;; Return into life | OPEN

Het was misschien niet het beste moment om je op gebied te bevinden waar iedereen zomaar kon komen. Leafbare was niet een tijd waar iedereen zo vriendelijk tegen elkaar was. Immers had iedereen weinig van alles; weinig voedsel, weinig water, weinig kruiden. Het enige waarvan ze goed waren voorzien was ziekte en pijn. Heel fijn. Toch was ze na een lange, natte jachttocht in het bos teruggekeerd naar het kamp om haar magere vangst af te leveren, en vervolgens was ze de vreselijke plek ontvlucht. Weg van het rauwe gehoest, de rouw, de ingedeukte lichamen waar de ribben uit staken. Daarvoor geruild had ze Fourtrees, met kale boomtoppen die donker afstaken tegen de grijswitte lucht, met een dikke laag sneeuw op de grond die hier en daar donkerder gekleurde plassen achterliet, wat markeerde dat er iemand had gelopen. Ze zuchtte toen er weer sneeuwvlokken verschenen. Misschien moest ze teruggaan.

Maar ze besloot nog even te blijven zitten waar ze zat. Ze liet de vlokken smelten en haar vacht in druipen. Ze was toch al zeiknat, en zin om terug te gaan had ze echt niet. Ze schopte wat in de laag sneeuw en maakte een klein hoopje van de koude substantie. Dat het steeds harder ging sneeuwen merkte ze niet echt. Met haar pootjes plette ze het een beetje, om wat van de grond te schrapen en het tegen de dichtstbijzijnde boomstam te smijten. Echter spatte de bal niet uiteen tegen de bast, hij vloog naar binnen. Dat was wat, een holle boom. Nu merkte ze pas echt hoe hard de sneeuw tegen haar aan waaide. Dat te beseffen besloot ze de holte in te stappen. Echter was de laag sneeuw waarover ze liep best dik, en dus lag de bodem iets lager dan ze had verwacht, en ze viel een eindje, en gleed daarna over de ijzige aarde tegen een zacht iets. Oh, crap. Ze was niet de enige die dit als goede schuilplaats had gezien. Ze keek naar de uitgang. Juist, daar kwam ze niet zomaar bij. Fijn. "Oh, crap," was alles wat ze uit kon brengen.

De jonge kater keek om zich heen. Omhoog naar de lucht. Hij voelde zich vandaag fitter en was dus op een zwaar besluit gekomen om is even een wandelingetje te gaan maken voordat de storm begon. Hij versnelde zijn passen bij het voelen dat de wind steeds maar harder en sneller begon te waaien. Zo hard zelfs dat de rode tabby niet eens fatsoenlijk op zijn poten kon gaan staan. Moeilijk kon hij nog net een paar stapjes naar voren zetten. Zijn groene ogen klaarden op bij het zien van Fourtrees. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes zodat de gure wind zijn ogen niet beschadigde en trok zich voort. Zijn blik gleed op een zwartwitte gedaante dat opeens in een boom... verdween? Zonder na te denken wat het wel niet kon zijn deed Flamepaw zijn best bij dat hol aan te komen. Hij sprong op de ingang en keek neer. Het was inderdaad wel een beest hoge ingang. De geur van ShadowClan vloog zijn neus binnen. Nu pas herkende de jonge kater dat het Echopaw was. "Lekker een duikje genomen maar teleurgesteld dat sneeuw nog geen water is?" plaagde hij haar. Hij giechelde kwaadaardig voor de grap. Tevergeefs kwam er een harde bries tegen hem aan en duwde hem ook het hol in waardoor hij dus op de kattin belandde. "Ugh, StarClanverdomme." vloekte hij murmelend.

Grapje, het was mos. You suck Echo, great job. Nu moest ze er alleen uit zien te kruipen ook. Hoewel ze wel een naderende aanwezigheid rook. Ah. Een rood en witte tabby liet zijn kop in het hol zakken en keek uiterst geamuseerd. Hij spotte wat met haar. "Ha ha," hoonde Echo tegen de kater. Hij was een Shadowclan apprentice, iets ouder dan zij was. Ze ging hem toch mooi niet om hulp vragen, zo was ze nu eenmaal niet. "Ik heb anders wel een prachtige schuilplaats gevonden. Bovendien–" Ze werd onderbroken door haar eigen gelach. De andere apprentice was ook in het hol gesukkeld. Het maakte haar weinig uit dat hij boven op haar viel; ze vond het veel te grappig dat hij ook in de problemen zat. Was ze in ieder geval niet meer alleen. "Hè gezellig," sprak ze, een grijns op haar snuit die niks anders zei dan 'savage'.

Hij gromde geërgerd bij het horen van haar gelach. De kater pakte een stukje sneeuw en gooide het naar haar. "Wie lacht hier nu, hmm?" hij begon ook te lachen. De kou vergetend. "Hè gezellig," zei de poes. Ze was ietsjes jonger dan hem. "Dit is allemaal jouw schuld." zei hij met een plagende grijns. Hem maakte het niets uit. Had hij een mooi excuus om de jaagpatrouille te vermijden. De rode tabby probeerde met zijn klauwen zich aan de schors vast te klapen om de ingang van de hol te bereiken. Tevergeefs was de schors bevroren, glad dus. En gauw viel de kater weer met een plof. "Jep, we gaan eraan." miauwde hij uiterst droogjes. "Laten we maar wachten tot het Newleaf wordt. Misschien dan kunnen we hieruit." Je kon makkelijk zijn sarcasme uit zijn toon onderscheiden.

Ze liet, zover dat mogelijk was, een wenkbrauw rijzen en dalen. "Mijn schuld?" vroeg ze geamuseerd. "Ik dacht dat je het gewoon zo leuk vond om hier met mij vast te zitten," Echo duwde haar onderlipje wat vooruit alsof ze het heel jammer vond. De kater probeerde tegen de schors op te klimmen, maar de jonge poes had al gezien dat dat weinig zin had. Maar gezien het feit dat het leuk was om hem weer naar beneden te zien komen zei ze niks. Hij merkte nog wat op over hoe ze er niet snel meer uit zouden komen. "Ja, of we nou hier zitten of in het kamp, is om het even. We hebben waarschijnlijk evenveel eten," grinnikte ze een beetje spottend. Niemand kon er natuurlijk wat aan doen. Vervloekte sneeuw. "Ik had hier moeten komen voordat ik mijn prooi dropte in het kamp,"

Hij spitste zijn oren bij het horen van de stem van de poes achter hem. "Mijn schuld? Ik dacht dat je het gewoon zo leuk vond om hier met mij vast te zitten," Hij grinnikte. "Ach ja, tenminste zit ik opgescheept met een knappe poes. Die kans is vrij klein voor een kater." grapte hij voordat hij haar een vriendelijke por gaf. "Ja, of we nou hier zitten of in het kamp, is om het even. We hebben waarschijnlijk evenveel eten," Hij begon te lachen. "Je hebt gelijk, en de Clan zit er ook niet beter op met mij erin, zie mij maar als een soort stofzuiger van de prooihoop." Hij bleef lachen, er was altijd een goed moment om grapjes te maken. Dit moment had hij uitgekozen om de situatie niet te verergeren. Maar ook hij had een beetje paniek verborgen. Kwamen ze hier wel uit? "Ik had hier moeten komen voordat ik mijn prooi dropte in het kamp," Hij keek in haar ogen. "Mousebrain", schold hij haar speels uit. Niet om haar te kwetsen, zo deden Clangenoten, right?

Pfft, knappe poes. Echo hield er niet zo van als katers met haar flirtten, maar hij kon het hebben. Hij maakte het haar niet ongemakkelijk. Ze rolde haar ogen en negeerde de opmerking verder. Het gesprek ging naadloos verder, en ze knikte bij zijn reactie op haar stelling. "Ik ook. Hoewel ik af en toe wel wat vang, maar in leafbare geniet ik meer van de sneeuw," Just kidding, ze kon gewoon niks vangen. Die sneeuw kraakte gigantisch onder je poten. Hij schold haar uit, maar het was niet serieus. Ze wierp hem een blik maar grijnsde, om hem en zachte mep te geven tegen zijn voorpoot. "Niet eens een mousebrain, nee. Ik heb alles daar gelaten. Ik haal bovendien meestal niet alleen de ingewanden eruit," sasste ze.

Hij grinnikte zachtjes nadat de kattin de flirterige opmerking negeerde. Het was niet dat hij zomaar verliefd was. Nee, hij flirtte gewoon met iedereen rond zijn leeftijd. Dat was wat katers deden. "Ik ook. Hoewel ik af en toe wel wat vang, maar in leafbare geniet ik meer van de sneeuw," Hij knikte langzaam. "Same here, al ben ik nu langzamerhand klaar met de sneeuw. Veel te koud voor mij." Nogmaals schudde hij de gevallen sneeuwvlokjes uit zijn vacht. Dat ondertussen al nat geworden was. De kater kreeg een zachte mep op zijn hoofd. "Niet eens een mousebrain, nee. Ik heb alles daar gelaten. Ik haal bovendien meestal niet alleen de ingewanden eruit," Saste de kattin. Flamepaw barstte in lachen uit. "Wat jammer, het is inderdaad moeilijk om een mousebrain te eten." Hij giechelde. "Tja, wat nu? We kunnen om hulp vragen, maar iedereen is in hun kamp, ik zou in ieder geval wel in het kamp zijn, dit is veel te koud om te jagen." Hij keek in haar blauwe ogen. "Wie is jouw mentor, eigenlijk?" Het was gewoon een vraag zoals alle andere, hij zou wel willenw eten door wie zijn getraint werd. Het was toch niet iets om je ervoor te schuilen?

Ze knikte, deze keer wel oprecht akkoord gaand met hem. "Het sneeuwt veel te hard om nu te gaan jagen. Alleen wij zijn die sukkels die nu buiten zijn, weliswaar vast in een holle boom," Het klonk ook alsof ze gigantisch retarded waren. Nouja. Hij vroeg naar haar mentor. Ze dacht even na, bijna vergeten. "Uh... Ashdrizzle," vertelde ze bedenkelijk. "Maar mij is een nieuwe mentor beloofd, ik weet ook niet waarom. Wie is die van jou?" Echo liet haar achterwerk zakken tegen een pluk nat mos tegen het gladde hout.

Hij wendde zijn blik af naar buiten, het waaide enorm en het zou de rode kater niets verbazen als de sneeuwstorm veel erger werd. "Het sneeuwt veel te hard om nu te gaan jagen. Alleen wij zijn die sukkels die nu buiten zijn, weliswaar vast in een holle boom," Hij grinnikte, toch had ze wel ergens gelijk in. De rode kater schudde de vastplakkende sneeuw uit zijn vacht en ging weer rustig zitten. "Uh... Ashdrizzle. Maar mij is een nieuwe mentor beloofd, ik weet ook niet waarom. Wie is die van jou?" Hij knikte langzaam. "Swiftriver", antwoordde hij simpelweg. "Ik vind hem op zich best wel aardig, hij heeft geduld en ik leer veel van hem." Een beetje opscheppen kon toch geen kwaad? Plots veranderde hij van onderwerp. "Wat denk jij dat jouw Warriornaam wordt?" Hij was, eerlijk gezegd, benieuwd naar wat de kattin dacht over haar naam. Al leek de vraag meer op hemzelf gericht dan op de kattin. Zolang het maar een stoere naam was. Daar ging het om.

Blijkbaar had hij een hele goede mentor. Echo was best een beetje jaloers daarop, zij wilde er ook wel één. Ze zou dat echter nooit toegeven, en deed heftig haar best dit te verbergen, wat haar volgens zichzelf goed lukte. Maar heel lang hoefde ze hier niet over te denken, want ze kreeg vervolgens nog een vraag. Haar warriornaam. Daar had ze vaak over nagedacht. "Wat Shr– Eeh, Innerstar," verbeterde ze zichzelf snel. "wil natuurlijk... Maar ik vind een suffix met een f wel vet klinken. Echoflare. Echofrost. Hell, zelfs Echofruit of Echofrog," legde ze uit, met een kleine grijns. "Jij dan?" Ze dacht een moment na. Iets cools bij Flame. "Flamewar en Flamedust zijn op de één of andere manier de eersten die bij me opkomen,"

Hij begon zijn voorpoot te likken dat ondertussen onder de modder zat. "Wat Shr– Eeh, Innerstar, wil natuurlijk... Maar ik vind een suffix met een f wel vet klinken. Echoflare. Echofrost. Hell, zelfs Echofruit of Echofrog," Hij lachte weer, de laatste namen klonken raar, maar toch ironisch. "Ja, Echofrog zal wel bij jou passen." Grapte hij met een plagende toon voordat hij haar een vriendelijke por gaf. "Flamewar en Flamedust zijn op de één of andere manier de eersten die bij me opkomen," Hij knikte langzaam, hij was al gestopt met lachen en fronste nadenkend. "Ik dacht aan Flamestone of eh..." Hij moest snel een andere naam bedenken. "Flamepelt, Flamerage?" De laatste klonk best wel stoer. Zulke namen had hij wel nodig. Warriornamen die zijn tegenstanders lieten denken dat hij gevaarlijk was. Hij greens.

Roxy trippelde over de witte lagen die het groen verstopten. Roxy was opzoek naar eten. Ze had het niet dringend nodig, maar ze wou nog eens jagen. Roxy sprong over een takje en zag vier grote bomen staan. Roxy wilde erlangs lopen toen ze twee katten hoorde praten. Het was een poes en een kater. Ze waren ongeveer haar leeftijd schatte ze. Roxy zette een poot in hun richting en ging bij de katten zitten. De sneeuw maakte haar achterwerk wel koud, maar het viel nog mee. "Hallo." Roxy boog haar hoofd dat ze hen respecteerde. "Zijn jullie clankatten?" vroeg ze aan de katten. Roxy liet niets van angst zien. Ze keek de katten alleen maar leerrijk aan. Ze wilde niets anders dan iets bijleren.

May I?

Hij plaagde haar weer eens, waarop hij hem even in zijn vel pookte. "Flauwe kip," grijnsde ze. Hij was wel een beetje irritant. Maar zijn snuit verstrakte hierna weer en hij leek te denken over zijn eigen naam. Hij gaf een paar opties. "Flamerage is zeker cool," gaf Echo toe. "Maar zo boos ben je nou ook weer niet. Ik denk dat Innerstar je eerder Flamelame zou noemen, want je grapjes zijn ontzettend flauw," wierp ze terug, een halve grijns nog zichtbaar over haar snuit. Op dat moment boog iemand het hol binnen. De kop van een witte poes met een tabby masker, wat haar ogen net niet bedekte. Geen duidelijke geur. Rogue of kittypet, waarschijnlijk rogue. De poes deed alsof het allemaal heel normaal was en vroeg doodleuk of Flame en Echo clankatten waren. "Ja," sprak Echo kortaf. "Ook een goede middag. Dit hoort bij het clanleven hoor," mompelde ze, onmogelijk nog sarcastischer kunnend dan ze sprak.

"Flauwe kip. Maar zo boos ben je nou ook weer niet. Ik denk dat Innerstar je eerder Flamelame zou noemen, want je grapjes zijn ontzettend flauw," Hij lachte nogal bespottend. "Dan ken je me nog niet", Hij keek haar uitdagend aan. Zijn vacht ging overeind bij het horen van een plotselinge stem. "Hallo. Zijn jullie clankatten?" Hij keek de Rogue strak aan voordat hij met zijn ogen rolde. "Ja", antwoordde hij met Echopaw tegelijk. Hij wierp een wantrouwige blik toe. "Ook een goede middag. Dit hoort bij het clanleven hoor," Het was een rogue, die verdienden geen begroeting. Hij zuchtte gefrustreerd. "Je kan ondertussen je tijd beter besteden, zoals ons niet lastigvallen." bromde hij. Vastzitten met een Clangenoot was al erg genoeg.

Roxy zette haar bij de clankatten. Ze konden haar blijkbaar niet een leuk gezelschap. Lang kon ze ook niet blijven, maar de katten deden wel vriendelijk. Ze zeiden in koor "Ja" Daarbij moest Roxy een grinnikje laten. "Ook een goede middag. Dit hoort bij het clanleven hoor," miauwde de poes. Roxy boog haar hoofdje naar de poes die haar een goede middag zei. "Je kan ondertussen je tijd beter besteden, zoals ons niet lastigvallen." miauwde de rosse kater tegen haar. "Ik heb gewoon een paar vraagjes voor clankatten. Zoals uit welke clan jullie komen?" vroeg Roxy vriendelijk aan de katten. Roxy krulde haar staart om haar heen.

De poes begreep het duidelijk niet helemaal. Echo keek dan ook omhoog naar de witte en tabby kattin. "Bruh," stootte ze zachtjes uit. I HAD TO "Zeg, kittypet," Daar ging de zwart-witte vanuit, gezien kittypets meestal retarded waren. Toch? "Zoals je ziet zitten we nogal vast in een gat. En ik wil niet heel veel zeggen, maar het is niet de beste situatie om een luchtig gesprek te beginnen met andere katten," legde ze duidelijk maar redelijk geïrriteerd uit. Miste de poes dat even ofzo? "Ik wil niet veel zeggen ofzo," mompelde ze erachteraan. Echter hield ze de gifgroene blik van de andere kattin wel vast terwijl ze dit nog aan haar uitleg toevoegde.

OOC;; Excuses voor Echo's grumpiness. Ze zitten zeg maar vast in een holle boom, voor de duidelijkheid (;