Prey

Featherkt lag al wat haar leek een eeuwigheid in die saaie medicine cat's den. Het werd tijd dat ze eens naar buiten ging, maar dat mocht niet omdat ze zo ziek was en het buiten vreselijk koud was. Daarom zat de kitten naar buiten te staren aan de ingang van de den. Ze keek naar de vallende sneeuw en naar de opkomende zon. Saaaahaaai! Maar toen kwam er een klein bolletje vacht de nursery uit gestrompeld. Die kit zag er veel te jong uit om al naar buiten te gaan. Ze moest hem terug naar binnen brengen. Featherkit keek naar de katten die ook in de den lagen, ze sliepen, dus glipte ze naar buiten richting de kitten. Eens ze dichterbij was herkende ze de gedaante van Ravenkit. "Hé, Raven," fluisterde ze. "Je mag hier helemaal niet zijn, straks word je nog ziek!" Ze liep naar hem toe en duwde hem terug de nursery in. Anders zou hij ziek worden, en dat was helemaal geen pretje, kijk maar naar haar. Plots realiseerde Featherkit zich dat ze ziek was en jonge kits snel besmet raakten. "Kom op! Straks word je nog ziek door mij!", spoorde ze de zwart-witte kitten aan om voort te doen.

De kitten bleef maar tegenstribbelen. Ze werd er gek van. Begreep hij dan niet dat het hier gevaarlijk was? Feather zuchtte wanhopig. Straks kwam er een warrior naar buiten en dan zou die gegarandeerd kwaad op haar worden omdat ze buiten de medicine cat's den was en een kitten van Butterstar zat te besmetten. Plots begon de kitten plots Rosepaw te roepen. "Nee!" riep Featherkit zacht en wanhopig. "Roep toch niet zo..." Featherkit deed bang een pas naar achter. De kitten zou niet luisteren en dan bleef ze liever een beetje bij hel vandaan, dan had de kit minder kans om besmet te raken. "Laat mij je alsjeblieft naar je moeder brengen." Ze smeekte bijna, waarom was ze ook naar buiten gekomen? Daar kwamen alleen problemen van, bovendien had het geen nut gehad, de kitten was nog steeds buiten. Getver... Het jong wilde echt ziek worden. "Ik laat je hier achter, whatever." Ze zuchtte en wilde zich omdraaien, maar bedacht zich en deed enkele passen naar achter alsof ze weg ging. Hopelijk zou de kitten daardoor terug kruipen naar de geur van zijn moeder en haar moedermelk.

Ze was nog maar net naar achter gewandeld toen de kitten alweer begon te piepen. "Ewh! Waar bwen je nouw?" Featherkit zuchtte. Het was ook nooit goed voor die kitten, ging ze bij hem staan, protesteerde die luidruchtig, en wanneer ze dan weg ging begon'ie bang te piepen. Wat nou? "Ik en hier," mauwde Feather en eindigde hoestend. "Ik zie dat je het koud hebt," sprak ze rustig, zodat de jonge kit haar zou verstaan. "Ik kan je wel naar een warmere plek brengen?" Met kleine voorzichtige passen liep ze naar Ravenkit toe en greep hem voordat hij kon protesteren bij zijn nekvel. Het kon haar even niet schelen dat ze hem kon besmetten, want als hij nog langer buiten zou blijven zou hij gegarandeerd ziek worden. Eenmaal bij de nursery zette Featherkit hem voorzichtig neer en duwde hem weg uit de wind. Gelukkig sliep iedereen nog, ander zou ze hoogstwaarschijnlijk eens goed op haar donder krijgen. "Ziezo, nu krijg je het vanzelf wel warmer," fluisterde ze in het kleintjes oor.

De jonge kitten stopte met bibberen, tot Feathers opluchting. Zelf schuifelde ze een beetje naar achter, ze wilde de kit niet besmetten, al was de kans groot dat hij dat al was. En dat was haar schuld.. Nee, niet aan denken! vermaande ze zichzelf. De kitten rechtte haar rug en ademde diep in. "Wa.. Is jouw..we naam?" Ze glimlachte lief naar de kitten, maar realiseerde zich dat hij dat niet kon zien. "Ik ben Featherkit," zij ze op een luchtige manier waar haar glimlach door te horen zou zijn. "En jij?"

-Heel kort sorry