Is Big Brother watching?

Ugh, ze kon het nog steeds niet geloven dat die stinkerds serieus hun kamp binnengedrongen waren. Het hele Thunderclanterritorium stonk al naar die Bloodclanners. In het kamp blijven was tegenwoordig ondraaglijk. Constant bespiedt of hooghartig aangesproken worden door hen was simpelweg NIET TE DOEN. Briarpaw haatte hen met haar hele hart. En die Claw en zijn 'commander' Zira verwachtten ook dat iedereen voor hen zou buigen door Thunderclanners te verwonden en zelfs vermoorden. Ze dacht aan Nightwish, die door Zira's klauwen is gestorven. Vreselijk. En zij was ooit nog een Thunderclanner geweest. Hoe kon ze haar loyaliteit zomaar vergeten? Hoe kon ze haar vroegere clan zo uitmoorden? Tja, er waren nu eenmaal zoveel vragen waar zij nooit een antwoord op zou weten. Ze was zo in haar gedachten opgegaan dat ze niet eens merkte dat ze met snelle passen op een poes af stevende. De kattin schrok zo hard toen ze voorover viel over de poes. "Hé!" riep ze boos, en keek naar degene die haar had getackeld. Het was Salmonpaw. "Oh, hallo," mauwde de rosse poes vriendelijker. "Ook het kamp uitgevlucht zie ik?" Ze had er al vaak over nagedacht gewoon te vluchten, maar dan zou ze net zoals die Zira haar loyaliteit aan haar clan verliezen, en dat was nou net hetgene dat ze het meest van al haatte. Katten die hun loyaliteit tegenover hun clan verloren.

Briarpaw ging zitten naast Salmonpaw zitten toen die bevestigend snoof. "Heb jij al wat gegeten vandaag?" vroeg de kattin. Ze schudde met haar hoofd. Ze had de laatste tijd zo weinig gegeten dat je haar ribben kon tellen en ze het constante gerommel van haar maag niet eens meer merkte, tenzij ze echt aan eten dacht. "Ik ging net jagen," mauwde ze. "Een simpele manier om aan eten te komen en weg te vluchten van die stinkerds. Stinkdieren zijn er niets tegen." Ze grijnsde boos. Ze kon er niet meer tegen, die Bloodclan at alle prooi op en liet enkel wat restjes over voor de Thunderclanners, en in deze tijd van het jaar was prooi bijna niet meer te vinden. Leafbare was net begonnen en dat merkte je duidelijk aan de hoeveelheid prooi en honger. De kattin zat al een tijdje na te denken over een wraakactie. Ze zou liever iets doen tegen hen en dan gemarteld worden dan zo verder te moeten. Nooit zou ze buigen voor die rottige Claw of zijn commander aka ex-Thunderclanner Zira! "Nooit, nooit, nooit," siste ze tegen zichzelf, en keek toen geschrokken naar Salmon. Shit, ze had weer tegen zichzelf zitten praten, en zelfs in het bijzijn van iemand anders!

Ze keek rustig toe hoe Salmon opzij schoof en sperde haar ogen haast hijgend open bij het zien van die muis, maar herpakte zich snel. "Hier, nog vers," miauwde ze. Briarpaw schudde haar hoofd. "Je hebt het harder nodig dan ik," sprak ze vriendelijk, ze had het niet nodig, zó'n honger had ze nou ook weer niet. Salmon had vast veel meer honger dan zij. "Bovendien heb ik absoluut geen honger." Resoluut schoof ze de muis terug en begon weer te denken aan wrede wraakplannen. Ze besloot het te delen met Salmonpaw. "Ik heb een idee," begon ze. "Maar eerst moet je zweren dat je het niet gaat rondbazuinen of me op andere gedachten proberen te brengen." Ze keek Salmon aan, hopend dat ze erin mee zou gaan en haar zou willen helpen. Maar ook hopend dat ze niet mee zou doen, want -ugh- Claw zou zware straffen uitdelen. Hij genoot waarschijnlijk enorm veel van elk geringste excuus om iemand te verwonden of vermoorden. En die vuile commander van hem nog meer. Ze had het gevecht tussen haar en Nightwish gezien, en hoe ze haar Lightstorm of zoiets noemde. Hoe ze zei dat het onmogelijk was dat ze ooit in Thunderclan had gezeten, althans, dat dacht Briapaw zelf, hoe kon dat monster ooit loyaal zijn geweest aan hun leader?

Ze zuchtte en nam met tegenzin de muis. Briar besefte dat tegenspreken geen zin had en at enkele happen, die steeds gulziger werden. "Waar zie je me voor aan? Maar goed, vertel, ik ben een en al oor," mauwde Salmon. "Oké, maar echt niet lachen hé?" ze likte even haar mond af en vervolgde; "Dus, -ik weet dat het dom en roekeloos is- ik ga wraak nemen, voor alles wat ze Thunderclan hebben aangedaan, en dan specifiek Zealspark en Nightwish." Ze brabbelde het allemaal heel snel, zodat het er snel uit zou zijn. Ze verwachtte een luide lach te horen, dat ze werd uitgelachen, maar het kon haar niet schelen. Ze zou het doen, ze had een plan en ze zou het volbrengen. Al zou de hele wereld haar uitlachen ze zou het doen. De kattin gaf niet zomaar op, zelfs met eventueel de dood als gevolg.

Er verscheen geen lach op Salmons gezicht, integendeel, ze nam het heel serieus op. "Klinkt prachtig, count me in, maar... wat is precies je plan?" mauwde ze dan ook ernstig. Hmm, daar had ze nog niet over nagedacht. Althans nog niet goed genoeg om het echt met iemand te delen. Briarpaw zuchtte, als je het bedacht klonk het slim, maar om het hardop uit te spreken.. Dat zou pas echt idioot zijn. "Dus, mijn originele plan was om Claw of Zira om te leggen," begon ze half mompelend half pratend. "Maar die zouden te moeilijk zijn. Dus ik weet niet... Ik denk dat ik gewoon één of andere Bloodclanner ga proberen zo ernstig toe te takelen dat hij nog amper op zijn poten kan staan." Zo, dat was eruit. Ze had het gezegd en het klonk zo idioot, zo idioot dat ze begon te twijfelen aan haar eigen plan. "Maar ik weet wat de consequenties zijn," zuchtte ze er nog achterna. "Ik weet wat Claw en Zira doen tegen opstandelingen. Of hoe dat ook mag heten." Briarpaw merkte eindelijk de bijna volledig opgegeten prooi op. Onoplettend nam ze er een hap van, en staarde voor zich uit.

Ze knikte geduldig bij Salmons idee, maar had liever dat ze het zelf deed. Ze mocht ervan weten, maar het leek Briarpaw beter als ze het op haar eentje deed. Ze wilde er in feite niemand bij betrekken. "Maar hoe zouden we in Starclans naam ervoor moeten zorgen dat we iemand verwonden zonder dat - Één:" begon ze wanhopig, "die kater of poes niet door heeft wie hem/haar verwond en twee: zonder dat er ook maar één iemand anders het ziet?" Ze vergat erbij te vertellen dat 'we' eigenlijk bedoeld was als 'ik'. Ze moest wel even lachen bij de opmerking over Cute en Killer. Salmon had haar die naam gegeven om haar simpelweg uit te kunnen lachen, maar ze vond dat het wel iets had. Cute, de manipulatieve verleidster bij wie tactiek het belangrijkste was en Killer, bij wie vechten en huid verscheuren het belangrijkste was. Dat was eigenlijk niet helemaal waar, aangezien zij liever direct aanviel en Salmon -Killer- erop stond dat ze een goed plan bedachten. "Dus... geweetnloze Killer," spotte Briarpaw. "Wat is je o-zo grote, geweldige plan?"

Ze luisterde aandachtig naar elk woord van Salmons uitleg, maar het drong niet echt tot haar door. Ze moest dit alleen doen. Ze wist niet waarom, maar ze wilde het alleen doen. "Oké, maar hoe zorgen we er dan voor dat die Bloodclanner het niet doorverteld?" Ze zuchtte en schudde haar hoofd. "We kunnen hem of haar onmogelijk vermoorden, daar zullen ze wel tegen opgewassen zijn." Briarpaw keek naar Salmon en toen weer naar de grond. Die Bloodclanners waren niet van den domme. Ze waren wreed en gemeen, maar niet dom. "En zoniet, ze zijn in elk geval voorbereid op eventuele aanvallen en maken wij dus absoluut geen kans." Ze verzweeg dat ze nog geen enkele vechttraining had gehad, ze kende enkel de posities. De rosse poes dacht wanhopig na hoe ze Salmon van het idee kon verlossen. Ze wilde haar niet meesleuren in al dit. Waarom had ze dat ook allemaal verteld? Ze had al spijt van haar opbiechting. Spijt, iets wat veel voorkwam, maar waar je niets aan had.

Salmons toon begon haar echt te beangstigen. Ze zag eruit alsof ze háár zou vermoorden als ze terug zou krabbelen. Maar Briarpaw wilde gewoon niemand doden. En ze wilde dit alleen doen. "Het spijt mij..." stamelde ze. "Maar ik heb er echt zo mijn bedenkingen bij. Ik weet niet... Ik wil niet doden, snap je?" Ze keek verlegen naar de grond. Als Salmon me vermoord, laat het dan alsjeblieft snel zijn! bad ze naar Starclan. "Ik wil niet van de warriorcode afwijken. We hebben niets meer, behalve onze trots. Door te doden verliezen we die. En dat wil ik niet. Verwonden mag, ze zitten tenslotte op óns territorium! Maar ik ga niemand vermoorden..." Pff, dat was een hele tekst, maar ze was ervan af en het had haar opgelucht. De rosse kattin zuchtte alsof er net een zware last van haar schouders was gevallen en keek voorzichtig op naar de andere, benieuwd naar haar reactie. Alhoewel, niet echt benieuwd, enkel voor als het een positieve reactie zou zijn.

-Sorry sorry heel heel laat! :3