How do you mean naughty?

Vanuit de Nursery keken twee verveelde ogen die het kamp rond gleden. Hij verveelde zich te pletter en zijn pootjes jeuken. zacht grommend klom het kitten uit de Nursery en ging er voor zitten met een boze zwiepende. Zijn leven in de clan was een vreselijke leventje. hij had niks te doen en Whitekit mocht het kamp niet uit omdat ze het hem verboden hadden, maar het katertje hielt zich aan de regels, maar soms dan had hij er zo'n zin in om weg te lopen. Maar Whitekit wist niet waarheen hij dan moest gaan? De overige kittens speelde met elkaar, maar hij had geen zin in hun spelletjes en stond op. Whitekit trippelde in de richting van de kamp ingang en schuivelde stiekem steeds iets dichterbij totdat de warrior die de ingang bewaakte niet keek en glipte de doorntunnel in en renden langs de rotsen omhoog. Hij wilde zo graag naar buiten gaan. Met snelle pootjes kwam hij boven en bleef daar even rustig zitten uithijgen. Na een paar minuten was zijn ademhaling weer normaal en een vrolijk gevoel golfde door hem heen. Zijn hartje klopte zo snel als het maar kon en het kitten stond op en trippelde het bos in. De zon scheen vrolijk aan de hemel en schapen wolkjes dreven voorbij. Whitekit trippelde in de richting van de trainingskuil zonder te weten dat hij daar heen ging. Whitekit hoorde verschillende stemmen en hij zakte in sluiphouding en sloop dichterbij. Buiten de struiken waar hij zich in verstopten zag Whitekit een warrior met zijn leerling. Ze waren aan het trainen, maar Whitekit sloop aan hun voorbij en renden verder tot hij tussen monsterachtige hoge bomen stond. Verstelt stond Whitekit over hoe groot deze bomen waren, maar verder stonden er geen struiken of varens. Voorzichtig sloop hij verder en bleef rustig rond kijken. Opeens hoorde hij nog meer stemmen, maar nu van katten die hij niet kenden. Zijn oren wiebbelde heen en weer en Whitekit zag verschillende katten in zijn richting lopen. Ze roken naar kraaienvoer en iets wat Whitekit niet kon herkennen. Hij dacht sneller te zijn door zich achter een boom te verstoppen, maar een van de andere katten had hem gezien en stoten een van de andere katten aan. "Daar heb je een van die clankatten!" mompelde er eentje vals. Whitekit wit niet wat ze van plan waren, maar hij wist dat hij hier niet kon blijven en wilde terug rennen. Maar de vreemde katten kwamen al achter hem aan en zouden Whitekit inhalen! Whitekit renden zo hard als hij kon, maar net buiten het dennenbos kwamen twee van de vreemde katten oor het en een van het een grote rosige kater mepte de poten onder Whitekit uit. Pijnlijk rolde Whitekit voorover, maar hij bleef na een paar meter plat liggen. Snel stond hij op en draaide zich naar de vreemde katten om met zijn haren wild opgezet en een boos zwiepende staart. "Wel wel ik dacht dat clankatten groter waren dan een kitten!"sneerde de leider van het stel een grote bruine kater met lelijke littekens over zijn kop heen. 'Wat doen jullie hier!' gromde Whitekit en zijn klauwen waren uitgezet van boosheid. "Wij willen hier jagen en misschien jullie kamp plunderen als we weten waar die is!" sneerde de bruine kater met een dreigende stem. Whitekit zou het kamp nooit verraden hoe saai het daar ook soms mocht zijn! Hij was zo oud dat hij bijna leerling mocht worden, maar hij zou nooit of te nimmer de locatie van het kamp vertellen. Whitekit kon maar een ding doen en dat was een waarschuwing aan de andere katten geven. Met een hoge schrillen stem gaf Whitekit een waarshuwings kreet. De andere katten begrepen wel wat hij deed en de bruine kater mepte hem weg met lange uit gestrekte klauwen. Whitekit's velletje werd open getrokken en diepe krabben zaten over de zijkant van zijn kopje en hij rolde een paar meter bij het stel weg. De rossige kater sprong meteen boven op hem en zetten zijn klauwen in Whitekit's schouder en dreef ze tot op het bot toe naar binnen. Whitekit gilde het uit van de pijn, maar hij kon niet bij de poten van de rossige kater komen omdat hij bovenop hem zat. Geritsel klonk tussen de varens en andere struiken en Whitekit hoopte dat de andere clankatten tehulp zouden komen?

Ze was net wakker toen ze meteen, ging eten. Goldenmoon had gisteren niet gegeten, en sterfde van honger. De verse hoop prooi was niet zo klein. Dus het kon niet echt kwaad. Trouwens vandaag zou ze toch moeten gaan jagen. Ze keek eerst eens over de openplek. Er waren al veel katten op. Langzaam ging ze naar de hoop. Onder tussen begroete ze een paar katten. Toen ze aan de hoop kwam keek ze eens. Ze wist niet wat ze ging nemen. Er laggen drie eekhorens. Maar die zou ze zeker niet nemen. Te veel haar, ze walgde van die beesten. us ze koos maar een waterrat.e minste nog goed. Ze ging met haar waterrat liggen bij de kluidbrandnetels. Daar at ze het rustig op. Het smaakte zo goed, zelfs beter dan goed. Het zachte sapige lijfje. Toen ze klaar was rekte ze zich eens goed uit. Haar schouderwonde was helemaal genezen. Daar was ze heel blij mee. Ze liep naar de kamp uit gang, daar rook ze de geur van whitekit. Dat was vreemd, ze dacht er eigenlijk niet te lang bij na. Het kon zijn dat coldrain er bij was. Zoals de vorige keer, sinds dien had ze die kleine niet meer gesproken. Maar af en toe wel gezien, aan de nursery den. Duidelijk dat hij zich vaak verveelde. Geen wonder dat hij vaak uit het kamp sloop om iets te doen. Ze schudde haar hoofd en begroete de kat die de kamp ingang bewaakte. Die dat dat deden lette toch ook niet goed op geuren of zo. Want anders zou whitekit nooit het kamp uit komen. Ze liep door de doorntunnel. Het was was groenblat en de struiken stonden dik en groen. Ze klom handig het ravein uit. Welke weg zou ze gaan. Ze keek even achter zich, het kamp zach er zo vredig uit. Ze besloot gewoon ergens naar toe te gaan. Ze stapte vooruit, ze had nu geen zin om te rennen. Een zachte wind gleed door haar pels en de vogels zongen prachtig. Na een tijdje te hadden gestapt. Rook ze muis. Ze dook meteen in jacht houding. Ze sloop naar de geur toe. Daar zat het kleine niets vermoedende diertje. Ze wou net springen toen er een schrel gekrijs kwam. Het diertje vluchte weg. Goldenmoon wist wat die kreet was en ging meteen rennen richtig het geluid. Het was een hulp kreet en duidelijk van iemand uit de clan. Maar hoe kon het zijn, de meeste leerlingen waren nu bij hun mentors of ze waren in het kamp. Terweil ze rende dacht ze aan de geur bij de ingang. "Whitekit" zij ze. Meteen versnelde ze haar vaard. Als er maar niets was met met hem. Ze rook zijn geur en vertraagde meteen. Want ze rook ook kraaienvoer. Ze sloop in een struik zonder geluid te maken. Ze zag een paar zwerf katten. Een van hen had Whitekit vast. Ze keek eens rond,, die muizenbreins kon ze wel aan. Trouwens ze kon Whitekit niet aleen laten. Dat was tegen de krijgscode en het was een vriend van haar. Vrienden zou ze nooit aleen laten. Ze had een plan. Ze liet de struik bewegen. En liep onzien baar naar een andere. Rond de katten liet ze de varens en struiken bewegen. Nu dat de zwerfkatten, afgeleid waren was het haar tijd om aantevallen. Ze raasde tegen de kater aan die Whitekit vast had. Meteen sprong ze op hem en beet in zijn schouder. Ze wist niet of dit een goed idee was. Maar ze ging het proberen. Ze rolde op haar rug en duwde de kater van haar af. Hij viel tegen een boom. Ze stond op zete haar haren recht en hield haar nagels uit. "Niemand komt aan deze kitten zolang ik er ben." Siste ze. Een andere kat kwam op haar af. maar ze ontwijkte en raakte hem met één van haar klauwen. "Is dat al wat jullie zwerfkatten kunnen. Ik had meer verwacht." Zei ze vals. Haar blik was ijs koel. Whitekit zou haar waarscheinlijk niet zo herkennen. 'Kom op dan." Daagde ze de katten uit. Nog een kat kwam op haar af. Deze keer werd ze wel geraakt. Maar dat kon haar niet schelen.Ze voelde ,nouwlijks de pijn. Ze moest haar clan en Whitekit beschermen. Wat het van haar ook koste. De leider zei tegen zijn bende dat hij het zou regelen. "Die had beter twee keer na gedacht." Zei ze inzich zelf. Ze sprong op hem en probeerde zijn buik te bewerken. Ondertussen boorde ze haar nagels in zijn schouders. Hij liet een kreed hooren. En beet in haar buik. Ze liet niets merken van de pijn. En scheurde zijn oor half open. Daar na beet ze in zijn nek. Ze beed goed door, maar hij zou er niet van sterven. Hij duwde haar van zich af en liep weg. Samen met zijn bende. Het laaste wat ze hoorde was. "Hier zul je spijt van krijgen poes. Reken daar maar op." Ze stond op. Haar buik bloede en haar wang en achter poot ook. Daar stond ze nu, gewond en pijnlijk. Ze wou geen pijn hebben. Dus negerde ze het. Daardoor voelde ze het minder. Ze hoorde een andere adems haling. Die van Whitekit natuurlijk. Ze keek niet naar hem, alleen vroeg ze. "Gaat het met je?" Nu moest ze maar even wachten op een antwoord. Gelukig was ales nu voorbij.

Eerst ritselde de struiken waardoor Whitekit dacht dat er genoeg katten aan kwamen die deze bende zwerfkatten wel zouden kunnen verjagen. De nagels van de kater die bovenop hem zat werden ietsjes terug getrokken, maar die klauwen trokken hem een halve centimeter open doordat Goldenmoon opeens bovenop de kater sprong en hem van de kleine kater aftrok. Whitekit krabbelde overeind en dook weg onder een struik en draaide zich om om te zien hoe de Thunderclan poes deze bende katten aanviel! Het duurde even maar opeens kwam de leider van de zwerfkatten naar voren en viel Goldenmoon aan en zij antwoorden op zijn aanvallen. De kater beet Goldenmoon in haar buik en ze begon te bloeden. Whitekit jammerde van paniek, want de buik van een kat was zeer kwetsbaar! Een jachtige ademhaling was duidelijk te horen, maar toen de katten weg renden was alles over en voorbij. Whitekit durfde nog niet onder de struik vandaan te komen, want hij was bang dat Goldenmoon erg gewond was en zo neer zou vallen? Haar stem klonk op en hij schrok zich wild. De angstgeur van het katertje was duidelijk te ruiken en zijn haren stonden kaarsrecht overeind. Poot voor poot kwam Whitekit onder de struik vandaan en sloop met zijn staartje over de grond naar zijn grote vriendin en heldin toe. 'Met mij gaat het wel alleen maar een paar schrammen.' zei Whitekit en hij voelde zich vervuld met vreugde omdat de katten verloren hadden en zijn arrogantie begon het weer over te nemen. 'Je hebt ze flink laten bloeden Goldenmoon. Je was geweldig die zien we nooit meer terug!' eerst was zijn stem zacht, maar helder en zijn laatste woorden klonken hard en brutaal tussen de bomen door. Een zwaar gegrom was duidelijk te horen van een van de zwerfkatten en Whitekit's moed nam toe en hij blies nijdig terug en zijn angstgeur was niet langer meer te ruiken. Whitekit sprong op en neer rond Goldenmoon en hij was erg blij dat ze hem gered had, voorlopig zou hij niet zo ver meer van het kamp af zwerven zoals hij nu had gedaan. Whitekit keek Goldenmoon even aan en zag duidelijk pijn in haar ogen staan.

Ze hoorde zachte poot stapjes op haar af komen. 'Met mij gaat het wel alleen maar een paar schrammen.' Hoorde ze Whitekit zeggen. Ze ging neer zitten. Een pijn scheut kwam door haar ligaam. Maar ze was niet van plan iets te laten merken. 'Je hebt ze flink laten bloeden Goldenmoon. Je was geweldig die zien we nooit meer terug!' Ze keek hemm even aan. Een grom kwam op uit de struiken. Maar de geur was al snel verdweenen. "Jammer genoeg hebben ze mij ook goed laten bloeden." Ze keek de kleine kater weer aan. Ze verzette haar pijn. Zodat je het niet meer kon zien in haar ogen. "Ze zullen terug komen, zeker als ze opzoek zijn naar het kamp." Ze keek naar haar achterpoot. Die was nog te doen, ze zou nog kunnen lopen. Alleen haar buik dat was niet goed. Dat deed ook het meeste zeer van al. Ze schudde haar kop. Een paar bloed spetters vlogen rond. Ze keek nu naar het katertje met een strenge blik. "Wat doe jij hier eigenlijk? Jij mocht het kamp niet meer verlaten zonder begeleiding." Zei ze met harde vaste stem. Haar blik draaide ze weg naar haar poot. Die lekte ze eerst eens goed schoon. Het deed zeer aan haar buik. Maar ze beed p haar tanden. Ze zou zich niet zomaar laten gaan. Haar buik lekte ze voorzichtig schoon. Die truk zou ze onthouden. Ze keek weer naar Whitekit. "Je hebt nog geluk dat ik in de buurt was." Want zo te zien kwamen er geen andere katten aan. Een vlieg vloog naar haar buik. Alsof ze dood was. Met haar staard sloeg ze hem weg en zei. "Ik ben nog niet dood, raar insect dat je bent." Ze bleef nog even zitten. "Zo wat nu?" Vroeg ze aan het katertje. Zij wist het maar al te goed. Maar ze wou weten of hij het wist.

Goldenmoon ging zitten. "Jammer genoeg hebben ze mij ook goed laten bloeden." Zei de poes en ze keek de kleine kater weer aan. Ze leek haar pijn verzetten, zodat je het niet meer kon zien in haar ogen. "Ze zullen terug komen, zeker als ze opzoek zijn naar het kamp." Deze woorden klonken hard, maar Whitekit begreep wel wat ze bedoelden en de Warrior keek naar haar achterpoot. Daar zou ze nog mee kunnen lopen, Maar de buik leek Whitekit eel meer pijn te doen dan de poot van Goldenmoon. Dat zou vast het meeste zeer doen van alle wonden die de poes had? Ze schudde haar kop en een paar bloed spetters vlogen rond. Goldenmoon keek nu naar het katertje met een strenge blik. "Wat doe jij hier eigenlijk? Jij mocht het kamp niet meer verlaten zonder begeleiding." Zei ze met harde vaste stem. Whitekit's oren werden meteen naar achteren geslagen door haar strengheid, maar hij verveelde zich dood in het kamp, maar Whitekit was blij dat Goldenmoon hem was komen redden. Haar blik draaide opnieuw weg naar haar poot. Die likte ze eerst eens goed schoon ook haar buik likte ze voorzichtig schoon. Die truk die de kater had gedaan wilde Whitekit goed in zijn gedachten prenten het zou verstandig zijn die te onthouden. De poes keek weer naar Whitekit. "Je hebt nog geluk dat ik in de buurt was." Want zo te zien kwamen er geen andere katten aan. Een vlieg vloog naar de buik van Goldenmoonmaar ze mepte die met haar staart weg en zei. "Ik ben nog niet dood, raar insect dat je bent." Ze bleef nog even zitten. "Zo wat nu?" Vroeg Goldenmoon aan het Whitekit die haar even erbaasd aankeek. 'Terug gaan naar het kamp?' vroeg Whitekit met zijn blik wegkijkend zodat hij haar strenge blik ontweek. Hij had er spijt van zover van het kamp te zijn afgedwaalt, maar het katertje wilde graag alles buiten het kamp ontdekken met of zonder begeleiding. Zijn schouders rechtend ging Whitekit zitten en keek Goldenmoon met een harde blik aan die verder niks prijs gaf van wat hij dacht.

Op zijn antwoord knikte ze. Ze stond recht en liep langzaam naar het kamp. Ze wist niet of Whitekit volgde. Eigenlijk wou ze het ook niet weten. Van haar mocht hij blijven, als hij dat wou. Ze maakte zich meer zorgen over haar wonden. De wonde in haar buik bloede nog steeds erg. Wat zouden ze zeggen. Of wat zouden ze aan haar vragen. Wat moest ze dan doen. De waarheid gewoon zeggen. Maar zou ze er bij zeggen dat het kwam omdat ze Whitekit moest beschermen. Of moest ze dat er niet bij zeggen. Ze wist het niet, en ze wou er nu niet over na denken. Wat met de zwerf katten. Die zouden zeker terug komen, wat wouden ze. Het kamp aan vallen. Wel wat als ze dat deden. Zij konden haar niet eens goed aan. Laat staan de krijgers samen in het kamp. "Whitekit weet jij wat de katten wouden?" Vroeg ze toen maar. Ze zouden hem niet zo maar aanvallen. Ze wouden iets weten maar wat. "Wouden ze weten waar het kamp is?" Waarscheinlijk wel. Maar dan nog, waarom zouden ze dat willen weten? Wat hadden zij te maken met het kamp? Hoe wisten ze er van? Vast verhalen dat ze ert van hebben gehoord. Maar dan nog. Ze schudde haar hoofd. Ze hoorde de stem van Whitekit. Ze luisterde aandachtig. Toen hij klaar was met spreken stopte ze. Goldenmoon keek Whitekit even aan. Toen liep ze verder, een zachte wind kwam op. Het bracht de geur van een vogel mee. Maar nu zou ze niet kunnen jagen. Momenteel toch niet. Hoe zeer ze het ook wou doen. Ze kon het niet. Rot katten dat, dat ook waren. Als ze nog eens terug kwamen, dan zouden ze wa beleven. Maar ze had tenminste ook een heel goede truk geleerd van die zwerfkat. Ze lachte even, maar zacht. Aan die gedachte, iets leeen van een zwerfkat. Dat was een verasing.

Goldenmoon knikte bij zijn antwoord en stond op waarna ze in de richting van het kamp begon te lopen. Whitekit Schudden zijn kop voor hij naast Goldenmoon ging lopen. De bossen geurde altijd heerlijk en het katertje trippelde vrolijk langs de gewonde Warrior toen ze hem wat vroeg. Meteen schoten zijn eerst nog zo vrolijke recht staande oren naar achteren en bleef even stil, maar toen ze het over het kamp had bleef hij stil staan en keek Goldenmoon recht aan. 'Ze wilde weten waar het kamp was ja, maar meer hebben ze ook niet gezegd. Toen ik hen rook wilde ik de warriors gaan halen, maar ze hadden mij al opgemerkt nog voor mijn pootjes me meer dan een muizenlengte hadden gebracht. Ze wilde weten waar ze het kamp konden vinden, maar ik weigerde bot weg en daarom vielen ze me aan!' in zijn stem klonk een bittere klank die aanzwol tot een woedende stem die niet begreep waarom die katten hier hun poten hadden neer gezet? De geur van de vogel trof ook zijn geurklieren en hij wist dat Goldenmoon die zeker nu niet vangen kon en zakte zo goed en kwaad als het kon in sluiphouding en sloop op de vrolijk pikkende vogel af. Zachtjes zetten hij zijn pootjes een voor een neer en zonder echt geluid te maken kwam hij aardig dichterbij voor het beestje even opkeek om te zien of hij bespied werd, maar na een minuut zakte zijn kopje weer naar voren en pikte vrolijk verder. Het was een merel, best een grote vogel, maar Whitekit was zo klein niet meer en hij was eigenlijk bet te groot voor zijn leeftijd. Met een snelle sprong en mooie landing doden hij de vogel met een harde beet en zijn klauwen die de longen van het beestje doorboorde. Whitekit pakte de voel op en trippelde weer naar Goldenmoon toe die al weer was gaan lopen en iets mompelde wat hij niet hoorde. Vrolijk keek hij haar aan en nam zijn pplaatst weer in aan haar gewonde flank.

'Ze wilde weten waar het kamp was ja, maar meer hebben ze ook niet gezegd. Toen ik hen rook wilde ik de warriors gaan halen, maar ze hadden mij al opgemerkt nog voor mijn pootjes me meer dan een muizenlengte hadden gebracht. Ze wilde weten waar ze het kamp konden vinden, maar ik weigerde bot weg en daarom vielen ze me aan!' Met dat gezecht. Knikte ze. Whitekit ging in jachthouding zitten en ging af op de vogel. Hij deed het niet slecht. Stil ging ze al verder. Whitekit kwam terug bij haar met de vogel. Ze knikte en liep weer verder. "Waarom." Mompelde ze stil. Whitekit ging weer naast haar lopen met de vogel. Ze stopte even en ging zitten. "Je hebt de merel goed gevangen. Prees ze hem. "Je krijgt zeker bijna een mentor toe gewezen? Weet je al wie je zou willen?" Dit was misschien raar om te vragen. Maar ze moest even stoppen. Als ze te lang door zou stappen, zou ze inzakken van pijn en moeheid. Dus vroeg ze het maar. Toen zei ze. "Je word vast een goede leerling." Dat was wat zij dacht. Het was een slim katertje. Soms wat ongeduldig en luisteren deed hij oook niet echt. Maar hij kon een hele goede warrior worden. Luisteren zou hij wel leren. Zeker als hij een goede mentor toegewezen kreeg. Coldrain zou hem graag hebben als leerling. Coldrain zou dat zeker goed doen. Zelf wou ze ook een mentor worden. Hoopelijk zou ze worden gekozen. Voor een van de kittens. Maar dat was nu nog af te wachten. Maar ze stond er zeker open voor. Open en vrij. Haar blik ging naar het katertje toen hij begon te spreken.