truth makes all things plain {trainingstopic}

Zijn grasgroene ogen flitsten heen en weer tegen de tijd dat de rode kater tussen de hoge struiken zigzagde. Hij moest vandaag niet weer laat zijn. Zijn pels had al een wintervacht gekregen. Maar was nog lang niet zo dik zoals de meeste katten hadden. Vandaar dat Flamepaw dus ook zat te rennen. Was hij gelijk ook al warm gelopen. Stofwolkjes dwaalden van zijn mond af tegen de tijd dat hij zijn bek half opende om te hijgen. Het was niet makkelijk om in de sneeuw te rennen. Met een slidingstop remde de jonge kater vlak voor zijn mentor. "Ik hoop dat ik niet te laat ben." miauwde hij licht hijgend. Zijn borst bewoog op en neer. Het had hem niet veel energie geduurd om bij zijn mentor te zijn. Maar rennen was eenmaal geen makkie.

"Je entree excuseert je," Antwoordde zijn mentor. Flamepaw keek hem met een sukkelige glimlach aan. "Maar we gaan nu wel meteen beginnen. Vertel me eerst eens wat je ruikt," De jonge kater stak zijn neus in de lucht, hij opende zijn kaken. Aangezien het zijn eerste les was, had hij niet al te veel vertrouwen in zichzelf om alles perfect te krijgen. "ShadowClan, moerassen." mompelde hij tegen zichzelf. Zijn blik wendde af naar zijn mentor. "Ik denk dat ik nog net een rat kan ruiken." zei hij uiteindelijk voorzichtig. Niet zeker van de zaak. Als kitten had hij ooit rat gegeten. De geur bleef nog altijd in zijn gedachtes hangen. En nu kon hij het mooi benuttigen. Hij wou zijn mentor niet falen, iedereen zei dat de eerste keer niet al te goed ging, maar hij wou tenminste iemand trots maken. Nu zijn vader en moeder niet naast hem konden staan bij zijn Warriorceremony. Langzaamaan dwaalde de kater af naar zijn gedachtes. Diep verzonken. Een verdrietige fonkeling glansde in zijn grasgroene ogen.

De zware druk kwam weer van hem af nadat zijn mentor het goedgekeurd had. "Dat klopt. Maar met ratten moet je goed oppassen: deze dieren dragen de meeste ziektes met zich mee. Vaak kun je ook wel ruiken of ze gezond zijn of niet," Legde hij nogmaals uit. Tijdens het verkennen van het ShadowClangebied had zijn mentor het daar over gehad. "Dat herinner ik me nog." mauwde hij opgewekt. De gedachtes wegvagend. "Concentreer je op de geur van de rat, en probeer het te volgen," Oei, dat was moeilijk. Het beest kon alle kanten op gegaan zijn. Ondanks de angst te falen liet Flamepaw geen onzekerheid tonen en kon alleen maar langzaamaan knikken. Toch kon het slappe gezwiep van zijn staart zijn zenuwachtigheid tonen. Hij stak zijn neus in de lucht, de geur van het beest drong weer binnen. Het was een wat zwakkere geur, waarschijnlijk was de rat al een eindje weggelopen. De rode tabby hoopte maar dat hij hun niet gehoord had. Meteen begon hij zachtjes te sluipen. Tevergeefs had hij dat nog niet geleerd waardoor het meer op normaal lopen klonk. Van schrik hield hij zijn gewicht op zijn schouder. Dan hoorde je ook geen zwaar gestamp.

Het was duidelijk dat zijn mentor hem op iets wou testen. Je ging niet zomaar jagen zonder training. Maar al die gedachtes waren op dit te ingewikkeld voor de kater. Hij moest zich op zijn prooi focussen. In de hoop zijn eerste vangst te winnen. "Verdeel je gewicht gelijkmatig en rol je poten goed af," legde de roodeitte kater tenslotte uit. Met een lage zwiep van zijn staart liet Flamepaw merken dat hij het gehoord had. Zijn grasgroene ogen waren uitdagend in spleetjes geknepen tegen de tijd dat hij steeds langzamer ging sluipen. Nogsteeds twijfelend of hij wel de juiste afstand geschat had. Via zijn ooghoeken zag hij Swiftriver. In de hoop zijn mentor niet teleur te stellen maakte hij een sierlijke sprong. Echter belandde hij vlak naast de rat, die natuurlijk geallarmeerd wegrende. Alsof het niet erger kon belandde de rode tabby ook nog is in de modder. "Ugh." miauwde hij droogjes terwijl hij de modder uit zijn vacht schudde. Toch bleven er bruine vlekjes op zijn vacht hangen. Dat zou is weer een lange schoonmaakbeurt worden. "Oeps." zei hij zachtjes met een vragende toon en een sukkelige glimlach terwijl hij zijn schouders ophield.