Fear me

Gefrustreerd mompelend liep ze Barn Two uit. Bleh. Haar mama had weer kittens. Lelijke kittens. Die zullen nooit zo'n mooie kans krijgen zoals zijzelf had. Zij was speciaal. Hun niet. Simple as that. Haar groene ogen flitsten door het kamp rond. Ze was nu een Young One. Niemand kon haar vertellen wat ze wel en wat ze niet moest doen. Ze had haar eigen regels. De zwarte poes trippelde door het kamp heen, ondanks haar leeftijd was ze nog tamelijk klein. Maar dat zou vast wel met de moons veranderen. Haar staart zwiepte heen en weer terwijl ze de lucht bekeek. Dat grauw was door de stapels donkere wolken. Ugh, niet weer regen.

&Satsui

Terwijl hij liep staarde hij gefascineerd naar de wolken die steeds donkerder werden. Hij vroeg zich af hoe dat mogelijk was, het veranderde in zoveel kleurtjes! Z'n poten maakten een lomp geluid, ondanks zijn jonge leeftijd was hij hartstikke groot. Door zijn afleiding had hij niet een andere poes gezien, waardoor hij tegen haar aan knalde. "Oh, sorry!!" Riep hij uit.

Te gefocust op de lucht merkte de kattin niet dat ze op iemand afliep. Voordat ze het wist botste ze met een rode kater. Sniper liet een geschrokken piep horen tegen de tijd dat ze viel. "Oh, sorry!!" verontschuldigde hij zich meteen. Langzaamaan stond de kattin weer op. "Kijk is uit!" siste ze boos. Plots merkte ze hoe groot de kat was. Zeker een kop groter dan haar. "Euh... Sorry." miauwde ze ook. Maar dit keer was haar chagrijnigheid helemaal verdwenen en had plaats gemaakt voor onzekerheid en een tikje angst. Ze had helemaal geen zin in elkaar geslagen te worden.

Het boze gesis deed hem bang naar achteren stappen, w-was ze boos op hem? Hij wilde niet dat ze boos op hem was. Een zachte miauw van sorry kwam uit haar mond en verbaasd keek hij haar in de ogen. Wat moest hij nu doen? Weglopen? Praten? "J-je hoeft geen sorry te zeggen... Het was mijn schuld." Zijn blik richtte hij weer op de grond... Hij wist niet wat hij hier allemaal van moest denken.

Algauw merkte de kattin dat de kat tegenover haar niet was zoals hij eruit zag. Sterker nog, was hij bang voor haar? "J-je hoeft geen sorry te zeggen... Het was mijn schuld." Haar groene blij volgden eventjes de zijne totdat het vastbleef bij de grond. "Als ik opgelet had was ik opzij gegaan." mauwde ze simpelweg. "Dus je kan me niet vertellen dat het aléén jouw schuld was." Ze moest kalm blijven, want de rode kat was al bang genoeg. Of was het onzekerheid? "Ben jij niet ehm..." mompelde ze nadenkend. Denk. Denk. Er waren zoveel katten Young One gemaakt dat ze al die namen niet zo makkelijk kon onthouden. Het was tenminste iemand die samen met haar broer trainde. "Satsui?" volgens haar was dat wel de juiste naam.

Verbaasd keek hij haar aan, d-deed ze nou aardig tegen hem? "Doe normaal, vrienden zou jij nooit krijgen." Hoorde hij en kort draaide hij zich om naar het geluid, waarna hij even gromde en weer vrolijk naar de poes keek. Ze wist zijn naam! "Ja! En jij bent Sniper." Hij wist haar naam gelijk, hij onthield alle namen van de ceremonies om nooit voor schut te staan in een soort belangrijke situatie of iets dergelijks, maar het kon 'stalkerig' overkomen. Bovendien, was hij maar een hele grote, lichte, schaduw.

"Ja! En jij bent Sniper." Antwoordde de rode kat. Bingo. Ze wist het wel. Het was gewoon een kwestie van nadenken. De zwarte poes begon te zitten. Misschien kon ze met een soepel gesprekje even alle problemen vergeten. Haar moeder die weer zwanger was, getver. Bij die gedachten kreeg ze al een misselijkmakend gevoel. "Dus, Satsui." Ze sprak zijn naam overdreven uit. Een plan popte opeens in haar kop, wat haar breed liet grijnzen. "Heb jij ooit gehoord van kattenkwaad uithalen?" Vast wel, hij was ook weleens kitten geweest. En met zijn hulp kon haar plan misschien wel werken.