Playing is life

Earthkits speelse oogjes keken het kamp rond op zoek naar een geschikt slachtoffer.
Hoewel hij wel besefte dat er iets aan de hand was negeerde hij dat. Het enige wat hij wou was spelen. En de kittens van Polarbear en Brightspots wouden dat niet meer. Zijn eigen broertjes en zusjes waren somber of bezig met de 'vreemde katten'.

Een donkerkleurige kater liep over en weer. Het leek of hij de wacht had. Die zou wel willen spelen. Hoewel hij tot de 'vreemden' behoorde besloot Earthkit het erop te wagen. Hij dartelde naar de kater toe. Met een speels grommetje zette hij zijn tandjes in de staart. Hij begon te schudden. "Spelen!"

+ Deathbite

Zijn ogen dwaalden rustig over het kamp van de Thunderclanners en zochten naar Thunderclanners die regels overtraden. Helaas gebeurde dat niet, niet sinds het gevecht na Brightspots. Niet sinds Brightspots, bedacht hij zich met een grijns. Hij genoot van dat machtsgevoel, het gaf hem een soort van onbeschrijflijke voldoening.
Zijn staart ging langzaam over de grond toen plots kleine stekels zich erin boorden. Ze voelden aan als kleine tandjes. Hij keek om een zag een kitten met zijn staart tussen zijn bek. Het rotbeest.. "Spelen!" riep het jong en schudde met zijn staart. Death draaide zich zo ver mogelijk om en klapte met zijn voorpoot tegen het katertje zodat hij zou loslaten. Die kittens begrepen er ook niets van! Je valt geen oudere kat aan en al zeker niet één van Bloodclan! Die waren veel te goed voor die scharminkels van Thunderclanners.

De kater die het slachtoffer was draaide zich om. Hij had vreselijk coole ogen. Rood! Earthkit liet de staart los en keek er verrukt naar. Toen belandde de poot van de kater tegen zijn kop. Hij stuiterde weg. Een beetje duizelig stond hij op. Was dat een spelletje? Hij greens en dook in elkaar. Zijn korte, kleine staartje stak opgewonden in de lucht. Hij grauwde speels en probeerde het zelfde te doen. Zijn pootje raakte de neus van de kater. Jaaaaa!! Hij had gewonnen!

Tot zijn genoegen liet de kitten los en vloog door de klap naar achteren. Death grinnikte tot hij plots een tik tegen zijn neus kreeg. Hij zag de kitten op de grond vallen en werd kwaad. Hij stampte op de kitten af en legde zijn poot op diens keel. Zachtjes begon hij te drukken, net zacht genoeg zodat de kit nog een beetje kon ademen, zodat hij niet zou stikken. Dat hield hij eventjes aan en liet toen los. "En laat nu de grote katers met rust," gromde hij en staarde de kit boos aan.

De kater werd boos. De tik deed blijkbaar pijn want Earthkit werd op de grond gedrukt. De poot drukte zwaar op zijn keel. Angstig keek hij omhoog. Waarom werd die nu ineens zo kwaad? De kater liet los. "En laat nu de grote katers met rust." Earthkit deinsde achteruit. "Sorry... Ik wou je geen pijn doen," piepte hij zachtjes, achteruit stappend.

De kitten was bang van hem. Goed zo. "Sorry... Ik wou je geen pijn doen," piepte het ding bang en deed een paar stappen naar achter. Death lachte vals en deed een grote stap naar voren, waardoor de neus van de kitten tegen zijn voorpoten drukte. "Jouw lelijke, kleine klauwen kunnen mij niet verwonden." Hij keek nors naar de bange kit en leunde een beetje over hem heen, om extra gezag te tonen."Laat staan dat je me pijn kán doen." Hij grijnsde en liet zijn scherpe tanden duidelijk zien. O, wat was dit heerlijk.