Sick of crying, tired of trying.

Alle gedachten die iemand kon hebben gingen tegelijkertijd door hem heen. Voor de clan had hij nog een paar prooien neergelegd op de stapel voor hij zijn vertrek had gemaakt. En nu was hij er. Met elke sprong een pijnscheut klom hij een hoge rots op. Hij had al in twee weken niet gegeten en als hij het snel niet zou doen zou hij waarschijnlijk al sterven. Maar wat maakte het nog uit? Snow had volledig controle over de kits en Zealspark zou vast wel een oogje op ze houden. Wat had hij nog voor nut? Wat hield hem in leven? Over alle rotsen uitkijkend snikte hij kort. Dit was hoe zijn vader was gestorven, op rotsen gespitst. Zou hij hem dan ook als eerste zien? Zou hij dan eindelijk zijn moeder leren kennen? Zou hij nog op zijn kittens kunnen neerkijken en hoe ze opgroeiden? Bij elk van die vragen had hij een stapje naar voren gezet en stond hij zo ongeveer aan de rand. Nogmaals keek hij naar beneden. Niks kon hem stoppen toch? Ze zouden vast zonder hem kunnen. Hij kon niet vechten, niet eten dus ook niet sterker worden om beter te jagen. Hij kon niemand meer opvrolijken door het verdrinken in zijn eigen verdriet. Kort ging hij zitten. Kon hij dit doen? Of kon hij zelfs dit niet bereiken? Shiverthought had het ook gedaan. Haar kittens groeiden er ook overheen.

Na een paar minuten drong het tot hem door. Dit was een en al egoïsme. Alleen maar omdat hij niet verder kon. Zijn vader had ook niet alle tijd voor hem gehad en zie waar het hem gebracht had na zijn dood. Al zouden zijn kittens wel nog een moeder bij zich dragen en vele ooms en tantes... Wat moest hij doen?

Een koele lentebries door zijn vacht. Zijn stevige bouw viel op, het was grof... sterk. De littekens vielen ook op. Zijn lange vacht was niet lang genoeg om de littekens te verbergen die hij door de manen heen had ontvangen. Vooral van honden. Het leek wel alsof hij een magneet was voor honden. Eerst de pitbull, iets waar hij niet aan terug wilde denken als hij eerlijk was. Vervolgens de Duitste Herder, een waakhond, die hem uit het niets aanviel vlakbij de Twoleg place. Het was niet leuk meer, al die honden. Nu het weer deze tijd van het jaar was, was het gevaar voor honden ook groter geworden, niet waar? Hij zuchtte even, tot hij een bekende kat op de rotsen dichtbij zag verschijnen. Glowstick, niet waar? De zoon van Firestar? Hij kwam even overeind en keek naar de kater die raar genoeg steeds dichterbij de rand van de afgrond kwam. Kwam hij om te rouwen over zijn vader? Echter zei de blik van de kater hem genoeg, hij had die blik vaak zat gezien. Hij had die blik vaak zat zelf gehad. Hij twijfelde geen moment en schoot de rotsen op, kijkende naar de rode kater. "Glowstick?" vroeg hij even rustig aan de kater dichtbij de afgrond.

Doordat zijn stem genoemd werd in zo'n diep verzonken moment kukelde hij bijna voorover. En het feit dat hij zichzelf tegenhield was nog het gekst. Hij had een reden gehad om te vallen maar hij deed het niet. Verwarring... Dat was er nu. Zoveel verwarring dat hij de kater weer vergeten was en alleen maar zijn hoofd schuddend passen naar achter zette.

De kater leek te schrikken van zijn aanwezigheid, waardoor de rode kater zowat van de rots af viel. Stilte. Dat was er daarna. Doodse stilte. De kater deed hoofdschuddend passen achteruit, waardoor Jaytail even slikte en zich voorzichtig iets naar voren bewoog om in het zicht van de ander te gaan staan. "Glowstick, het is veiliger om verder van de afgrond te gaan.." sprak hij rustig tegen de ander, waarna hij even wat verder naar de kater bewoog.

Ravi kwam meestal nooit in de buurt van de Highstones. Hij wist dat enkel een paar clankatjes hier altijd langskwamen en dat eens in de zoveel tijd, maar wat ze daar deden dat was altijd nog een raadsel voor de rode kater. Nieuwsgierigheid had hem gelokt en zo was hij een tocht begonnen over de rotsige grond. Het was niet zozeer slecht weer maar een koud briesje deed zijn vacht opschudden. Hij negeerde het en wandelde ongestoord verder. Terwijl hij voor zich uitkeek kneep hij goed zijn ogen samen nadat hij twee figuren verderop zag. Duidelijk twee katten. Ravi stak zijn neus in de lucht en rook de twee katten, beide katers. Hij besloot dichterbij te komen. Tot lichte verbazing zag hij dat één van de katten van plan was van de rotsen te springen. Tenminste, dit nam hij aan aangezien de rode kater dicht langs de rand stond. Te dicht. De andere kater sprak toen plots. 'Glowstich, het is veiliger om verder van de afgrond te gaan..' Het leek dus precies op wat hij dacht. Ergens vond Ravi het naar om dit te zien, maar hij kon de kater waarschijnlijk niet tegenhouden. 'Is het niet de bedoeling dat je je clan dient? En trouw aan ze blijft? Want dat doe je niet op deze manier.' sprak Ravi. Het kwam er misschien nogal bot uit, maar lieve praatjes alsof ze jaren vrienden waren die gingen toch niet helpen. Ze waren tenslotte geen vrienden, geen kennissen, niks. Hij was een Rogue, dit waren clankatjes. Niet dat hij het erg zou vinden als deze rode kater nu sprong, maar het was liever geen gebeurtenis die hij af wilde strepen van zijn bucket list.

Hij hoorde de stem van Jaytail wel, en hij wilde antwoorden, maar het lukte niet. Het kwam er niet uit. En beweging zat er ook niet in. De geur en stem van een onbekende mengde zich in de gebeurtenis en hij kon het niet laten om om te kijken. Wat hij zei was nog het gekste. "E-e-en wie ben-n jij om dat te zeg-gen!" Riep hij verbaasd van zijn eigen woorden. Hij wist niet dat er überhaupt een klein stukje "onaardig" in hem zat en al helemaal niet dat dat naar buiten zou komen. Maar sorry kon hij ook niet zeggen. Hij kon het gewoon allemaal niet.