Like nobody's around

Hij schudde de sneeuwvlokken van zijn vacht af tegen de tijd dat de kater bijna bij Marshlands gekomen was. Zijn grasgroene ogen stonden gericht op zijn pootstappen. Zogenaamd 'geïnteresseerd' op zijn pootstappen. Hij verveelde zich, misschien kon hij wel met 1 van de apprentices stoeien. Maar dat leek hem ook niet zo handig. Hij was tamelijk te groot voor zijn leeftijd en dat zou ook niet eerlijk zijn. Jagen ging er ook niet van in. Veels te koud. Eigenlijk wist hij niet eens waarom hij hier eigenlijk was. Hij was nog moe van die ene avond waar al die nieuwe apprentices liepen te klagen over wie waar moesten slapen. Flamepaw slaakte een zucht voordat hij plaats nam naast een boom en zijn schouder likte, hij moest zo warm mogelijk blijven. Ondanks dat zijn vacht te kort was.

&Swiftpaw

"Flamepaw!" klonk er achter hem. Met een ruk keek hij naar achteren waarbij hij de blauwe ogen van Swiftpaw herkende. Hij zuchtte diep, het laatste wat hij wel nodig had was een poes. Hij had voorlopig wel genoeg gezien. "Wat is er? Had je genoeg van die meiden in de leerlingen den dat je een luchtje bent komen scheppen?" Hij stond op. "Ja, de Den is langzaamaan overgenomen. Geef mij maar fangirls, maar geen Den vol met die dramaqueens." bromde hij geërgerd bij het terugdenken van die ruzie. "Ik zie het al helemaal voor me; allemaal poezen die achter me aan gaan uit woede, en ik wou nog zó graag een kusje." Het laatste klonk meer sarcastisch. Zelfs voor hem waren dit teveel poezen. "Wat doe jij hier? Ook jezelf van die girl-apocalyps bevrijd?"

"Oh? Zal ik dan maar weggaan? Ik ben tenslotte ook een poes." Ugh, not again. "Zolang je maar niet gaat janken om een nest." grinnikte hij. "Kusje? Volgensmij krabben ze nog liever onze ogen uit, de verwende muizenkeutels." Hij knikte langzaam. "We kunnen ze makkelijk aan, alleen een berg poezen is te veel voor mij." Hij moest toch zachtjes om zijn eigen grap lachen, dat zou wel erg bizar zijn. "Ja en nee. Ik ben nu niet zo graag in het kamp, vanwege al die zieke katten. Daarbij kan het nooit kwaad om wat extra prooi te vangen, toch?" Hij begon zich al snel op zijn gemak te voelen. Nu ze hem duidelijk had gemaakt dat ze niet zoals die anderen was. "Snap ik", hij bewaarde het detail dat hij eerder Greencough had, maar nu onderhand beter was geworden. "Dat jij in dit weer wilt jagen en nog succes had ook." miauwde hij verrast terwijl hij met zijn staart richting haar vangst wees. "Als het niet om die irritante Warriors gingen zou ik nogsteeds in mijn nest zijn." Hij haatte het mateloos dat er altijd Warriors waren die de Den controleerden of er geen Apprentice achterbleef. Trainingen werden hevig en strenger sirieus genomen. Het was hem al eerder gebeurt. Waarbij hij bijna weer ruzie maakte.

Zijn grasgroene ogen keken in de hare nadat de kattin een pruillipje had opgezet. "Maar ik wou nog zo graag dat ene nest! Het is niet eerlijk!" Hij haalde zijn schouders op. "Too bad", grinnikte hij schouderophalend. "Ik ben blij dat al die katers nu weg zijn, nu voel ik me minder bekeken worden." Hij begon te lachen. "Nou, bedankt", miauwde hij en keek weg, zogenaamd gekwetst. "Geloof me, geluk speelt vaak een grote rol bij het jagen. Je kan de beste krijgers op pad sturen en alsnog geen prooi te pakken krijgen." Sprak ze verder. "True, true. Al zou het geluk mij niet toejuichen." Hij keek haar met een sukkelige glimalch aan. Nop, hij had nooit echt geluk gehad. Maar dat deed hem niet veel, het maakte hem niet zo depressief of aandachtstrekkend. "Ik was al weg voor die ambetantige jonkies wakker waren. Ik zie het al voor me: ruzie makende over wie er 't eerst de den mag verlaten." Hij grinnikte. "Ik ben de koning hier, dus ik mag altijd als eerste eruit." Miauwde hij met een zware, deftige stem. Hij deed zijn borst vooruit. "Althans, al die kleine prinsesjes hebben mij uit mijn paleis weggejaagd." Hij snoof verontwaardigd. "Iemand moest ze is een lesje leren, ikzelf vindt het niet eens zo zinvol om ruzie te maken over een nest. Like; je kon net zo goed vechten over wie de eerste stap de in Apprentice Den nam. Ze mogen die rage wel voor iets meer nuttigs bewaren, bijvoorbeeld, een gevecht misschien?" bij de laatste zin klonk zijn stem wat harder. Het sloeg ook nergens op, die ruzie, het had zijn nachtrust verstoord.

Zijn grasgroene ogen volgden de hare terwijl de rode poes naar een struik keek. "Ach, zolang ze mijn nachtrust nu maar niet storen. Anders zweer ik het op Starclan dat ze daar véél spijt van gaan krijgen." hij knikte grinnikend. "Ik denk dat je daar niet zomaar ongestraft ervanaf komt." miauwde hij grappend terwijl hij de poes een plagende por gaf. Het was inderdaad een hele apocalyps geworden in de Apprentice Den. Overal kon je wel gefluister, gegiechel of gelach horen. Het maakte hem gek. Hij werd altijd wakker met wallen onder zijn ogen. Hoe zou het zijn als ze allemaal naar de Warriors Den verhuizen? "Ik hoop dat ze zich als warriors beter gedragen." dacht hij luid, mompelend. Het was meer naar zichzelf gekeerd dan naar de kattin. Pas merkte de rode kater dat zij wat ouder dan hem was. Wat moeilijk te merken was voor hem aangezien hij te groot was voor zijn leeftijd.