You will always be my cloak

Sinds het gevecht met Riverclan had Barksound besloten om vaker en langer te gaan jagen voor de clan. Hij had een schuldgevoel en zijn oplossing daarvoor was om zich nog harder in te zetten voor de clan. Hij had een klein foutje gemaakt. Starclan moest zien dat hij niet een ander pad opliep, maar zijn fout op een andere manier probeerde recht te zetten. Hij was opzoek naar een nieuwe prooi toen de geur van Brindle hem plots opviel. Zijn oortjes draaiden zich direct naar voren en hij minderde zijn snelheid. Het duurde niet lang voor zij in zijn blikveld verscheen. Op haar snoetje stond een geheel andere uitdrukking dan hij de laatste tijd gewoon was van haar. Ondanks de plotse verandering van haar houding en gezicht, verscheen er toch een klein glimlachje op zijn snoet. Na al die moons dat hij toch zijn best had gedaan om haar voor zich te winnen, was het geluk misschien aan zijn kant. "Brindleleaf," zei hij met een kort knikje ter begroeting toen ze rechtstreeks op hem afliep. Toch deed hield hij de begroeting zo normaal mogelijk. Je wist maar nooit of ze plots weer haar andere blik terug kreeg.

Zijn oren schoten verrast naar voren toen ze haar wang kort tegen die van hem aandrukte. “Hallo Barksound.” De glimlach op haar snoetje maakte hem automatisch wat vrolijker dan dat hij zich de afgelopen paar dagen gevoeld had. “Hoe gaat het met je?” Ze begon zowaar een gesprek met hem. Had hij haar deze keer echt voor zich gewonnen? "Het gaat prima met me, zeker op dit moment." beantwoorde hij haar vragen en zette zich vervolgens ook maar gewoon neer. "Vanwaar die plotse verandering?" vroeg hij vervolgens, verwijzend naar haar eerdere afwijzingen. Niet dat het hem veel uitmaakte. Zij was hier, voor hem, en dat vond hij al geweldig.

Hij kon er niet aan doen dat hij het leuk vond dat ze plots tot de conclusie was gekomen dat zij hem toch leuk vond. “Ik ben misschien toch wat te hard voor je geweest en toen ging ik er nog eens over nadenken. Misschien geef ik toch meer om je dan ik eerst dacht.” Zie je wel! Zijn ogen werden iets groter bij wat ze zei. Ze gaf nog om hem! Zijn oren schoten geamuseerd naar voren toen ze wat dichter naar hem toe schoof. “Of heb je liever dat ik weg ga?” Hij schudde snel zijn kopje op haar vraag. Hij wilde niet dat ze wegging. Ze mocht voor hem tot in de eeuwigheid blijven. Nu hij een moeilijke periode door ging, was ze meer dan ooit welkom. Hij draaide zijn kopje wat meer naar haar toe bij het zien van de twinkeling in haar ogen. "Je mag zo lang blijven als je wilt," mauwde hij met een schuine glimlach.

Als kater die al lange tijd een oogje op haar had laten vallen, was Barksound direct van de baan bij haar plotse gedrag. Dat ze hem laatst nog bij haar wegduwde leek als een vaag licht te verdwijnen bij haar huidige actie. Zijn oortjes stonden naar voren en zijn ogen waren geamuseerd op haar gericht toen ze hem een kort lik over zijn wang gaf en ze zich vervolgens op haar rug draaide. Barksound zette een stap naar voren zodat zijn voorpoten ieders langs een andere kant van Brindle stonden. Even drukte hij zijn neusje in haar hals, om er zeker van te zijn dat hij niet droomde. Haar geur liet hem direct wat meer ontspannen.

Sorry voor de late reactie ^^'