Suicide, because you're worth it.

Het was een morgen zoals elke morgen de laatste tijd was, leven in angst voor Claw. Hij had er echt voor gezorgd dat ze doodsbang was de nursery uit te komen. Maar Ze had haar gedachtes vast gezet. Ze wilde dit doen on geacht wat. Rowan had belooft voor haar kits te zorgen en ze hadden ook nog hun tante Sassyrose en de andere queen, Brightspots. Niets om je zorgen om te maken maar de stemmen, ze overschaduwde haar. De Starclan zou het toch wel begrijpen, zouden ze haar verlossen van haar stemmen. 'Ik ben altijd bij je Shiver, voor altijd' Klonk de sadistische stem van de poes. Ze kwam overeind en haalde haar kopje langs elk van haar kits. Ze gaf elk van de kits een lik over hun kopje. Haar tong gleed als eerste over het kopje van Killerkit. 'Mamma houd van je, vergeet dat nooit.' Het poesje was altijd heel dicht bij haar moeder te vinden. De tweede blauwe kit die altijd er op zich zelf was. Ze likte het kopje van de oudste kit 'Treekit blijf altijd jezelf, verander nooit.' De enige tweekleurige kit in haar nest was de volgende om vaarwel te zeggen. Haar tong ging over het poesje haar kopje. 'Lightkit je bent speciaal voor mij wat ze ook over je zeggen.'Haar ogen gleden over de de rode kater en hij kreeg eveneens een lik over zijn kop en wat zoete woorden toegewenst. 'Demonkit Mamma zal altijd van je houden.' Ze keek vervolgend naar de blauwe poes die ze Direkit had genoemd. 'Direkit, verander nooit, blijf nieuwsgierig en blijf vooral altijd je Sassy opmerkingen maken.' Haar ogen schoten langzaam vol en ze deed haar best het niet te laten merken. Ze haalde haar neus op en slikte even diep En liet haar tong glijden over haar jongste kit 'Dag liefste Savagekit, Zorg goed voor je broers en zussen.' bij deze woorden stond ze op en liep naar de uitgang van de nursery waarbij de Brightspots nog kort aankeek en een glimlach dwong te schenken. 'Ik ben even weg, let jij op de kleine donders?' Zei ze zo vrolijk mogelijk lijkende. Niemand hoefde het te weten, het was nu genoeg geweest met de onontsnapbare woorden van Justice en Hopper. Ze keek nog even naar Brightspots. 'En als ik je niet meer zie nog een hele fijne dag.' Brightspots keek op en bedankte haar en bleef in haar hoekje liggen waar ze eigenlijk bijna niet uitkwam. Ze zakte door haar poten heen en sloop langs de rand van het kamp tegen de kater bijna oplopend. 'Heey Rowan, Kijk je zo nog even bij de kittens ik ga even weg. Fijne dag nog!' Opnieuw dwong ze de glimlach op haar gezicht dwong nadat de kater haar eveneens een fijne dag wenste en ging het kamp uit. Ze vervolgde haar pas naar het einde van het territorium. Ze had haar zinnen hier op gezet en er was geen omkeren meer aan. Ze wilde niet meer zo door leven dit was niet te doen, het constante gepest en de vernedering van vooral Justice. 'Denk jij is niet zo negatief over mij jij waardeloos stuk vreten. Ga nou maar van die klif af springen dat is alles wat je kan!' Ze beet haar tanden strak op elkaar en haalde diep adem. Ze zette gewoon voort het riverclan territorium in, ze was op weg naar de gorge. Het was het enige wat ze kon bedenken om er zo snel mogelijk en on omkeerbaar een einde aan te maken.
Ze was verbazingwekkend zonder kleerscheuren over het territorium gekomen. Na de lange reis was het intussen avond geworden, haar maag rommelde en haar lichaam had al haar eten en vet reserves omgezet in melk voor haar kits. Haar al niet te geweldige spieren waren al verminderd, ze was al uitgeput van de reis hier heen. Het zogen van de kittens had absoluut niet bijgedragen aan haar mentale gezondheid. Ze was kort in een roes geweest bij het er achterkomen dat ze kittens droeg van haar droomkater die later een gigantische nachtmerrie bleek te zijn. Ze had alles de laatste maanden tegen gehad. 'Nee Shiver je had nooit geboren mogen worden! Spring jij waardeloos watje!' Zei Justice fel. Ze zette haar poten half over de rand en keek naar beneden. Nee Het was tijd voor een nieuw avontuur. Haar kittens waren nu oud genoeg voor zichzelf te zorgen en ze hadden hun vader. Rowanflight had het beloofd en als kitten van Bluestar zou hij niet zijn beloftes breken, toch?
Ze zette haar poten net beneden de reling en zette af met haar achterpoten. Het was gelukt, het zou kort pijn doen maar hopelijk zou ze Justice nooit meer hoeven aan te horen. 'Je maakt je clan trots Shiver, ze hoeven dat waardeloze hoofd van jou niet meer te zien of te voeden. Je deed wat het beste was voor je clan.' Haar lichaam kwam met een klap neer op het plateau en een krakend geluid hoorde bij haar poten die verbrijzelde. 'Suicide, because you're worth it.' Het waren de laatste woorden die Justice tegen haar sprak terwijl haar lichaam overweldigd werd van pijn. Ze wilde het uitschreeuwen maar haar lichaam leek bijna te stuiteren en viel nog een keer deze keer met haar rug de grond rakend. De harde knap die volgde van haar rug en pijn maakte haar geheel gevoelloos. Haar hart stopte en haar laatste ademzucht schoot haar lichaam uit. Ze had nu rust zonder Justice en Hopper. Ze zou de stemmen nooit meer horen en tot rust kunnen komen.

Ijsberend liep hij langs de grote klif, hij wilde geen einde maken aan zijn leven, hij kon dat niet voor zijn kittens, partner, familie. Maar toch stond hij hier erover na te denken. Diep van binnen wist hij dat het niet ging gebeuren, maar hij stond hier toch door... Nou ja, eigenlijk wilde hij weg van die verdomde Claw en zijn achterlopertjes. Het duurde niet lang voor er een afschuwelijke geur zijn neus binnendrong en hij kon niks anders bedenken dan voorzichtig over de rand van de klif te kijken. Gelijk strompelde hij terug, zijn hartslag een paar slagen sneller. Wa- Wie- Huh? Snel slikte hij de grote brok in zijn keel weg en keek wat voorzichtiger en wat oplettender over de rand. Was dat? Nee... De verbrijzelde botten deden hem verschrikkelijk misselijk voelen maar niks kon het gevoel beschrijven toen hij 99 procent zeker wist wie het was. "Nee, nee. Het is allemaal mijn s...schuld. I-ik... Slechtste vvvriend..." Hij zakte door zijn pootjes en legde zijn kopje tussen zijn voorpoten, maar. Haar kittens? Nee... Haar... "Ik... Moeten weten... Apprenticetijd al... Nee..." Hij schudde met zijn hoofd en keek nogmaals langs de rand, hij tuimelde bijna erover heen maar wist zichzelf te herstellen. Dood. Zoveel dood. Waarom? "Starclanverdomme!" Zijn stem galmde door de klif en er was zeker iemand die hem gehoord had maar op dit moment kon het hem niks meer schelen. De pijn in zijn borst was zo groot dat het voelde alsof zijn hart eruit zou springen en achter Shiver aan verbrijzeld onderaan de klif terecht zou komen. Hoewel een stuk van zijn hart daar zeker lag...

Met een ruk stond hij op toen hij een stem hoorde en visgeur zijn neus binnendrong. Door alles was hij vergeten dat hij in Riverclan gebied stond. "S-s-s-sorry." Sprak hij, zijn ogen groot. "I-ik..." Vervolgde hij, maar bedacht zich toen dat de poes niet hoefde te weten. Of wilde weten. "Ik ga al weg." Sprak hij dan maar zacht. En zo probeerde hij zo snel mogelijk het territorium uit te komen, al ging dat moeilijk volledig in shock.