Quiet, cold days [+Ophelia]

Muta lag buiten het nest, met haar hoofd op haar voorpoten. Ze was inmiddels nu 4 moons oud, en zou bijna young one worden. Daar maakte ze zich zorgen over. Aangezien de geruchten gingen dat je katten moest verwonden en doden had ze daar helemaal geen zin in. Wat als je het nou niet leuk vond? Wat dan? Werd je dan ook vermoord? Dat was wat Muta het meeste bezighield. Het leek haar verschrikkelijk om te doden. Wat was daar nu de lol van? Het leek haar van geen enkel nut in iedergeval. De bruine tabby zag haar zus ergens anders zitten, en besloot naar haar toe te gaan. Ophelia sprak bijna nooit, maar misschien dat ze een klein gesprek met haar kon aangaan. In iedergeval leek ze haar best aardig. Ze stond op en slofte op de ander af. "Ophelia." sprak ze en ging naast haar zitten. Ze knikte beleefd naar haar zus. Misschien als ze vriendelijk en beleefd bleef dat ze iets uit haar kon halen.

- Eerste post voor Ophelia c:

_{Ophelia lag in het nest, keek zenuwachtig voor zich uit. Het zou niet al te lang meer duren voordat ze Young One zou worden, en ze had geen idee wat ze ervan moest verwachten. Wat ze al wel door had gehad, was dat ze totaal niet leek op alle katten die in de Elite zaten. Op Yu na, had ze geen enkel kat gevonden die ook maar een beetje op haar leek. Daarbij was ze bang voor wat er van haar verwacht zou worden. Ze wilde niet doden, ze wilde überhaupt niemand pijn gaan doen, maar misschien dat het zou moeten. Waarschijnlijk was ze dan alsnog niet in staat om zoiets te doen en ze betwijfelde of haar moeder het voor haar op zou nemen. De zwart-witte kitten zuchtte, de toekomst leek hopeloos, nu al. Ineens hoorde ze haar naam, en haar ogen vielen op haar zusje, Muta. Tot nu had ze nog geen enkel woord tegen haar familie gesproken, alleen maar tegen Yu. Muta kwam echter wel vriendelijk over, dus besloot Ophelia haar mond open te trekken. "Hé, Muta," begroette ze de andere kitten in haar hese stem. Ze keek haar zusje even vragend aan. Ze wilde vast iets.}

Ja, haar zusje zei eindelijk iets! Muta glimlachte iets breder. Dit was de eerste keer dat ze haar zusje hoorde praten. Ze ging naast Ophelia zitten, en keek haar aandachtig aan. Hoe zou zij het vinden dat ze binnenkort Young One zouden worden? En de enige manier was om het te vragen. De bruine tabby trok haar bekje open. "Hé, wat vind jij er van om binnenkort Young One te worden? De geruchten zeggen dat je dan leert moorden." Het laatste woord spuugde ze uit. Zij had er in ieder geval geen zin in. Dat moorden leek haar vreselijk. Toch nam ze zichzelf voor om dat niet te zeggen. Als ze dat dan wel deed, was de kans groot dat ze uit de clan zou worden geschopt, en dat wou ze ook weer niet.

_{Er kwam een glimlach op Muta's gelaat, waarschijnlijk omdat dit de eerste keer was dat Ophelia haar mond open trok tegen één van haar siblings. Het stelde alleen niet zo gek veel voor: haar stem was hees en zacht en vaak moest je gewoon goed luisteren om haar maar te kunnen verstaan. Gelukkig was Muta niet zoals haar moeder, of zoals Pyre. Muta leek... goedaardiger? De bruine tabby, die qua uiterlijk wel vrij veel op hun moeder leek, vroeg vervolgens naar wat O ervan vond dat ze binnenkort Young One zouden worden. Ophelia's gezicht vertrok een beetje, ze had er absoluut geen zin in. "Wat als ik niemand wil vermoorden?" vroeg Ophelia. Ze mocht dan wel de oudste van het nest zijn, zo voelde ze zich absoluut niet. Ze voelde zich klein, weerloos en zwak. Misschien als zij en Muta zich samen zouden verzetten tegen de Elite, zouden ze sterker staan. "Denk je dat mama boos wordt als we weigeren?" ging O bezorgd verder. Ze wilde niet dat haar moeder haar pijn zou doen, zoals hun vader had gedaan.}  

Yes, ook Ophelia wou niet moorden. Alleen, wat nu? Ze konden zich toch niet zomaar verzetten tegen hun moeder en vader? Dat zou volgens Muta een schande zijn. Dus liet ze haar kopje hangen toen Ophelia vroeg of mama boos zou worden. "Ik denk van wel, Ophelia.." mompelde ze, terwijl ze weer naar haar zus keek. Eindelijk iemand die haar begreep. En dan nog eens haar sibling waar zij het minste mee had. Pyre zou sowieso een moordenaar worden. Dat was gewoon een exacte replica van Zira, alleen dan de mannelijke versie. Nyra was speels, maar haar tweelingzus zou vast ook weer zo'n Elite kat zijn. "Misschien dat we kunnen ontsnappen, maar ik weet het gewoon niet." Muta was tot nu toe altijd eerlijk geweest. Vooral tegen Jinx. Dat was ook de enige kat die ze écht honderd procent vertrouwde.

_{O rechtte haar rug en ging zitten zodat ze Muta beter aan kon kijken. Het zusje dat het toch meer met haar eens was dan ze in eerste instantie gedacht had. Misschien dat ze samen weg konden gaan, ver van hier. Ver van hun moeder die hen toch verafschuwde en weg van deze verschrikkelijke groep katten die gedreven werden door bloedlust. Ophelia legde haar oortjes in haar nek toen Muta zei dat hun moeder boos zou worden. Ze was bang voor haar moeder, daar was geen ontkennen aan. "Waar zouden we heen moeten?" sprak O zachtjes. Ze had geen idee wie ze hier wel en niet kon vertrouwen. Ze wist niet wat er daarbuiten allemaal was, misschien was het nog wel erger dan hier. En waar zou ze heen moeten? Ze kon nog niet voor zichzelf zorgen. "Ik wil niemand pijn doen, Muta," zei de zwart-witte poes met een smekende blik in haar ogen. Ze zou niet kunnen leven met het schuldgevoel.} 

En toen vroeg Ophelia de vraag waar ze geen antwoord op wist. Waar moesten ze heen? Muta wist geen andere plek dan hier. Ze had Jinx wel eens horen zeggen over twolegs, maar die leken haar ook niet beter dan hier. Ze haalde haar schouders op, als antwoord dat ze het niet wist. Misschien was het hier zo erg nog niet, je wist het maar nooit. "Ik wil niemand pijn doen, Muta," zei Ophelia, waarna Muta weer haar oren in haar nek deed. "Ik ook niet." mompelde ze terug. Wat haar thuis leek, zou waarschijnlijk een nachtmerrie worden. Al dat gedoe. Dat sloeg toch nergens op? Nee, gaf haar maar een beter thuis met katten die hetzelfde dachten. En Ophelia moest dan mee.

_{De realiteit wilde ze eigenlijk niet zien. De realiteit was dat ze hier waarschijnlijk niet levend weg zou komen, en dat gold ook voor Muta. Bloodclan was voor het leven, en die kon je niet afzweren, zelfs niet als je dat wilde. En zij had de pech gehad om in de Elite geboren te zijn. Haar ogen gleden naar de uitgang van de barn. Eigenlijk leek het zo simpel: gewoon weglopen en niet meer terugkomen. Maar haar moeder zou haar gaan zoeken en daar vast en zeker hulp bij krijgen. Nee, het was gewoon niet te doen. Gelukkig had ze nu wel één iemand hier die het met haar eens was. Muta wilde ook niemand pijn doen, Muta was ook geen moordenaar. "Er was laatst een poes die de Elite verlaten heeft," herinnerde O zich toen. Ze had een moeilijke naam gehad. Veli.. Vari? Ze wist het niet meer, maar de poes was wel vertrokken. Het was mogelijk.}

Ze knikte toen Ophelia zei dat een poes de Elite verlaten had. Dat was waar. Hoe heette ze ook al weer. Iets met een V ofzo? Dat wist ze niet meer. Maar wat ze wel wist, was dat zij een Member was, en zíj waren nog een kitten. Dat zou hen nooit lukken. "Maar, zij was al een member. En misschien heeft ze dit met Claw besproken ofzo." miauwde ze, terwijl ze haar zus aankeek. Maar wacht eens, wat als zij met Claw gingen overleggen? Misschien vond hij het wel goed. Haar gezicht lichtte op en ze sprong overeind. Ja! Dat was het gewoon. "En wat als wij naar Claw gingen en hetzelfde vroegen? Da's altijd beter dan zomaar weglopen." sprak ze vrolijker dan zonet.

_{Het enge was dat de poes die nu rogue scheen te zijn, ook van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Of de Bloodclan had haar al te pakken, of ze kon zich wel heel goed verbergen. Het duurde niet lang meer voordat ze zou moeten gaan trainen met een door Claw gekozen mentor uit de Bloodclan, iets waar ze echt heel erg tegenop zag. De katten hier waren zo anders dan zij: veel sadistischer, kouder en enger. Zoiets wilde ze niet worden, maar ze was er ook vrij zeker van dat ze zoiets nooit zou kúnnen worden. En wat als het bleek dat ze niet goed genoeg was voor de Elite? Ze lieten haar niet zo maar gaan, dat kon haast niet. O trok even vrolijk met haar oortjes bij het horen van het idee van Muta. "Dat is best slim!" zei ze opgelucht. Toen stelde ze zich weer voor hoe die gigantische zwarte kater voor hen zou staan, boven hen uit torende met die twee gifgroene ogen die op hen neerkeken. "Maar... wat als hij boos wordt?" zei ze zachtjes. Ze vond hem op zichzelf al afschrikwekkend genoeg, terwijl hij meestal toch gewoon kalm was. Ze wilde hem echt niet boos zien.}

In het begin was Ophelia even enthousiast als zij was. Muta glimlachte breed. Eindelijk een idee wat goed was! Echter kwam Ophelia al snel met de volgende vraag. "Maar... wat als hij boos wordt?" zei haar zus zachtjes. Shit, toch een probleem. Muta dook ineen, alsof de zwart-witte poes iets gemeens gezegd had. Ze keek naar haar voorpoten, het antwoord niet wetende. "Uh..." stamelde ze. Ze stelde zich de scenario voor. Claw werd boos, en Zira moest hen vermoorden. Dat zou vreselijk zijn, zowel voor Zira als voor hen. Dacht ze tenminste. Muta was er altijd heilig overtuigd geweest dat Zira van hun hielt, maar, wat als dat nou niet zo was? Dat iedereen een toneelstukje speelde, en dat niemand hen mocht? "Ik.. ik weet het niet." ging ze verder, en keek Ophelia weer aan. Misschien konden ze later gewoon ontsnappen, misschien. Muta huiverde. Was ze maar ergens anders geboren.

- Sorry, flutpostje c':

_{Zelfs als hij volkomen rustig was, zelfs als hij je alleen maar aankeek, was Claw afschrikwekkend. Misschien was hij dan juist wel het engst. Het leek niet alsof hij heel vergevingsgezind was, vooral niet voor katten die zomaar zijn Clan verlieten. Maar wat moest ze dan? Ze zou nooit doen wat hij van haar verlangde, en ze kon hier ook niet weg. Ze zat volkomen vast. Even keek ze verstard de verte in. Wat was haar leven nog waard als ze niet het leven kon leiden dat ze wilde? Kon Claw haar dwingen om te doden? Om zich aan te passen aan de normen en waarden van de Bloodclan? Moest ze iemand anders worden? Ze hoorde de woorden van haar zusje aan, maar ook Muta leek toch radeloos te zijn. "Ik denk dat we geen keuze hebben," zei de jonge poes toen zachtjes. De realisatie raakte haar op dit moment. Er was geen ander leven voor haar weggelegd, er was geen ontsnapping mogelijk. Er was alleen dit.}

Muta legde haar kop op haar voorpoten, en plofte met haar achterpoten op de grond. "Ik denk dat we geen keuze hebben," miauwde haar zus zachtjes. Muta sloot haar ogen. Ze had dit antwoord eigenlijk al verwacht. Maar toch kwam het wel hard aan. Ze zuchtte diep, en opende haar ogen weer. "Misschien is het helemaal niet zo slecht. We hebben nog nooit getraind, en misschien valt het allemaal wel mee." miauwde ze somber, zonder veel overtuiging. Ze wist zelf ook wel dat dat niet waar was. Ze zuchtte nogmaals. De toekomst zag ze er niet vrolijk uit.