Be careful what you wish for

ironsoul

My heart is frozen over

Ondanks zijn grootte, maakte de zwarte warrior totaal geen geluid in het bos waar hij door liep. Hij was een ShadowClanner, en die stonden gekend om hun uitstekende sluipskills. Hij was daar geen uitzondering op. Zijn mentor had hem tot in het oneindige getraind op het subtiel sluipen en het genadeloos toeslaan van uit de schaduwen. Andere Clans vreesden hun technieken en tactieken, dat was ook geen geheim. Ironsoul liep langs hun grens, die hij af en toe buiten de patrouilles om ook controleerde. Uiteraard. Een vast patroon in patrouilles was gevaarlijk, daar konden vijandelijke katten op inspelen..

Het Thunderpath deed goed zijn werk met het buitenhouden van andere katten tho. Een leuk voordeel voor hen. Alleen, door de stinkende geur was het soms onmogelijk om te ruiken of er onlangs nog activiteit was geweest langs hun grenzen.. Daarom liep hij nu via Fourtrees richting het WindClan territorium. Momenteel bevond hij zich natuurlijk nog op neutraal gebied. Daarom bleef hij even staan, zoekend naar eender welke geur hij kon oppikken van WindClanners die zich dicht bij hun grens hadden gewaagd.

&Oceanpaw first

I wouldn't hold my breath if I was you

Haar blauwe ogen keken kil naar de grens. Daar verderop waren de fourtrees. Een plek waar maandelijkse vergaderingen in vrede werden gehouden. In de afgelopen manen van haar leven was er veel gebeurd. Te veel voor een jonge kat om niet geraakt te worden. Gefrustreerd als ze was had ze een andere houding aangenomen tegenover buitenclanse katten maar ook die van haar eigen clan. Ze voelde zich een buitenbeentje. Eenzaam en alleen. Ontevreden met haar leven. Het was zwaar en hard. Het mooie sprookje was al verbroken toen ze kitten was. Ze wist toen al dingen die geen kitten diende te weten of ervaren. Maar ze kon er niets aan veranderen.

Haar training was al redelijk goed dus toen een geur haar neus binnendrong wist ze meteen dat het Shadowclan was. Dezelfde clan als die van Tallshadow. Een kater die ze was tegengekomen op haar eerste dag als leerling. Haar ogen gleden naar een zwarte kater die zo stil kon lopen dat ze hem zonder zijn geur niet zou hebben opgemerkt. Zenuwachtig en op haar hoede bleef ze bij de grens staan. Ondanks haar negatieve gevoelens jegens haar clan op dit moment was ze wel trouw. Dat zou ze ook altijd zijn. Het bleef haar familie en familie was niet altijd een keuze. Ze zouden altijd tegenslagen kennen maar ook samen door tijden van voorspoed gaan. Haar oren wiebelde ze even waarna ze haar ogen tot spleetjes kneep. Ze was nu een evenbeeld van Whitelion met haar kille blik en groffe bouw. Al was ze veel rustiger en rechtvaardiger.

ironsoul

My heart is frozen over

Het was belangrijk om drukke activiteit te melden. Vooral nu de clan zich in een delicate situatie bevond. De nieuwe leiding werkte zich in, zocht een manier om de organisatie weer zo soepel te laten lopen als Shrewstar ooit had gedaan. Maar hij had er vertrouwen in, dat alles weer op zijn plek zou vallen, uiteindelijk. Zolang ze maar alert bleven. Iron wist ook wel dat hij niet de enige was die zijn taken uitvoerde, maar soms voelde het wel alsof hij de enige was die het echt wel serieus en intensief deed. Niet dat het effectief zo was, maar de laatste tijd waren er niet veel patrouilles meer, al kon dat ook liggen aan het feit dat iedereen veel drukker bezig was met jagen. Dat zou hij beslist ook nog gaan doen vandaag, maar niet voor hij wist dat het helemaal veilig was en er geen dreiging was van uit de WindClan.

De zwarte kater pikte al snel een geur op, maar het was maar een enkele geur. Geen grote groep, ook al stond de wind nu niet bepaald helemaal zijn kant op. Het was dan ook geen verrassing dat zijn aanwezigheid ook al opgemerkt was. Wat er voor hem op doemde, was wel een verrassing tho. Het was een apprentice, een nogal grof gebouwde wel, maar toch. Ze keek hem met een kille blik aan. "Oh nee, betrapt", Zei hij met een grijnsje, al was zijn toon afstandelijk en koel. "Please doe me geen pijn", Vervolgde hij, nu iets meer geamuseerd. Als dit de verdediging van hun grenzen moest voorstellen, dan wauw..

I wouldn't hold my breath if I was you

Het was voor haar dan ook geen verrassing dat een pikzwarte kater met ijzige ogen naar haar toe kwam. Nu vond ze hem niet zozeer kil kijken, het had misschien meer met de kleur te maken. Haar blauwe ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze de kille blik duidelijk vast hield. Ze kon niet zo goed tegen onverwachte gasten. Zeker als ze niet van haar clan waren. Rogue of Bloodclan was al helemaal wat. Die katten kenden geen regels en geen respect. Om nog maar te zwijgen over Kittypets die het leven als rozengeur en maneschijn zagen. Dat was het leven niet, niet voor een wilde kat. Clankat of geen Clankat het leven was zwaar en zat vol obstakels. Iets dat de jonge kattin al vroeg in haar leventje had geleerd. Zeker nu Whitelion was overleden, haar grote broer. Geveld door niets meer dan een doodsbes. Een klein besje, genoeg om een kat het leven te beroven. Een sterke, grote en ervaren kat. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat haar broer grote fouten had begaan. Ze was zelfs een keer als kitten, nog voor haar ontvoering door hem aangevallen. Niet zozeer dat ze bloedende wonden had, ze was gewoon met een harde klap op de grond terecht gekomen en had een hele poos een nare spierpijn gehad.

'Oh nee, betrapt,' zei de zwarte kater die ongegeneerd richting de grens gelopen kwam. Hij stond misschien nu nog op neutraal gebied, maar de jonge kattin was vastbesloten hem niet hun terrein op te laten lopen. Zijn grijns liet haar zachtjes grommen, waarschuwend. Ze had geen zin in zijn gezeur. Ze was hier gekomen om van een soort rust te genieten. Ver weg van het kamp, zonder zeurende clangenoten om haar heen. Die allemaal wel hun zegje hadden over Whitelions dood. 'Please doe me geen pijn,' vervolgde de kater tamelijk respectloos. De kattin haalde haar kop voorzichtig op en keek hem minachtend aan. Inderdaad, ze was nu qua houding een perfecte kopie van Whitelion. Alleen jonger, aardiger en misschien iets minder gefrustreerd. 'Dat ligt helemaal aan u,' grauwde de kattin met een ruwe stem. Haar oren drukte ze waarschuwend in haar nek en haar staart zwiepte ze ontspannen heen en weer. Ze wist dat ze geen kans maakte tegen een volleerde kat van die leeftijd. Hij zou hoogstwaarschijnlijk haar in reepjes kunnen rijten, toch was ze trouw aan haar clan en zou ze niemand over de grens laten zonder haar best te doen hen te verjagen. 'Als u het in een verrotte donderpadkop haalt om de grens over te steken, dan val ik aan. Niet eerder.' Zei ze grimmig en kalm. Dat verklaarde ook haar berekende blik. Ze moest zichzelf niet te erg laten opfokken door een onbekende zwarte Shadowclanner. Zeker niet als ze geen gevecht uit wou lokken. Zo slim was ze ook wel weer.