Why did you kill my mother?

Het mocht dan niet, maar toch deed ze het. Sinds de dood van haar moeder was ze de oude Whifflekit niet meer. Ze was dan nog wel wat stil en verlegen, ze was nu ook een stuk moediger. Het vrolijke was echter weg gebrand op het moment dat ze het dode lichaam van de gevlekte poes had gezien. Nu wou ze weten waarom en hoe ze er voor kon zorgen dat niemand anders zou zal eindigen, omdat ze dat niet wou. Straks werden Firepaw en of Mistpaw, of haar andere siblings dood gemaakt! Ze klom de hoge rots op, wat makkelijker ging nu ze wat meer op een kat leek dan een kitten, gezien ze al richting de vier moons ging. Zonder pardon kwam ze naar binnen, haar hele vacht opgezet van angst, maar ze wou het gewoon weten. Zo dom als een kitten, was niet voor niets een gezegde.

Zijn groengele ogen stonden kalm en emotieloos. Claw kon zo’n kille en lege blik in zijn ogen hebben, dat het leek alsof hij helemaal van de wereld was. Toch was dat verre van het geval. De gitzwarte kater was altijd alert, zelfs in zijn slaap. Hij was een lichte slaper en dat moest ook wel. Hij had veel meer vijanden dan vrienden en anders was hij allang dood geweest. Zijn blik vestigde zich daarom ook meteen op de opening van de den toen hij beweging zag. Hij deed zijn bek een stukje open en meteen prikkelde een ThunderClan geur zijn zintuigen. De angstgeur was duidelijk te ruiken en niet veel later zag hij de kitten die zijn den binnenstapte. “Zo zo.” Zijn stem klonk uiterst kalm terwijl hij de kitten in zich opnam. Eén van de kittens van Brightspots?

Ze wist niet hoe ze het zich anders had moeten voorstellen, de leaders den. Dit beeld was normaal voor haar. De sfeer die er hing, de kat die er zat, ook wel de moordenaar. Maar ze was jong, beïnvloedbaar, moedig maar ook dom, nogal naïef en nieuwsgierig. Ook was ze misschien wat goedgelovig. Ze stond daar en probeerde elk greintje van angst weg te laten zakken, wat niet lukte, maar ze probeerde het te compenseren met haar moed en nieuwsgierigheid. "Euh, hallo Claw," murmelde ze, wiebelend met haar oortjes. "Ik-k had een vraagje.. om-omdat ik het niet zo goed begreep..." ratelde ze. "Mijn mama is nu dood en ik begrijp niet zo goed waarom? Verdiende ze dat?" Vroeg ze met een brok in haar keel. Whifflekit was nog jong en het was allemaal heel onduidelijk voor haar. Ze wou gewoon die duidelijkheid hebben, al zocht ze het bij de verkeerde.

Hij bleef de kitten afwachtend aan kijken. Pas toen ze begon te praten deed ook hij zijn bek weer open. “Wat was jou naam ook alweer?” Vroeg hij toen ze hallo tegen hem zei. Hij begon te knikken toen ze doorging over het waarom dat haar moeder was vermoord. “Dat heeft ze inderdaad verdiend.” Vervolgde hij nog steeds rustig. “Jouw mama was een gemene kat en ze luisterde niet zo goed.” Zijn gezicht bleef uitgestreken, hij vertrok geen spier. “En iedereen moet luisteren naar de leider is het niet kleintje?” Zijn stem was geen moment van toon veranderd. Hij klonk doodkalm zonder enkele vorm van emotie. Het leek net of hij een opsomming maakte, een opsomming die niets voorstelde. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Whifflekit schuifelde even heen en weer op haar pootjes terwijl ze afwachtte op de reactie van Claw. Hij vroeg eerst naar haar naam. "Mijn naam is Whifflekit, meneer," klonk haar jonge stem. Vervolgens vertelde Claw dat haar moeder het inderdaad had verdient en dat haar moeder een gemene kat was en niet goed luisterde. Vervolgens zei Claw dat iedereen moest luisteren naar de leader. Whifflekit knikte. "Ja dat klopt, Claw..." zei ze instemmend, wel menend. Maar ze had nooit opgemerkt dat haar moeder gemeen was geweest. "Maar mijn mama was niet gemeen in de nursery," zei ze daarom dan ook. Ze wou alles helder hebben, zodat ze het kon begrijpen.

Whifflekit, dat moest hij onthouden. Hij plakte een glimlach op zijn gezicht toen de kitten zei dat het inderdaad klopte dat je naar de leider moest luisteren. Hij liet zijn voorpoten voor hem uitglijden zodat hij in een liggende positie kwam en Whifflekit beter aan kon kijken. “Maar jouw mama deed heel gemeen tegen mij.” Hij keek even ernstig, het was een toneelstukje die hij opvoerde maar dat kon de kitten niet weten natuurlijk. “Ze kon ook niet jagen en vechten, want dat wilde ze niet. Ze was gewoon lui Whifflekit en ze wilde niets doen voor de clan.” Dat dat kwam door haar poot vertelde hij niet uiteraard. “Ze was niet goed voor de clan en straks bracht ze dat over op jullie dat wilde ik niet. Ik moest er iets aan doen snap je Whifflekit en jullie een goede moeder geven.” Hij plakte weer een glimlach op. “Dat heb ik voor jullie gedaan, omdat ik om jullie geef. Kittens zijn heel belangrijk, jullie zijn de nieuwe generatie.” Hij gaf haar een lik over haar kopje.

Whifflekit voelde zich wat comfortabeler toen Claw op één hoogte kwam met haar. Ze keek Claw nog steeds wat onzeker aan en er was nog steeds te zien dat ze verdrietig was om de dood van haar mama. Echter werd het toch wel duidelijker. "Maar jouw mama deed heel gemeen tegen mij," vertelde Claw. Whifflekit trok met één van haar oortjes en schudde ongelovig haar kopje. "Ik had nooit verwacht dat mijn mama gemeen was tegen anderen! Wij mochten namelijk niet gemeen zijn van haar, maar moesten wel heel goed naar haar luisteren," vertelde Whifflekit, heel open, zoals een kitten vaak was. "Ze kon ook niet jagen en vechten, want dat wilde ze niet. Ze was gewoon lui Whifflekit en ze wilde niets doen voor de clan," ging Claw door. Whifflekit kreeg wat koppijn van al die rare dingen die ze te horen kreeg. "Mama vertelde me dat ze het niet kon... was dat een leugen? Ze had wel maar drie poten..." Vertelde ze. "Ze was niet goed voor de clan en straks bracht ze dat over op jullie dat wilde ik niet. Ik moest er iets aan doen snap je Whifflekit en jullie een goede moeder geven," legde Claw haar uit, waarna hij vertelde dat hij dat had gedaan omdat hij om hen gaf. Ongelovig keek ze naar Claw. "Is dat echt zo? En is de nieuwe mama wel goed, dan?" Vroeg ze.

Of hij hiervan genoot? Hmmm… ja eigenlijk wel. Kittens waren nog zo heerlijk beïnvloedbaar en Whifflekit leek helemaal niet tegen hem in te gaan. Ze nam gewoon aan wat hij vertelde. “Ze deed het heel stiekem als jullie er niet bij waren, want ze wilde natuurlijk dat jullie goed bleven luisteren. Als jullie zagen dat zij gemeen deed, had je haar niet meer geloofd toch?” Vervolgde hij doodleuk. “Ze kon het best wel hoor Whifflekit, maar ze wilde het niet. Ze wilde niet zo goed naar mij luisteren.” Brightspots was een kattin geweest die hem zoveel mogelijk had proberen te ontwijken en juist dat had hem op zijn zenuwen gewerkt. Dus had hij de makkelijkste beslissing gemaakt en er simpelweg zo een einde aan gemaakt. “Ik weet nog niet zeker of jullie nieuwe mama goed is, maar tot nu toe heeft ze nog niets verkeerd gedaan.” Dat hoefde ze ook niet te proberen, want dan zou het een BloodClanner worden die de kittens onder haar hoede nam.

Whifflekit knikte bij de volgende woorden van Claw en vernauwde haar ogen. Mama was niet goed. Haar blik ging naar haar poten terwijl ze die gedachte liet bezinken. Haar moeder had dus tegen haar gelogen, had wel kunnen jagen en was dus nep geweest. Ze slikte toen ze merkte dat ze een traan wou laten rollen. Misschien viel Claw dat op, maar ze probeerde het te verbergen. Ze wou niet zwak lijken bij de leader. "Ik weet nog niet zeker of jullie nieuwe mama goed is, maar tot nu toe heeft ze nog niets verkeerd gedaan." Whifflekit keek Claw meer aan met een zo'n verzekerd mogelijke blik in haar ogen. "Als de nieuwe mama iets stouts doet zal ik het zeggen!" Beloofde ze. Ze wou dat Claw zag dat zij wel beter was. Ze wou niet dat ze dan vergeleken met haar mama zou worden.

Er ontstond een gemaakte glimlach om zijn lippen toen Whifflekit aangaf dat ze het zou vertellen als ze iets stouts deed. “Dat is heel goed Whifflekit.” Prees hij de jonge poes. “Dan zal ik er voor zorgen dat jullie een goede opvoeding krijgen en sterke katten kunnen worden.” Hij stond op en pakte de kitten zachtjes bij haar nekvel. “Kom ik breng je terug naar de nursery.” Vervolgde hij terwijl hij zijn den uitstapte.

Trots stak Whifflekit haar borstje naar voren toen Claw haar prees bij haar woorden. Dit gaf haar een goed gevoel. Want ze wou niet dat zwakke, zielige poesje zijn zoals er naar haar gekeken werd. Ze wist dat ze klein was en haar naam straalde ook zachtheid uit, maar ze was ook een clan kat! "Dan zal ik er voor zorgen dat jullie een goede opvoeding krijgen en sterke katten kunnen worden." Whifflekit krulde haar lippen op en keek met grote ogen naar Claw. "Dan zal ik de sterkste en slimste worden!" Piepte ze trots. Vervolgens pakte Claw haar op bij haar nekvel. "Kom ik breng je terug naar de nursery." Whifflekit gehoorzaamde en liet zich dragen door Claw, terug naar de nursery. Mama was slecht, mama was niet goed. Claw is wel goed, Claw heeft goed gehandeld. Nu moet iedereen het nog weten dat Claw wél goed is.

Zijn ogen begonnen te fonkelen, maar dat kon zij natuurlijk niet zien terwijl ze in zijn bek hing. “Ooh dat wordt jij zeker.” Hij zou er voor zorgen dat ze langzaam gekneed zou worden, totdat hij haar precies had waar hij haar wilde hebben, maar eerst moest ze wat ouder worden. In de nursery zette hij haar weer naar en gaf haar een klein knikje, voordat hij zich omdraaide en terug liep naar zijn barn. “Tot ziens Whifflekit.” Mompelde hij nog achterom.

[Topic uit]