was geweest en dingen alleen maar zijn manier had gezien. Langzaam zakte zijn hoofd naar de grond terwijl tranen in zijn ooghoeken begonnen te branden. Hij hielt niet van haar, dat had hij nooit gedaan, maar ze was wel de moeder geweest van zijn kittens. Zijn kittens die hij nooit gesproken had, hij moest ze spreken nu.. Ze hadden hem nodig. Trillend deed hij een stap naar Glowstick toe en drukte zijn lichaam even tegen het zijne. "Dankje.. Alsjeblieft kalmeer eet wat.." Fluisterde hij zacht en keek het kamp rond. Hoewel zonder haar lichaam, ze moesten toch een wacht houden voor haar. "Thunderclan!" Zijn stem beefde half maar hij wist dat Glowstick het nu niet in zich zou kunnen hebben om te spreken. Zodra hij echter gesproken had zou hij de kittens ophalen en ze alles vertellen.. "Shiverthought heeft een ongeluk gehad.. Ze is over de Gorge gevallen en heeft deze val niet kunnen overleven." Hoe hard hij zich ook probeerde op te stellen, de pijn droop door terwijl hij stond te trille op zijn benen. "Haar lichaam is onmogelijk daar weg te halen.." Zijn hoofd viel naar de grond en pijn straalde door zijn hele lichaam heen. Zijn schuld, dit allemaal was zijn schuld. "Maar hoe dan ook we moeten vannacht een wacht voor haar houden, we moeten haar begleiden naar Starclan." Mompelde hij trillend hopend dat de andere met hem mee zouden stemmen voor zijn hoofd naar de eerste de beste poes ging die hij wist dat hij kon vertrouwen. "Winterplume alsjeblieft.. Kan jij de zorg van de kittens op je nemen.. Ik zal je helpen, je zal er niet alleen voor staan, maar alsjeblieft.." Fluisterde hij zijn stem dik en vol emotie terwiijl zijn staart tegen de grond aan droop.

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

Zich uitrekkend kwam ze overeind van de harde stem die ze wel eens vaker had gehoord. Ze keek op bij haar moeders naam. Mamma was nu al een tijdje weg en de andere lieve poes ook nadat die grote engerd haar naar buiten had geroepen. Ze stond op en ging naar buiten en keek een rode kater met een grijze kater praten. Ze liep naar hun toe. 'Waarom is mamma in de Gorge? Wanneer komt ze terug?' Vroeg ze met een zielige blik en begreep totaal niet wat er aan de hand was. Enige wat ze wilde weten was waarom mamma niet bij haar in de nursery lag. 'Meneer de poes waar is mijn mamma?' Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze Rowanflight aankeek en helemaal niet begreep waarom ze naar de starclan begeleid moest worden. Ze moest naar de Nursery niet naar starclan.

Only when one is gone, you realize the value of them. 2cxzxac