Go take this the wrong way

Het was middag. Het waterige zonnetje scheen over het besneeuwde camp, waardoor het witte ijs nog witter leek dan het was. Het was niet bepaald warm, maar ook weer niet zo koud als de voorbije dagen. Toch was haar tabby vacht opgezet tegen de koude als de poes in het magere zonnetje zat. Winddancer probeerde te genieten van de weinige warmte die er was. Ze was net teruggekomen van het jagen, met een muis en een raaf als buit. De raaf had ze op de prooistapel gelegd, het muisje had ze net als middageten opgegeten. Op momenten als deze, met een volle maag en de zon op je vacht, leek de wereld net iets minder wreed.

Eerste post Hazelnut

Hazelnut was de gehele voormiddag met Roughflower gaan jagen. Ook vandaag was hij bijna de den van de Elders binnen gelopen met zijn vers gevangen prooi. Hij kon er gewoon niet aan wennen om als warrior door het leven te gaan. Het apprentice zijn was ook zo'n gewoonte geworden, dat het moeilijk was om zich terug aan te passen. Hazelnut trippelde nu richting de warriorsden. Het was tijd om even te gaan liggen. Zijn poten zouden het anders nog begeven met deze koude. Gelukkig verlaagde de temperatuur niet meer, iets wat goed was, maar dat betekende ook niet dat het ineens steeg. De ijzige wind deed er ook niet echt goed aan. Hazel's oortjes schoten naar voren toen hij Winddancer voor de den zag zitten. Het was al even geleden dat hij haar gesproken had. Ze waren allemaal ook enorm bezig geweest met hun taken.

Pootstappen kwamen haar richting uit. De wind bracht een bekende geur mee. Winddancer opende haar groene ogen en keek zwijgend naar de tabby. Hij was waarschijnlijk net terug van het jagen. De uitdrukking op het gezicht van de poes was neutraal; niet boos, niet afwijzend, niet blij, niet opgewonden. Neutraal. Vroeger had je dat nooit bij haar gezien, maar omstandigheden hadden haar veranderd. En het was niet helemaal duidelijk of ze ooit weer dezelfde zou zijn.

Hazelnut haalde kort zijn ene mondhoek op en knikte kort naar haar ter begroeting. Ze hadden lange tijd ruzie gehad en daarna hadden ze gewoon niet meer met elkaar gesproken en misschien werd het onderhand wel eens tijd om dat aan de kant te duwen. Zodat ze tenminste weer eens met elkaar konden praten. "Hoe gaat het?" vroeg hij uiteindelijk toch maar. Dit waren zijn eerste echte woorden in moons tegen haar, wat voor hem ook een verassing was.

Als de tabby verbaasd was dat hij tegen haar sprak, dan liet ze dat niet merken. Ze hief haar schouders op bij zijn vraag, al plooide er ook een klein glimlachje om haar snuit toen ze zijn halve glimlach zag bij zijn begroeting. Even was ze stil, maar ze wou dit uit de weg hebben. Ze wou dat het weer net tussen hen kon zijn zoals het vroeger was. "Wel oké, denk ik. Niet geweldig, maar beter.", antwoordde ze daarom na een korte aarzeling. "En met jou?" Ze stond ook op om op dezelfde hoogte te zijn als hem, want ze voelde zich zo klein als zij neerlag terwijl de kater rechtstond.