Hunting the wicked

Hij was in zijn eentje gaan jagen totdat een voorbij stormende kat zijn prooidier deed opschrikken. Wat verdwaasd bleef hij staan, toekijkende hoe het achterwerk van de muis verdween in een ondergronds hol. Oké, dan maar niet. Zealspark draaide zich om zodat hij kon zien wie of wat zijn jacht had verstoord. Nog maar net zag hij het gestalte van Rowanflight verdwijnen in de verte, wat hem ertoe aanzette om hem achterna te lopen. Vliegensvlug rende hij naar de grijze kater toe, terug tot stilstand glijdende toen de kater voor hem dat ook deed. Licht hijgde hij terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. "Rowanflight," begon hij, ondertussen al flink terug op adem gekomen. Gelukkig was zijn uithoudingsvermogen nog altijd even goed. "Wat is er?"

Zealspark vernauwde even bedenkelijk zijn blauwe ogen bij de woorden van de kater. Waarom zou hij denken dat Rowan een verrader is? Tot zover hij wist had de grijze krijger nog niets verkeerds gedaan. Of was er iets dat zijn oren nog niet bereikt had? "Je bent helemaal geen verrader," begon hij rustig. Hij wist wel dat Rowanflight overlaatst een gesprek had gehad met Claw. Maar dat betekende toch niets? Zolang de kater geen geheimen doorspeelde of samenspande met het Bloodclan mormel dan was er toch niets aan de hand? "Iedereen doet zijn best om te overleven, ieder op zijn eigen manier." Het klonk simpel, maar was wel waar. Zealspark beschermde zijn Clangenoten, maar Rowan daarentegen had Bluewisp om wie hij zich zorgen kon maken. Misschien was de rood met witte kater toch blij dat hij nog geen liefdesinteresse gevonden had, zeker niet in deze tijden. Hij concentreerde zich nu enkel en alleen op het bevrijden van zijn Clan. Een of andere poes die dan telkens zijn gedachtengang kwam verstoren was wel het laatste wat hij kon gebruiken. Heel de dag stilstaan, nadenkende en zich zorgen makende over haar veiligheid.. Nee, nu nog niet. Eest zijn Clan.

Zijn oren wiebelden nadat Rowanflight had gesproken en zijn blauwe ogen straalden een zekere zachtheid uit. Hij mocht dan misschien wel groot en gespierd zijn, als het aankwam op vrienden of familie dan was hij niet bang om deze zekere tederheid te tonen. "Men neemt nu gewoon aan wat ze zien. Geloof me, het duurt vast niet lang of ze zijn het allemaal al vergeten. En daarbij, als het echt escaleert dan zorg ik er wel voor dat ze snappen dat je géén verrader bent." miauwde hij, zowel zacht als krachtig. Hij wou laten zien dat hij ervoor zou zorgen dat ze Rowan niet gingen benadelen vanwege zijn daden. Hij had uiteindelijk alleen maar gehandeld in het voordeel van de Clan. Echter, toen de grijze kater weer sprak, hield Zealspark zijn mond weer. "Als ik het me nog goed herinner dan was jij niet de enige die wegkeek. Ik was net te laat het kamp binnengekomen toen ik zag dat Nightwish vermoord werd, anders had ik me er zeker bij gemoeid. Maar.. je ziet wat er van bemoeials komt. En dat is niet handig aangezien de Clan sterke en gezonde krijgers nodig heeft in dit seizoen." Hij had met zijn woorden bedoelt dat zijn eigen lichaam bezaaid was met wonden en dat een groot litteken zijn borstkas sierde. Het was de wonde die Claw had toegediend. Gelukkig was deze niet gaan ontsteken en had er zich slechts een zilverkleurig litteken geplaatst. Een zachte zucht verliet zijn bekje. Vriendschappelijk gaf hij de iets oudere kater een duwtje. "Hey, kop op. Met mopperen geraken we niet verder." Een grijns verscheen op zijn knappe gelaat, hopende dat hij zijn vriend wat kon oppeppen.

Zealspark's gelaat werd gesierd door een warme glimlach toen de kater hem een vriendschappelijke duw gaf. Zijn blauwe blik viel eventjes op diens littekens, voelende hoe een klauw zijn hart doorboorde. Het deed hem pijn om te zien hoe zwaar zijn Clangenoten verwond werden. En dan zeker degene die hij liefhad, zoals Rowanflight. Hijzelf had ook een litteken in ontvangst mogen nemen van Claw, maar deze hielt zich gelukkig verscholen onder zijn pluizige vacht. Zealspark keek op toen Rowanflight zijn stem liet horen, instemmend knikkende als teken dat hij zijn idee goed vond. "Oké, klinkt goed." Plots verscheen er een kleine grijns op zijn knappe gelaat. "Degene die als laatste iets vangst zal alles mee terug naar het kamp dragen, deal?" Uitdagend keek hij de grijze krijger aan. Ook al waren het zware tijden, soms kon een klein puntje van licht veel doen. Zealspark ging er dan ook alles aan doen om zijn vriend op te beuren.

De rood met witte kater snoof sarcastisch maar geamuseerd toen de ander beweerde dat hij een zwakke rug had. Hij rolde met zijn helderblauwe ogen en zette algauw de achtervolging in toen Rowanflight wegstoof. Na enkele tellen bevond hij zich, al rennende, naast zijn vriend en gunde hij die snel een veelzeggende blik en een uitdagende grijns. Alhoewel hij een oprecht eerlijke kater was die uit was op eerlijkheid en rechtvaardigheid, het feit dat hij best competitief was zorgde ervoor dat hij nu er alles voor zou doen om te winnen. Hij gaf tegelijkertijd ook toe dat hij stiekem een slechte verliezer was, maar natuurlijk ging hij dat nooit luidop zeggen. Want ook hij had een zeker eergevoel dat bepaalde grenzen had die niet overschreden mochten worden.