»Quinty«
32
Actief
| |
|  Onderwerp: The fire fed my hatred  wo 9 maa 2016 - 13:43 | |
| Ze was ze al een tijdje kwijt. Zowel Tallswipe als Skywing waren verdwenen en toen ze wilde gaan kijken in de nursery vertelde een bezorgde Queen haar dat ook Redkit er van door was. Ze besloot maar om meteen het territorium door te gaan zoeken, aangezien niemand in het kamp wist te vertellen waar haar vrienden waren gebleven.
Het geur spoor dat ze volgde werd al snel vermengt met bloed en ze voelde hoe haar maag zich omdraaide. Ze kon best wel tegen bloed, maar de wetenschap dat de geur zich vermengt had met de geur van haar vrienden maakte d'r gewoon ziek. Een klein jammerend miauwtje was dan ook te horen toen ze Tallswipe en Skywing op de grond vond, badend in een poel van bloed. De tortie kattin zakte naast haar vrienden neer en ze begroef haar kop in de al koude lichamen van haar vrienden. "Redkit?" miauwde ze daarna zachtjes, hopend dat de kitten hier, levend en wel, nog ergens was.
[First post Redkit pls c:]
 { . " . ǀ fσυηɗ му нαтє ιη тнє fιяє. . " . } |
|
12
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: The fire fed my hatred wo 9 maa 2016 - 15:09 | |
| Het was een donkere nacht, haar ouders wilde haar mee naar buiten nemen. Ze werd die avond meegenomen aan haar nek fel, haar ouders hadden haar een warrig verhaal verteld. Haar blauwen ogen tuurde langs de gebieden, steeds leek de vertrouwde geur van haar te verdwijnen. Ze voelde dat alles te vlug ging, een uur geleden lag ze nog met andere kittens te spelen. Nu werd ze meegetrokken, alleen vreemde geuren kwamen haar neus binnen. Ze wist dat haar ouders niet meer haar in de Shadowclan wilde hebben maar juist ergens waar ze veilig was, ze waren het Shadowclan kamp al uit alleen duurde het niet lang voor haar gevoel. Ze liepen langs de Pinewoods, alleen een donkere geur drong haar neus binnen. Bloed, haar ouders zetten haar weg bij een paar bosjes en probeerde haar te sussen. Ze begreep er bijna geen woord van, ze wiebelde met haar oren en keek haar moeder na. De woorden die ze sprak waren beangstigend: "Red, blijf veilig wat er ook mag gebeuren. Blijf waar je bent en blijf daar!" Klonk haar moeders stem in haar oren, ze wilde de reden weten maar haar moeder liep toen al weg. Redkit besloot dus alles te bekijken, haar moeder en haar vader stonden naast elkaar. Iets donkers viel haar ouders aan, het zwarte beest bleek een vos te zijn. Deze pakte zonder genaden met zijn blote lange witte tanden een van haar ouders vast, haar moeder bleek het eerste slachtoffer te zijn. Haar ogen stonden wijd open, een voor een werden ze vermoord. Vlees werd van de vellen afgescheurd, haar ogen gingen nog groter staan. Haar gezicht werd bleker, haar oren gingen in haar nek. Ze wilde naar haar moeder toe, alleen de bosjes waren te dik waar ze in zat. Haar moeders woorden stroomde door haar hoofd, ze moest hier blijven. Ze hoorden de pijn kreten, ze hoorden en zag het bloed spatten op de grond. Alleen de vos gooide haar vader tegen de kant aan, deze leek niet meer bij te komen. Vond dit beest het leuk om te vermoorden? Haar ogen deden pijn van het kijken, haar tranen rolden over haar ogen. Haar lichaam rilden, ze zag hoe het beest haar moeder pakte en gewoon zo hard beet als het beest kon. Je kon van deze afstand de botten horen kraken, haar ouders waren verminkt. Na een lange tijd van toekijken en pijn liep het beest weg toen het klaar was met haar ouders, ze wilde roepen. Ze wilde janken, ze dwong zich uit het bosje te komen. Ze had een brok in haar keel, de takken raakte haar kleine lijfje. Uiteindelijk kwam ze eruit, ze dwong zichzelf naar haar ouders te komen. Haar ouders lagen naast elkaar, bloedend. Rustig kroop ze langzaam naar hun toe en kroop ze tussen de arm van haar moeder, ze begroef zich langzaam in haar vacht. Het rook naar bloed, ze voelde hoe de haar moeder haar gezicht streelde met haar poot. Haar moeder fluisterde dingen die ze niet kon verstaan, na de laatste aai over haar lichaam verstijfde haar moeder. Het warme gelik over haar hoofd was ook gestopt, warmen tranen liepen haar ogen uit. Haar lichaam rilde, ze sloot haar ogen. Ze viel langzaam inslaap, langzaam bij haar moeder.
It is not important how long you live But what you accompish with you're lifeThanks to Chi <333333 |
|
