I don't have whitecough [+ Hazelkit ]

Hoestend kwam Swallowpaw de den uit. Ze had slecht geslapen. Dit keer niet door nachtmerries die haar nacht terroriseerden, maar dit keer was het haar wond op haar schouder. Misschien had ze toch maar langs Jayfeather moeten gaan. Ze moest weer hoesten, en liep verder. Ze keek naar de prooistapel. Er lag nu nog één muisje en één waterratje. Niet veel dus. Ze snifte, en keek naar de Nursery. Wat zouden de kittens nu doen? Wat zou Hazelkit nu doen? Swallowpaw vond het raar dat ze meteen aan Hazelkit dacht. Wat het allerraarste was, dat ze opeens Hazelkit voor zich zag. Ze liep op de kitten af, die inmiddels even groot was als zij. Straks haalde Hazelkit haar nog in. Dat zou nou echt gek zijn. Ze hoestte nog een keer, en keek de ander vermoeid aan. "Hoi Hazel." sprak ze vermoeid. Was ze nu ziek aan het worden ofzo?

+ Hazelkit c:

I don't have whitecough [+ Hazelkit ] Swallo12

I don't have whitecough [+ Hazelkit ] G3K5gZvO_o

I don't have whitecough [+ Hazelkit ] XehOIgmF_o

I don't have whitecough [+ Hazelkit ] POQBm5qP_o

::

Met een zucht staarde de tabby kater uit de nursery. Hoe erg hij ook van zijn moeder hield, hij wilde toch echt graag apprentice worden. Hij had de leeftijd en bovendien kon hij niet wachten om getraind te worden, samen met een mentor en misschien wel een mede apprentice.. Dromerig zuchtte hij. Het zou nog lang kunnen duren, want Claw en Zira leken er niet erg op gesteld om een ceremonie te houden. Ook Snowdrop leek dit niet te doen. Die had waarschijnlijk net zo weinig te zeggen tegen de twee tirannen als iedereen hier, ondanks dat ze de deputy geweest was. Of nog steeds was. Hazel had geen idee hoe het nou allemaal in elkaar stak. Met een zucht stond de kater op en besloot zijn poten is te strekken. Toen hij de nursery uitliep viel het hem op hoe stil het wel niet was. Iedereen was aan het slapen; ThunderClan en BloodClan. Twee katten hielden de wacht bij de doorntunnel, die functioneerde als de in- en uitgang van het kamp. Eruit glippen zou dus niet lukken, wat een saaie nacht zonder avontuur betekende. Verder dan die twee katten leek er niemand wakker te zijn. Toen hij opeens zijn naam hoorde schrok hij zich dus ook een hoedje. Zachtjes siste hij en zijn vacht schoot omhoog, als automatische reactie van de schrik. Toen hij Swallowpaw zag probeerde hij smooth zijn houding weer normaal te doen. "Hallo, Swallowpaw," miauwde hij. Zijn stem sloeg over op 'Swallow' en een beetje beschaamd keek hij van haar weg. Way to go, Hazel.

i'm breakable, unbreakable
I don't have whitecough [+ Hazelkit ] Ranewo11

im shakeable, unshakeable
and finally it drives me mad

Hazelkit schrok zich een hoedje toen ze zijn naam uitsprak. Algauw draaide hij zich om, met overeind staande haren, maar ging weer op modus normaal toen hij haar herkende. Dat hij zich schrok vond Swallowpaw wel amusant, maar ze glimlachte nog niet. Ze was daar te moe voor, en ze wou niet slapen. Ook al was het midden in de nacht ofzo. "Hallo, Swallowpaw." sprak de tabby kater. Zijn stem sloeg over een de zwarte poes glimlachte. Zo was hij best grappig. Meestal was hij vooral irritant."Hoe gaat ie?" sprak ze, terwijl haar stem ook wat oversloeg. Niet omdat ze schrok, maar vanwege dat ze daarna in een hoestbui terecht kwam. Hé, bah. "Sorry." proestte ze tussen het hoesten door. Misschien moest ze toch wel even langs Jayfeather, ookal had ze er geen zin in.

::

Swallowpaw glimlachte en quasi beledigd stak de kater zijn roze tong uit naar haar. De zwarte poes vroeg hoe het ging, waarbij ook haar stem oversloeg net zoals de zijne zojuist gedaan had. Vragend trok de kater met zijn oortje. Zij was niet geschrokken en bovendien kon ze ook de baard niet in de keel krijgen. Toen ze begon te hoesten deinsde hij automatisch een beetje naar achteren en keek haar een beetje schaapachtig aan. Om heel eerlijk te zijn vond hij dit nou niet bepaald hygiënisch. Maar ze verontschuldigde zich in ieder geval. "Maakt niet uit," mompelde hij dus ook maar. "Ben je ziek?" vroeg hij toen en keek naar haar op een beetje een verwijtende manier. Als ze ziek was, moest ze ten eerste op bezoek gaan bij Jayfeather en Mistpaw, en ten tweede moest ze dan nu in haar nest liggen om weer beter te worden. Niet rondwandelen in het kamp waar ze anderen kon aansteken.

i'm breakable, unbreakable
I don't have whitecough [+ Hazelkit ] Ranewo11

im shakeable, unshakeable
and finally it drives me mad

_{Ze zag heus wel dat Hazelkit het niet erg leuk vond, dat ze zo vies bezig was. Maar daar lette ze nu niet op. Er waren veel meer dingen waar ze meer op lette. Bijvoorbeeld dat ze Claw niet, of juist wel voor de poten liep. Of dat ze nu een hoestkriebel onderdrukte. "Ben je ziek?" vroeg de kater tegenover haar. Dúh, daar had ze ook al aan nagedacht. Niet dat dat haar iets boeide. Ze kon heus nog wel lopen ofzo. Maar misschien was het wel een goed idee om toch even langs Jayfeather te gaan. Morgen, ofzo. "Weet ik veel. Ik ga morgen wel naar Jayfeather, ofzo." miauwde ze, met een gekwetste toon. Niet dat ze gekwetst was ofzo. Ze wou gewoon dat haar imago die ze had opgebouwd stand bleef houden. En dat was soms nog best lastig ook. Maar ze moest stoer blijven. Dat moest gewoon. En al helemaal bij andere stoerdoeners, zoals Hazelkit.}

::