Assassins

Met een zucht stapte Ghostpaw het kamp in. Haar lange vacht was net nieuw gewassen in de rivier, hoewel het echt héél koud was, en in haar bek hing een muis, maar nog altijd was de blik in de ogen van de nogal grote poes niet geamuseerd. Het was namelijk extreem koud. En daar had de poes niet echt over na gedacht toen ze het water in gesprongen was. Maar één voordeel, ze was nu wel weer helemaal schoon. En haar vacht was ook weer opgedroogd onderweg, terug naar het kamp. Dus eigenlijk was er weinig om geïrriteerd over te zijn. Met grote, sierlijke stappen liep de apprentice richting de prooistapel, al stopte ze toen haar blik op een zwangere poes viel. Het gerucht ging door het kamp dat ze dus zwanger was, maar het viel Ghostpaw nu ook echt op dat ze dikker was dan de gemiddelde kat. Dus of ze moest extreem veel gegeten hebben of ze was echt zwanger. Ghostpaw besloot dat ze wel toe was aan wat gezelschap en wandelde met de muis in haar bek richting de queen. "Hallo Vixencry, heb je honger?" vroeg ze vriendelijk, met een kalme uitdrukking op haar gelaat. Ze legde de muis neer en ging zelf zitten.

- Vixencry only.
& SPT.

De rode poes haatte dit gevoel. Ze voelde zich zo zwak met de buik die maar groter bleef worden. Ineens was ze niet meer de slanke snelle poes die ze geweest was. Ze voelde zich onpraktisch en vervelend. En ze had het nog niet eens over de misselijkheid en de andere dingen gehad. Dit was wel heel veel werk voor zulke vervelende springende bolletjes. Graywing vond het leuk, maar zij -uhm- eigenlijk niet. Ze zou wel zien toch? Binnenkort zou ze met Silvercloud gaan praten, misschien hielp dat? Al betwijfelde ze het. De enige reden dat die kittens nog in leven waren waren eigenlijk Graywing. Nee, zij kon geen goede moeder zijn en ze wou dat die kittens ook niet aandoen. "Hallo Vixencry, heb je honger?", klonk er ineens en een oudere apprentice legde een muis neer. Eerst bleef ze wat verward staan. Waarom zou ze dat zo vragen? Toen gingen haar gele ogen kort naar haar buik, oja. Kon je in je voordeel gebruiken, maar eigenlijk voelde ze zich daardoor alleen maar zwakker. "Nee is goed Ghostpaw", zei ze en wou alweer doorlopen toen ze zich iets bedacht. Waar wou ze heen? Kamp uit was niet slim meer en die nursery had ze eigenlijk liever niet. Honger had ze niet, ze was misselijk. Met een zucht ging de poes zitten. Ze moest wat naar achteren zitten om niet voorover te vallen. Hele postuur weg, ugh. "Eet jij maar", besloot ze te zeggen terwijl ze haar normale stem probeerde op te zetten.

Toen de rode poes haar aanbod afsloeg knikte Ghostpaw. "Prima," zei de oudere apprentice daarom knikkend. Ze had honger en buiten het kamp lagen nog wel enkele prooien, dus ze mocht nu wel wat eten van zichzelf. "Hoe gaat het verder?" vroeg ze benieuwd, waarna ze een hap van haar prooi nam.

De ander vroeg door en zij keek de ander wat afwezig aan. Een golf van duizeligheid ging over haar heen, maar was net zo snel weer weg als het gekomen was. Dus ze kon ook antwoord geven. "Behalve de verschrikkelijk dikke buik weinig", antwoordde ze kort met een bijna sarcastische grijns. Ze schudde haar hoofd, ze moest stoppen met vervelend doen zij had niks gedaan. Kort gingen haar ogen naar de grond en ze schudde kort haar hoofd om zichzelf wakkeer te schudden. "Jij?" Haar gele ogen gingen weer naar de ander.

De poes begon over haar dikke buik en natuurlijk ontging Ghostpaw haar grijns niet, maar ach. Dat waren vast wel hormonen of zo. "Hoe lang moet je nog?" vroeg Ghostpaw daarom maar, om niet onbeleefd te lijken. "Met mij gaat het prima hoor, moet vandaag nog wat prooien verzamelen die ik ingegraven heb, maar dat kan vanavond ook wel." De poes nam weer een hap van der muis en merkte nu pas dat het alweer bijna op was. Wat jammer dit zeg.

"Hoe lang moet je nog?" Pardon? Met een verontwaardigde blik keek ze de apprentice aan. "Zo lang als nodig is", zei ze met een wat sarcastische grijns er achteraan. Het voelde zo zwak dat ze het er niet over wou hebben. De buik was niet meer om zo overheen te kijken namelijk, maar ze probeerde om zo lang mogelijk alles normaal te houden. Nu lag ze nog in de warriorsden, dus ze was een warrior. Zo simpel was het. Zodra de buik dikker werd was het niet meer zo, maar voor nu was het een goed excuus. "Met mij gaat het prima hoor, moet vandaag nog wat prooien verzamelen die ik ingegraven heb, maar dat kan vanavond ook wel." De rode poes keek op naar de jonge poes. Ze moest wat doen toch? "Ik help wel", antwoordde ze toen simpel. Geen tegenspraak mogelijk.

Zolang nodig was had Vixencry gezegd. Ghostpaw knikte enkel, met het besluit er niet verder op in te gaan. Ze wist niet echt wat ze ervan moest denken. Echt geweldig blij leek Vixencry er niet mee te zijn, maar ja. Daar had ze dan eerder over na moeten denken hoor. Toen de poes aanbood, of nou eerder besloot, mee te gaan, wist de apprentice dat ze er niet tegenin kon gaan. Ze keek even twijfelachtig naar de warrior, maar besloot algauw te knikken. Wat kon er gebeuren? Niet echt veel, right? "Is goed," zei Ghostpaw daarom op een vriendelijke toon. Ze keek dankbaar naar de rode warrior en hees zichzelf moeiteloos overeind. "Zullen we nu maar gelijk gaan dan?"