All I want for Christmas is you

Het was haar allemaal een beetje te veel van het gekke geworden. Opnieuw waren er leden van haar familie overleden, haar opa en oma dit keer. Het was een steen in haar maag die ze met zich meesleurde, dus misschien was het slim om even weg te gaan en haar bezigheid ergens anders te zoeken. Ja, dat was misschien nog niet eens zo'n slecht idee. Ondertussen had ze het territorium al een heel eind achter zich gelaten, ze was in de richting van de Twoleg place gegaan. Waarom precies wist ze niet, maar de kans was heel klein dat ze daar een andere kat van haar clan tegen zou komen. Immers stond in haar clan loyaliteit heel erg vooraan, in welke clan niet eigenlijk, en werd er nooit zo positief gesproken over de kittypets. Ivywing voelde de koude sneeuw onder haar pootjes en glimlachte zacht, de laatste keer dat er sneeuw was geweest was toen ze nog een klein hummeltje was geweest in het ShadowClan kamp, en moet je eens kijken wat ze nu was. Een prachtige, jongvolwassen poes in de bloei van haar leven. Met een sierlijke sprong was ze op een tuinhek gesprongen en keek ze haar ogen uit in een prachtig verlichtte tuin. Vanuit het huis kwamen heerlijke geuren en voor het raam stond zo'n apart maar ook weer mooi versierde boom die ze al voor meerdere huizen had gevonden. Ivywing kon het niet laten om weer van het hek af te springen en in de tuin rond te kijken, want naast de vele lichtbolletjes die op vastgebonden vuurvliegjes leken die overal aan de schutting hingen stond er ook nog een grote dennenboom die van top tot teen versierd was. Bovenop stond een prachtige ster, net zo een als ze nu aan de sterrenhemel kon zien, want het was al donker. Ivywing knipperde een keer met haar ogen en ging zitten in de tuin, kijkend naar alle lichtjes. Wat zou ze nu graag willen dat..

{ Cedarfrost }

Het was donker, maar door rusteloze gedachten had hij niet in slaap kunnen vallen. De nieuwe taken als een warrior maakten hem angstig, iet wat nerveus, om zich lekker in zijn vel te voelen. De grijze kater duwde zich door de ingang van het kamp en gaf een zelfverzekerd ogend knikje aan de wacht, zodat het overkwam alsof hij wist wat hij ging doen. Cedarfrost koos voor een weg die door het kleine bos op Riverclan grond leidde, zodat hij snel uit zicht raakte en zijn zelfverzekerde houding ook meteen kon lozen. Zijn ambere kijkers keken naar de grond, waar zijn poten steeds sneller overheen begonnen te lopen en uiteindelijk vond hij zichzelf rennend door het bos en zelfs langs de rivier.
Twoleg geur vulde zijn neus, gemengd met Thunderclan omdat hun gebied altijd tegen de Twoleg place aan had gelegen. Maar toen hij plots ook een zachte hint van Shadowclan rook, kwamen de haren in zijn nek overeind. Ivywing.. en misschien ook..? Hij wilde er niet aan denken, maar als een zeelied getrokken door sirenenzang volgde hij haar zoet ruikende geur en sprong op een van de houten omheiningen om haar sneller te kunnen vinden. Een witte vacht in het donker zou toch niet zo moeilijk om te spotten zijn? Elke tuin leek hetzelfde ingericht te zijn, bomen met lichtbollen erin, geuren van vers voedsel waar zelfs zijn maagje van begon te knorren en het brommende geluid van de Twolegs die in hun stenen huizen zaten. De kater negeerde dat, want zijn volledige aandacht was gericht op het vinden van de poes, die hij uiteindelijk ook vond, in een van de tuinen. "Ivy ..?" vroeg hij zachtjes en zonder dat hij de bedoeling had gingen zijn ogen over haar omgeving, alsof hij verwachtte de rossige kater elk moment te kunnen zien. Maar nee, ze was alleen. "Wat doe je hier?" Ze wilde toch geen kittypet worden..?

De heerlijke geuren die uit de huizen kwamen zetten deden haar maagje rommelen. Ivywing zuchtte een keertje, het was wel moeilijk nu het bladkaal was en haar buik vrijwel leeg was. Want ja, de clan ging voor en ze gaf haar prooi liever weg aan haar moeder en jongere siblings dan dat ze het zelf at. Ivywing liet haar blik naar de grond gaan en sloot haar ogen voor een kort moment. Totdat ze plotseling een zachte stem hoorde. Ivywing opende haar ogen langzaam en zag een grijze gestalte op de schutting zitten, haar hartje maakte een stiekeme sprong, het was niet waar. "Cedar.." mauwde ze op haar gebruikelijk zachte stem. "I-ik weet het niet.." mompelde ze zachtjes.

Bijna was ze niet te zien, door de witte sneeuw die haar mooie witte vacht omringde, maar toen de twee blauwe ogen op hem gericht werden leek de kou om hem heen wel te smelten. Ze mompelde zijn naam, al dacht ze natuurlijk dat hij nog een apprentice was, maar met heel veel trots wilde hij ook weer niet zeggen dat hij nu een warrior was. Drie moons had het hem gekost, drie moons extra om een warrior te worden. Dan wilde hij zijn nieuwe rang ook niet met trots in een ademhaling noemen. Ze wist niet waarom ze hier was, dus de twijfel of ze hier naar de rossige kater zocht bleef nog aanwezig. Daarom bleef hij nog op de schutting zitten, zijn dikke grijze staart hing slap aan de andere kant. "Moet je niet naar je kamp? Het is koud en .. twolegs zijn gevaarlijk." murmelde hij, zijn gouden kijkers gleden toch weer een keertje heen en weer. "Misschien zijn ze je nu al aan het zoeken." Hij zou het niet willen aanzien, als Shadowclan katten zich hier zouden verzamelen en een van hun warriors met hem zouden zien. Dat wilde hij Ivywing nooit aandoen.

De sneeuwwitte kattin knipperde een keer met haar ogen toen de kater bovenop de schutting bleef zitten. Hij murmelde of ze niet naar het kamp moest, want het was koud en twolegs waren gevaarlijk. Misschien was haar clan haar nu al wel aan het zoeken. "Ik denk niet dat ze mij zullen missen.." murmelde ze zachtjes. "Ik heb niemand meer daar, Cedar. Mijn vader is dood, geen één van mijn siblings wil nog iets met mij te maken hebben. Zelfs mijn eigen moeder kijkt niet meer naar me om." Ivywing draaide haar oortjes treurig naar achteren en richtte haar blik op de sneeuw. "En nu zijn mijn enige opa en oma er ook niet meer.." Kleindochter van Shrewstar, had ze vroeger nog wel redelijk trots gezegd. Maar die was er niet meer. Niet meer.. "Ik denk dat.. dat jij de enige bent die ik nog heb.." murmelde ze zachtjes terwijl ze haar oogjes dichtkneep en wat in elkaar kromp.

De lucht was vrij van Thunderclan en hij zag ook maar een twee paar aan pootstappen op de witte grond. Hmm, waarom was ze zo ver afgedwaald naar deze plek? Wilde ze weglopen, omdat ze in de waan was dat niemand haar miste? De kater slikte voorzichtig en richtte zijn gouden kijkers weer op de sneeuwwitte poes, telkens moest hij haar blauwe oogjes vinden, want anders was hij er niet zeker van dat hij wel naar haar keek in die witte omgeving. "Ik heb niemand meer daar, Cedar. Mijn vader is dood, geen één van mijn siblings wil nog iets met mij te maken hebben. Zelfs mijn eigen moeder kijkt niet meer naar me om." Nu keek ze hem niet maar aan, maar dwaalden haar mooie oogjes naar de grond. Cedarfrost liet zijn kopje iets scheef hangen, het niet allemaal zo snel begrijpende. "En nu zijn mijn enige opa en oma er ook niet meer.." Het was zijn beurt om zijn oortjes tegen zijn nek te drukken en zonder dat hij haar volgende woorden had gehoord was hij al van de schutting gesprongen en had hij zich tegen haar aangedrukt. "Het spijt me Ivy.." mompelde hij zachtjes en gaf haar oor een troostende lik. "Ze missen je vast.. net zo erg als ik elke dag."

Het zat allemaal niet mee, en voor een gevoelig ding als zij kwamen dit soort klappen altijd extra hard aan. De laatste tijd was ze drie dierbaren verloren, maar er was niemand in haar buurt om op terug te vallen. Geen vrienden, geen siblings die er voor haar klaarstonden in deze moeilijke periode. Niemand. Of misschien toch wel, één iemand? Voordat ze het wist overspoelde een warmte haar. Cedar was van de schutting afgesprongen en had zich tegen haar aangedrukt. Vrijwel meteen dook ze wat tegen hem aan, terwijl zacht mompelde dat het hem speet en haar vervolgens een lik gaf. Dit voelde zo vertrouwd, zo veilig. En dat was iets waar ze naar zocht, iemand waarbij ze zich veilig kon voelen. Ze wilde zeggen dat het niet zijn schuld was, dat het hem niet mocht spijten. Maar toen hij erover begon dat ze haar vast misten, net zoals hij elke dag deed, richtte haar oortjes zich op. Ze draaide haar kop naar boven zodat haar twee blauwe oogjes naar de grijze Riverclan kater keken. "Echt?" mauwde ze zachtjes terwijl ze voelde hoe er ergens achter haar oogleden traantjes brandde, maar ze weigerde die naar buiten te laten. "Want.. ik mis jou ook.. elke dag.." murmelde ze zachtjes terwijl ze hem aan bleef kijken.