Colder and colder we become

Met een ijzige blik verscholen in zijn helderblauwe ogen staarde hij het groepje Bloodclanners aan dat op hun beurt weer terugkeken naar hem. Hij had zijn naam ondertussen al wel bekend gemaakt bij die bloedzuigers, als de krijger die al twee keer gevochten had met hun leader. Zealspark schudde zijn brede kop en focuste zich nadien op de prooistapel voor hem, welke redelijk geslonken was. Een zucht wist hij niet te onderdrukken, waarna hij zich omdraaide en met een lege maag aanstalten maakte om het kamp te verlaten. Pas toen viel het witte gestalte van Polarbear hem op, de vader van zijn apprentice en eveneens de partner van de overleden Brightspots. De rood met witte krijger voelde een steek door zijn hart gaan, zijn grote gestalte in diens richting bewegende. "Hey, Polarbear." sprak hij kalm maar vriendelijk. Hij had geen idee hoe het aanvoelde om diegene te verliezen waaraan je je hart had gegeven. Ergens viel dit te vergelijken met zijn broer Glowstick, die zijn dochter Sandkit al in geen manen meer had gezien. En opnieuw gaf Zealspark toe dat hij blij was om nog geen familie te hebben. Zoals Rowan zich zorgen maakte om Bluewisp, Glowstick zich zorgen maakte om zijn gezin en Polar hier.. rouwde om zijn vermoordde partner. Ja, misschien schrok dit hem wel af. Maar tegelijkertijd wekte het een zeker beschermingsinstinct in hem op; het feit dat hij het niet meer kon aanzien hoe de katten van Thunderclan keer na keer verwond werden. Zowel mentaal als fysiek.

Polarbear 1st!

Zijn wonden waren grotendeels geheeld. Zijn witte vacht viel er gelukkig over, dus hoefde hij niet al te veel vragen te beantwoorden als katten wilde weten wat er met hem gebeurd was. Alleen zijn oor deed nog pijn, waar een grote hap uit was genomen bij het gevecht met Claw. De zwarte kater had hem zijn partner afgepakt, maar hij wist zeker dat hij hem daar niet zo maar mee weg zou laten komen. Bloodclan begon te veel de overmacht te krijgen binnen Thunderclan en het werd tijd dat er wat aan zou worden gedaan.
Zijn witte oortjes gingen overeind staan toen hij een stem hoorde en zijn kille blauwe ogen richtte zich op de rode kater. "Zealspark," sprak hij rustig, zijn gebruikelijke brommerige stem licht rasperig door het lang niet hebben gesproken. "Hoe staat 't ermee?" miauwde hij daarna.

Hij had de kille blik al verwacht dus daarom dat hij niet achteruit deinsde maar het gewoon wegwuifde met een simpele, kleine glimlach. De vraag die hem gesteld werd zorgde ervoor dat hij één van zijn oortjes schuin zette. Goed kon hij niet zeggen maar tegelijkertijd ging het er met hem veel beter aan toe dan bepaalde andere katten, waaronder Polarbear. "Valt mee," besloot hij dus maar te zeggen, ietwat ongemakkelijk. Vervolgens liet hij zijn helderblauwe ogen de eveneens blauwe van Polarbear ontmoeten. Jah, wat moest hij eigenlijk zeggen? Pas toen besefte de rood met witte kater dat hij op de oudere krijger was afgestapt zonder echt een plan in gedachten te hebben. Zeggen dat de trainingen van zijn dochter goed verliepen kon hij niet, wetende dat Firepaw geen krijger ging worden zolang die Claw er nog was. "Zin om te gaan jagen of patrouilleren?" vroeg hij nadien hoopvol.