Failures. (SPT)

Haar ogen glunderde van opwinding. Wilde hij dat echt doen? "Oh, heel erg bedankt!" spinde ze enthousiast terwijl ze hem volgde richting de rivier. Ze probeerde zich goed te focussen op wat de kater precies deed en hoe. Ook luisterde ze zo aandachtig mogelijk naar zijn uitleg en probeerde elk woord in haar op te nemen. Voor ze het doorhad kwam de kater weer omhoog met een dikke vis tussen zijn kaken. Wow. "Oké, dit moet nu wel lukken." miauwde ze zachtjes in zichzelf. Voorzichtig trippelde ze naar de rivier en concentreerde zich. Geduldig wachtte ze af tot de vissen dichter bij het wateroppervlak kwamen. Toen ze dacht dat het moment rijp was schoot ze naar voren. Ze voelde haar tanden door de gladde vissenhuid boren, maar vergat hierdoor haar evenwicht te bewaren. Haar pootjes gleden uit over de gladde sneeuw en de poes tuimelde de kleine stroom water in. Gelukkig was het ondiep, maar het was wel koud. Door de schrik had ze haar bek geopend en was de vis ontsnapt. Bibberend klauterde ze de oever weer op. Haar halflange vacht aan haar huid geplakt. "Ik was er bijna, ik voelde hem tussen mijn tanden!" miauwde ze enthousiast.

Hij hoorde haar tegen zichzelf mompelen en keek geïnteresseerd hoe ze te werk ging. Hij glimlachte breed toen ze er een te pakken had maar dat verdween toen ze voorover kiepte. Gelijk voelde hij zich bezorgd en verantwoordelijk en wilde op haar af stappen maar in plaats van schok of iets dergelijks riep ze vrolijk dat ze er bijna was. "Volgende keer beter! Maar het lijkt mij het handigst om nu naar het kamp te gaan. Je zult het wel koud hebben." Sprak hij en ging naast haar staan om haar proberen warm te houden.

"Hmmm mhm." Antwoordde hij simpel en draaide zich om om zijn weg naar het kamp te maken. "Zeg, Fairtfaith." Begon hij zodat het niet stil zou vallen. "Wie heeft je eigenlijk getraind?" Als ze niet kon vissen kon de mentor dat waarschijnlijk ook niet te best, of wel?

Doordat hij gefocust was op de weg voor zich en niet op de kattin had hij totaal niet door had dat het iets met haar deed. Toen ze begon te spreken had hij het echter wel door, niet over doorvragen dus. "Oh, sorry." Sprak hij, hij had werkelijk geen idee wie het was maar dood was nooit iets fijns. "Butterstar." Antwoordde hij op haar vraag, ergens wel trots. "En daarvoor (huppelepup), maar die kon me niet meer doortrainen."

Ze wist niet of hij van onderwerp switchte omdat dat het enige was wat hij erover wilde weten, of omdat hij misschien toch doorhad dat het iets met haar deed. "Ah, da's jammer." merkte ze op. Het was altijd fijner als je gewoon je hele training met één mentor kon afmaken. "Maar zo te zien heeft Butterstar een prima krijger van je gemaakt met een groot talent voor vissen." miauwde vervolgens met een glimlach. "Hoe is het trouwens om de zoon van de Clanleider te zijn? Word je voor je gevoel anders behandeld, of..?" Daar was ze altijd wel benieuwd naar. In haar ogen werden de kittens van de hoge rangen precies hetzelfde behandeld als de rest, maar wie weet was dat wel heel anders.

Hij haalde zijn schouders op, hij vond het jammer dat hij erdoor later krijger werd maar wie had hem beter kunnen trainen dan zijn moeder? Hij glimlachte geflatteerd, ja zijn moeder had hem goed getraind al was hij nog niet perfect in sommige dingen. "Nee hoor. Haha, zegt het niet genoeg dat ik verlaat warrior ben geworden? Zelfs kittens van de leiders zijn niet perfect."

De poes glimlachte. Daar had hij zeker gelijk in. Het was meer dat ze het zich gewoon af vroeg. "Ik ben wel blij met een leider als Butterstar. Ze houd alles altijd zo goed onder controle." merkte ze spinnend op. Butterstar was iemand om tegenop te kijken. Iemand die goed met tegenslagen om wist te gaan en koos voor wat het beste is voor de Clan. "Ze is vast ook een geweldige moeder." Zo had ze haar eigen kittens en enkele geadopteerde kittens grootgebracht. Daar was best wat ervaring voor nodig.

Hij knikte trots op haar woorden, want trots was het eerste wat hij voelde toen hij zijn moeders naam hoorde. "Dat klopt, al kan mijn broer het totaal niet met haar vinden. Ik snap niet hoe, maar goed... Ik vind d'r in ieder geval geweldig." Knikte hij dan maar.

De poes wierp hem een beetje verbaasde blik toe. "Wat vreemd." merkte ze op. Ze was benieuwd over welke van zijn broers hij sprak. Voor zover zij wist had hij meerdere siblings en zelfs een paar geadopteerde. "Hij zou vast wel zijn redenen hebben, misschien moet je er eens met hem over praten?" Er was haar verteld dat praten soms een hoop kon oplossen.

Hij haalde zijn schouders op, tsja. Na haar laatste zin keek hij een beetje verbaasd. Oja, hij was een kleeein detailtje vergeten. "Heh, tsja, uhm... Mij mag hij ook niet bepaald." Zei hij dan maar een beetje ongemakkelijk. Praten had hij eerder geprobeerd, ja.

In een ruk stond de poes stil voor ze tegen hem zei dat hij moest wachten. Wat raar kijkend kwam hij ook tot stilstand, en zijn oortjes wiebelde terwijl hij inademde om haar vraag. Op het moment dat hij het rook zei hij het en lichte angst ging door zijn lichaam. "We moeten naar het kamp..." Fluisterde hij.

De poes knikte op zijn antwoord. Hij had gelijk, maar was het slim om nu zomaar door te lopen? Wat als het dier hun geur al opgemerkt had en ze het zo naar het kamp zouden leiden? "Misschien moeten we een omweg nemen." stelde ze voor, haar stem nog steeds zachtjes. De Clan in gevaar brengen was wel het laatste dat ze op haar geweten wilde hebben.

- foei foei. D:<

Zijn oren bleven alert en zo af en toe keek hij om, een beetje angst door zijn lichaam gaand. "Ja..." Antwoordde hij met een zucht en sloeg af, hij kende het kamp met zijn ogen dicht nog perfect. Zijn hart klopte wat sneller. "Ben jij ook zo bang?" Vroeg hij maar, alleen maar omdat die vraag tegen hem aan duwde.

Gelukkig vond Whirlpool het ook een slim plan. De ijzige wind streek langs haar natte vacht. Ze moest zorgen dat ze snel in het kamp kwam, anders kon ze nog een nare griep oplopen. Stilletjes volgde de jonge poes de gestreepte kater. "Best wel." fluisterde ze. Haar snorharen trilde deels van de kou en deels van de angst. Vossen waren geen lieve beesten had ze kunnen opmaken uit de verhalen die soms het kamp doorgingen. Deze vos zal ook nog wel hongerig en chagrijnig zijn.

"Oké, misschien moeten we tempo erin gooien. En omdat onze geuren dan moeilijker te volgen zijn én omdat jij eens nodig naar Honeyscent moet." Knikte hij en versnelde zijn pas. Hij kende de poes niet maar hij wist dat zij goed voor Fairfaith zou zorgen. "Damn, we hebben nu wel het mos achtergelaten."

Ze knikte en probeerde haar tempo aan te passen aan de zijne. Iets wat best moeilijk ging met zo'n vacht die aan je vastplakte en alle kou opnam. Elke keer als de ijzige wind langs het tweetal streek voelde ze een rilling over haar ruggengraat lopen. Wat een naar gevoel. Na zijn volgende opmerking hield ze halt. "Je hebt gelijk, laten we snel teruggaan." Wacht wat. Wat zei ze nu? Teruggaan? Was ze nu helemaal gestoord? Aan de andere kant kon ze het ook echt niet maken om met lege handen aan te komen in het kamp, juist nu iedereen zijn steentje bij zou moeten dragen.. Ugh, in wat voor situatie had ze zichzelf nu weer geworpen.