{Geboortetopic} With or without you..

De zwarte poes lag al een paar dagen uitgeteld in de barn voor moederkatten. Niet dat zij al moeder was. Haar kleintjes zaten nog in haar dikke buik. Die met het uur dikker leek te worden, maar dat was haar verbeelding maar. Howl zuchtte. Claw was druk met het regeren van de Thunderclan en Bloodclan, tijd voor haar schoot er soms nog wel is tussendoor. Dit zorgde ervoor dat ze zich een klein beetje eenzaam voelde, vooral nu haar bewegingsvrijheid voor een groot deel van haar afgenomen was door de kittens. Het duurde ook niet lang meer. Howl had Mistpaw nog willen bezoeken, maar de grijswitte poes was nergens meer te zien geweest sinds de aanval op haar was geweest. Logisch natuurlijk, het was haar partner die het veroorzaakt had. Pijn schoot door haar buik. Een zachte grom ontsnapte uit haar bek. Die steken had ze steeds vaker, maar vaak verdwenen ze wel weer. Alleen hield het nu aan en dat maakte het zo dat ze zwarte poes zich zorgen maakte. Zou het moment dan daar zijn? Of ging alles nu aan het einde fout?

Tag: Eerst Claw en dan kitten nummero uno <3

De pijn vrat haar vanbinnen op. Het stopte niet en bleef maar komen. Ze rook een bekende geur. Claw, hij was in de buurt. Hij kon haar niet zo zie- te laat. Hij was er al. Een neus werd in haar nek gedrukt en zachtjes werd haar naam gefluisterd door de zwarte kat. "Het is- auw! Goed." zei ze toen kalm. Het was helemaal niet goed. "Ik heb pijn. Wat den- auw! Dat er gebeurd mafkees?" krampen trokken door haar lichaam terwijl ze tegen de zwarte kater sprak. Ze nam zich nu voor om helemaal niet meer te praten, want dat kostte alleen maar meer moeite. Het enige wat nu nog uit haar mond kwam was gescheld tegenover de kittens, zichzelf en het hele universum. Alles leek haar nu te haten, want alles deed pijn. "Ik vervloe- verdomme.. de dag dat je op me bent gekropen." siste ze toen pissig. Ze meende er niks van natuurlijk, maar ze had gewoon pijn nu. Ze wou dat die dingen of zouden verdwijnen of snel op zouden schieten.

Met een plof viel de zwarte kit op de grond. Hij was nog steeds overstuur over wat er binnen allemaal gebeurt was, maar nu had hij het ineens ijskoud. Het warme vlies dat hem altijd al had omringt leek alle warmte uit hem te trekken, en het hinderde hem toen hij instinctief probeerde te ademen. Nee, al deze veranderingen vond hij echt niet leuk, maar gelukkig was een van de boze stemmen wel gestopt. De kit had geen idee waarover ze hadden gepraat, maar hij had de onrust van zijn moeder gevoeld, en dat maakte hem een beetje bang. Ontevreden begon het katertje te piepen terwijl hij onhandig in de richting van zijn moeder begon te kruipen. Haar warmte was vanaf een afstandje al voelbaar, en zijn instinct vertelde hem dat hij daar moest zijn. Het kruipen ging moeizaam, en niet zeer snel, maar ij kon niet zomaar blijven liggen.

Howl keek naar haar partner. Een wee van pijn kroop door haar lichaam heen en voordat ze het wist lag daar een zwarte kleine hoop op de grond. Een klein flufje. Haar kleine flufje. De woede die ze net nog voelde tegenover de pijn en de kittens die dat veroorzaakte verdween als sneeuw voor de zon. Howl trok het zacht piepende hoopje tegen haar buik aan en likte voorzichtig rond de kop van het kleine beestje. "Jij bent Chawl.." zei ze kalm. Haar oranje ogen gingen naar Claw. "Hou ze warm. En lik ze zachtjes om ze warm te maken." ze zag dat haar partner niet wist wat hij hier nu weer mee aan moest. Dat snapte ze wel. Maar al snel zette de pijn zich voort en schreeuwde ze het kort uit, omdat het onverwacht kwam. Een tweede kitten werd geboren, die onhandig begon te kruipen. Het werd weer even rustig in haar buik. Howl had tijd om de kitten tegen zich aan te duwen, bij zijn net gekregen broertje of zusje. Ze had nog niet echt kunnen kijken wie wat was. "Jij bent Jackdaw." zei ze toen tegen de andere zwarte kitten. Hoe ging ze ze ooit uit elkaar halen? Ze waren allemaal pikzwart! Geen wonder gezien hun genen, maar toch. Nieuwe pijn schoot door haar lichaam. Waar ze juist hoopte dat dit alles was. Natuurlijk niet, er kwam nog zo'n ettertje aan. Zachtjes vloekte ze. De kittens zouden toch niks onthouden van wat ze nu zei. "Lik jij.. die ander!" bracht ze moeizaam uit. "Zachtjes!" waarschuwde ze ook nog.

De ruimte waarin ze zich bevond werd plots ruimer. Wat de aanleiding hiertoe was, wist ze niet. Maar veel deed het haar niet. Haar hart werd niet gepijnigd en er was geen eenzaamheid die haar als klauwen greep. Ze zat er niets mee in. Pas toen ook zij in een richting geduwd werd en plots in aanraking kwam met een of ander hard oppervlak, slaakte de kleine kitten een piep. Haar kopje werd in de lucht opgetild maar algauw verloor ze hierdoor haar evenwicht en viel ze stuntelig voorover. Echter besteedde het zwarte poesje hier geen aandacht aan, afgezien het feit dat een veel interessantere geur haar concentratie had gestolen. Instinctief kroop de poes eropaf, om dan nadien ergens zacht tegenaan te botsen. Zonder dat haar moeder haar eerst moest helpen wist de kleine kitten zelf de tepel te vinden, gulzig slikkende in de hoop zo het rare gevoel dat ze nu had te stillen. Toen dit bleek te helpen, liet ze zich weer vallen en rolde ze zich op tegen de buik van haar moeder. Niet lang nadien was ze alweer weg, slapende. Energie opstapelende voor de avonturen die nog zouden volgen.

Howl keek gepijnigd naar Claw. Het was niet fijn om er zo bij te liggen. Een diepe zucht klonk toen de laatste kitten ter wereld kwam. Nog een zwarte. Deze was een poesje, dat kon ze opmaken uit de delicate bouw. Die andere twee waren stugger. Mannen. Als ze het fout had kon ze het altijd nog wel weer checken. Maar haar gevoel was dat dit goed was. "Jij mag deze een naam geven." zei ze met een mild glimlachje naar Claw. Veel kon er niet vanaf, want er kwam een zoveelste pijnscheut door haar buik heen zetten. De zwarte poes kromp samen van de pijn. Niet nog een, toch? Howl krampte een laatste keer samen en wierp een laatste kitten. Ze keek achter zich. Rode tabby. Adem stokte in haar keel terwijl ze naar het poesje keek. Het bewoog niet. Dat was nooit goed. Zachtjes duwde ze de kittens tegen Claw aan terwijl ze zich omdraaide naar het poesje. Ze rook er aan, likte er aan en duwde zachtjes met haar neus. Geen teken van leven te bekennen. Haar hart kneep zich samen. Dit mocht niet! Dit poesje was het exacte evenbeeld van haar moeder. Die ze zo erg miste, haar hele leven al. En nu was de exacte kopie dood. De vervloekte haar lichaam, alles wat er bij hoorde. Kleine tranen vormde zich bij haar ogen. "D-deze is dood.." zei ze zachtjes, terwijl ze het dode poesje wegschoof. Ze kon er ook niet meer naar kijken, dat deed haar teveel denken aan vroeger. Hoe zij warm in een nest had gelegen met haar moeder, broertjes en zusjes. Het gevoel voordat ze veel te vroeg weggetrokken werd van haar moeder, toen ze had moeten strijden voor haar eigen plekje in de wereld. Hoe graag ze nog één keertje met haar moeder door wou brengen. Gewoon één keertje. Howl kroop weer terug, liet de kittens weer bij zich drinken en probeerde te vergeten wat er net gebeurd was.