Frozen [SPT]

De jonge kater lag zichzelf schoon te maken, eventjes uit het kamp. Weg van al die zeurpieten en mousebrains. Hij had zonet zijn eerste 'zwem'training met Swiftriver gehad. En het leek niet zo erg moeilijk. "Goedemorgen, Flamepaw." begroette iemand hem. Met een ruk keek hij in de oranje ogen van Gambleshroud. Misschien was het nergens veilig meer. Zijn oren staken naar achteren. "Goedemorgen." miauwde hij wat snauwerig terug. Het was duidelijk te merken dat hij nogal prikkelbaar was. Als hij het recht niet op een vader had, waarom had de rest het recht wel? Hij vloekte wat half grommend en half mompelend voordat hij weer neerplofte tegenover de oudere Warrior. Zijn groene ogen stonden versmald tot spleetjes.

Ze sloot haar ogen even bij het horen van de toon waarop de leerling sprak. Normaal had ze een leerling erop gewezen wat meer respect te tonen tegenover krijgers, maar in deze omstandigheden kon ze het de arme kater ook niet kwalijk nemen. Het waren gewoon moeilijke tijden. Tijden die ieder warm hart met gemak zouden kunnen verbitteren. Ze opende haar ogen en liet een zachte blik op de kater rusten. "Als je ergens mee zit, Flamepaw, dan mag je gerust je hart bij me luchten." Er klonk een zachte, vriendelijke ondertoon in haar stem. Iedereen moest er voor elkaar zijn en zorgen dat er geen katten waren die uit woede of frustratie verkeerde beslissingen namen.

- Sorry voor de laatheid. <\3

"Als je ergens mee zit, Flamepaw, dan mag je gerust je hart bij me luchten." Klonk de Warrior nogsteeds kalm. Dat was precies wat de olie op het vuur legde. "Er is helemaal niks." miauwde hij luid gefrustreerd, knarsetandend. Waarom moest iedereen dit ook weten? Het was niet belangerijk voor hun, het bracht geen consequencies op de Clan. Nee, de katten mochten leren om in hun eigen zaken te bemoeien in plaats van hun neus steken in de zijne. Nijdig zwiepte hij met zijn staart. Hij wist heus wel dat hij een Warrior met respect moest behandelen. En de rode tabby wist dat hij er zeker spijt van zou krijgen. Maar hoe graag hij het ook wou, hij kon het niet helpen. Het was immers een enorm slecht moment een praat met hem aan de gang gaan. En het liefst wou Flame zijn woorden terugnemen. Echter was hij niet iemand die zomaar de ander gelijk ging geven. Hij gaf het nooit snel op en maakte het meestal moeilijk. Is kijken hoe lang deze kat tegenover hem het met hem uit kon houden. Normaal was hij een gezellig type, iemand waar je grapjes mee uit kon halen of een uitdaging kon nemen. Helaas was het vandaag niet het geval.

Een ander was misschien boos geworden, maar de frustratie, woede, en misschien wel verborgen verdriet van de kater raakte haar. Ze kende deze buien heel goed. Als kitten, leerling en jonge krijger werd ze niet vertrouwd in de Clan, enkel omdat haar bloedlijn niet geheel van ShadowClan afkomstig was. Iets waar ze zelf ook niets aan kon doen. Ze had graag iemand gehad waarmee ze daarover had kunnen praten, dus ook al wist ze niet precies wat de jonge Flamepaw dwars zat, ze stond open om het er met hem over te hebben. Voor al haar Clangenoten als ze ergens mee zouden zitten. Ze was inmiddels al wat ouder en had zichzelf meerdere keren kunnen bewijzen. Iets waar de poes erg dankbaar voor was.
Ze zuchtte, even niet wetend hoe ze dit zou moeten aanpakken. "Oké," antwoordde ze na een korte stilte. "Mocht je ooit dan wel met iets zitten, kan je in ieder geval altijd opezoeken." miauwde ze er achteraan. Ze wilde de leerling ook niet dwingen zijn problemen bij haar neer te leggen. Zoiets moest uit iemand zelf komen. "Dus, hoe verloopt je training?" Het leek haar beter maar even van onderwerp te veranderen. Soms kon een luchtig gesprek je alles even laten doen vergeten.