I've got a little confession; I don't know what I'm doing

De grijs-witte apprentice was haar den uitgelopen met een grote gaap. Charmant, wist ze wel, maar het was toch nog donker. Ze pakte een muis van de stapel en koos een mooi plekje uit in het kamp om te gaan zitten. Sinds de trainingen werd ze bijna vanzelf wakker rond dit tijdstip, maar erg vond ze het niet echt. Haar blauwe oogjes gingen naar de muis voor haar. Oké daar ging ze. Crescent had altijd ruzie met haar eten, want de haren en botten zaten haar maar in de weg. Hoe deed je dat zonder alles op te hoeven vreten? Met een zucht kon ze wel een hap nemen op een plek waar je er niet al teveel moeite voor moest doen. Nu de rest nog. Terwijl ze de hap doorslikte ging haar blik wat over de omgeving van het kamp, zodra ze terug naar het kamp keek zag ze echter niet het kamp, maar alleen een grijs-bruine kater. Wat verward keek ze op naar de grotere kater.

OOC -- spt + Hollypaw

Een grote gaap verdween uit zijn bek terwijl de grote kater de den uitliep. Lang had zo zijn nadelen, om door de uitgang te komen moest hij namelijk door zijn poten zakken en bukken. Toen hij zich in de koude buitenlucht bevond, gleed er een rilling door zijn lichaam. God was wat het toch koud. Zachtjes bibberend stapte hij naar de prooistapel om zijn ontbijt te pakken. Hij koos voor een vogel van gemiddeld voormaat en keek of hij zijn vrienden al ergens zag. Sinds dat hij apprentice was geworden, zag hij ze veel minder, dat was jammer. Zijn aandacht viel op een klein poesje, Crescentpaw, heette ze. Hij had er weleens in de den zien rondlopen, waarschijnlijk waren ze even oud. Enkel had hij zijn groeispurt al gehad, en zij nog niet. Ze was wel cute, maar niet perse zijn type. Toch besloot hij op haar af te stappen, zij zat immers ook alleen en gezelschap was altijd fijn.
"Een hele goeie morgen." Hij glimlachte vriendelijk. "Is het oke als ik erbij kom zitten?"

Er kwam een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en ook zij glimlachte op haar kinderlijke manier naar hem. "Hi", zei ze simpel en ze keek naar de muis op haar poten. "Is het oke als ik erbij kom zitten?" De grijze poes keek hem aan en probeerde om voor de grap een serieuze blik te houden. "Nee", antwoordde ze toen. Het duurde echter niet lang voordat ze brak en grinnikend toegaf. "Grapje, ga zitten." Liegen deed ze niet eigenlijk. Het enige waar ze over loog was nu haar vader. Hij was toch dood, en haar oma ook. Als haar zusjes het ook stil zouden houden zou het geen problemen geven. Haar blauwe ogen gingen naar de (voor haar) aardig grote vogel. "Zo, heb je honger Holly?"

Toen de poes nee antwoorden, fronsde Holly even. Nou bedankt, aardig zeg. Hij wilde zich al bijna omdraaien, toen ze verklaarde dat het een grapje was. "Ooh sjongejonge ik voelde me al helemaal beledigd." Tevreden nam hij plaats en legde de vogel voor zich neer. "Tis eigenlijk een eer dat ik naast je kom zitten, want de keuze was of naast jou of daar in dat plekje in de zon." hij wees met zijn staart de richting van het bedoelde plekje op. Eigenlijk was het een leugen, het zonnige plekje was hem nog niet eerder op gevallen, maar dat hoefde zij niet te weten. Hij besloot zijn aandacht maar eens op de maaltijd te richten. Hmmm, dat zag er goed uit. Hij kon intens genieten van lekker eten en was dan ook niet de dunste, maar dat paste bij zijn bouw, dus was oke. Hij nam een grote hap en keek naar Crescent, ze was zeker een staartpunt kleiner dan hij. "Een grote kater heeft grote vogels nodig." Antwoordde hij smakkend op haar vraag en glimlachte. Lukt het met je uuuh muisje, smaakt ie?"