Muddy fields ||Neverland

De drassige gronden van de Heatherfields, waren zogezegd een uitdaging om in rond te lopen. Zelfs de lichte poten van de roestkleurige kattin zakten in de modder weg. Ondanks dat de sneeuw langzaam verdween, was het weer er niet beter op geworden. De gronden konden al het overvloedige vocht niet aan, en bleven modderig en drassig achter. Het was zwaar werk, ploeteren door de bemodderde gronden van Windclan, al was het misschien wel iets beter dan dikke lagen sneeuw. Een gure wind rukte aan de vacht van de sierlijke warrior, terwijl ze haar kop in de lucht gooide en haar neusvleugels liet trillen. Dit alles in de hoop op wat prooi, ze kon zich niet voorstellen dat enig muis zich uit zijn holletje zou wagen nu het nog steeds koud was buiten. Oh, wat verlangde ze toch naar Newleaf. Ze kon er nauwelijks nog op wachten, alleen al de gedachten aan het zonnen in een warm lentezonnetje lieten haar zachtjes spinnen. Toch was het nog lang niet zo ver, ze moest eerst deze dag maar zien door te komen. Net als vele andere warriors merkte ze de schaarsheid van het prooi natuurlijk wel op. De nachten waren nog altijd langer dan in Newleaf, de dagen donker. Het was elke dag vroeg opstaan, nog voordat de eerste zonnestralen de den ingang hadden bereikt, om daarna een volle dag aan het werk te zijn, het liefst zonder pauze als het even kon. Haar lichtgroene ogen richtte ze zwijgend weer op het lange gras, met hier en daar een verzopen bloemetje, zover de bloemen het hadden overleefd. Normaal gesproken had ze hier nog wel eens geluk op een klein vermagerd muisje. Maar nergens kon ze een vers spoor ruiken, en nergens hoorde ze het zacht trappelende geluid van prooi, zeker met de modderige ondergrond zouden de kleinste pootstapjes gedetecteerd moeten kunnen worden, door de scherp gespitste oren van de kattin. Het was enigszins teleurstellend. Ze was een prima jager, maar zelfs bij haar zonk de moed in haar poten. Met een zucht draaide ze zich dan ook maar om waarna ze door het sompige lange gras heen ploeterde. Haar lichaam was koud, nat en deed gek genoeg zeer, misschien een soort spierpijn. Wat het ook was, ze hoopte maar dat ze geen verkoudheid op zou lopen. Toch wou ze het niet permitteren om een paar zonnestralen langer in haar warme nest te blijven liggen. Met een zucht versnelde ze haar pas. Misschien dat een andere warrior wat meer succes had dan zijzelf. Ze hoopte het maar, de prooistapel slonk alsmaar meer. En ze hadden prooi nodig om te overleven. Dat was iets wat zelfs de domste kat nog kon verzinnen. Zonder eten, zouden de kittens sterven. Zolang er kittens waren, of katten waren die afhankelijk waren aan haar gezondheid en jaagvaardigheid of vechtvaardigheid was de kattin vastbesloten haar beste pootje voor te zetten. Ze was zelf nooit moeder geweest, had geen levende familie meer. Toch kon ze zich voorstellen dat er niets erger was voor een moederkat dan haar kittens of partner verliezen. In gedachten verzonken ploeterde ze verder, haar spieren soepel rollende onder haar gezonde vacht. Ze keek pas weer op toen ze tussen het lange gras een andere kat zag, nu zag ze enkel een rode staart, met een klein glimlachje op haar snoet geplakt stalkte de kattin op de kater af waarna ze hem met een knikje groette. Haar zachte ogen keken de iets oudere warrior aan. "Neverland," Mauwde ze terwijl ze haar kop even ietwat verbaasd schuin hield. Hem was ze nog niet eerder tegen gekomen.

De drassige grond was niet haar favoriete bodem, ondanks dat elk soort weer en elk seizoen zo zijn voor en nadelen had. Het sompige geluid dat de bodem onverbiddelijk maakte als de kattin bewoog, het zacht trekkende gevoel aan haar poten als ze wegzakten in de modder, en de prooidieren die zich vaak niet zo graag uit hun holletjes waagden. Misschien was het onderhand wel bekend dat er vele katten leefden op dit gebied en bleven de meeste prooidieren daarom ook weg, of waren de dieren niets meer dan domme wezens, die geen gedachtegang bezaten en enkel aan nootjes knaagden. Toch had ze ook respect voor het prooi, al was het enkel om het feit dat ze voor eten zorgden en ook een leven waren. Het was daarom ook belangrijk om de Starclan voor elke vangst te bedanken, want elke vangst maakte hun leven beter, de kans op overleving groter. Hoe sterker een clan, hoe minder groot de kans op een grote hoeveelheid zieke katten, en dus ook meer warriors om voor de clan te zorgen. Het was zeker een win-win situatie. De kater had zich bij het horen van haar stem nu omgedraaid, zijn zachte stem weerklonk in haar gespitste oren. "Hallo, Russetflare." Antwoorde de kater, terwijl hij nog een keer een blik over zijn schouder wierp. Met een vragende blik in haar ogen keek ze hem aan. "Kwam ik ongelegen?" Vroeg ze zachtjes, haar stem vriendelijk en enigszins benauwd. Ze kende de kater niet al te goed, al had ze nooit slechte verhalen over hem gehoord. Misschien kwam het ook wel doordat hij de broer van hun geliefde leider was, hoe het ook was de kater zag er vriendelijk genoeg uit. "Ik kan me niet voorstellen dat prooi zich vrijwillig in dit gebied laat zien," murmelde ze zachtjes. Haar stem warm maar toch ook een beetje star. Ze had geduld, ze was geen ongeduldige springerige leerling. Alleen wist ze ook dondersgoed het belang voor de clan. Een paar dagen leven op een zwaar rantsoen konden de meeste katten nog wel aan, maar dat betekende ook dat ze afvielen en dus meer moeite zouden moeten doen om de jacht vol te kunnen houden. De conditie ging vaak achteruit als een kat verzwakte. En dan had de clan nog minder aan een kat. Ondanks dat er vele win-win situaties te bemachtigen waren, was Leafbare een seizoen met vele verlies-verlies situaties. De roestkleurige kattin viel stil en wierp een blik op haar natte, bemodderde poten. De eeuwige wind blies in een onverwachtse windvlaag over de uitgestrekte velden heen, waardoor grassprieten omver geblazen werden. Haar haren zwiepten lichtjes in de wind waardoor ze haar kop ophief. Haar neusvleugels opende zich, in de hoop een verse geur op te vangen, die  gevolgd kon worden. Al was de kans groot dat het prooi al weer naar hun ondergrondse onderkomen was gevlucht. "Heb jij nog wat succes met jagen? De prooistapel lijkt elke dag meer te slinken." Mauwde de kattin zachtjes, haar stem warm en enigszins bezorgd. Het was niets nieuws, ze had al meerdere Leafbares meegemaakt, en elke Leafbare bracht dezelfde problemen in meerdere of mindere mate mee. Toch was het een geruststellende gedachte dat de Leafbare niet eeuwig aan zou houden.