Search and destroy (Neverland)

Pearl luisterde alles mee, hij voelde zich schuldig. Dammm, dit was geen gunst maar een haat. Zira leek alles maar erger te maken, Everstar vernauwde haar ogen bij de woorden van de Commander. "Denk je dat je hieronder uit komt?" miauwde Zira en schudde toen lichtjes haar kop. Hij keek rustig en volgde alles, toch was schuld in zijn ogen af te lezen. Wat moest hij zeggen, wat moest hij doen om dit ooit goed te krijgen? Alleen als hij iets deed, ging dit naar Claw waarna zijn broertje Kronos er onder zou gaan lijden. Urg.. "Ik heb een flink deel van jullie gesprek gehoord, Everstar." miauwde Zira rustig en grijnsde lichtjes, de commander wist hoe ze moest omkopen. "Jij houd van deze kater," begon ze toen. Wat had hij gedaan? Hij wilde gewoon wraak alleen dat ging naar nog meer.. "En ik weet nu hoe hij eruit ziet. Ik vergeet nooit een gezicht. Als jij de gunst die wij jou vragen niet nakomt, dan gaan we hem achterna. Dat wil je toch niet?" De onschuldige, enge blik van Zira kwam op. Ze wist dat ze zou gaan winnen. Everstar staarde de commander recht in haar rode ogen en zei heel rustig: "Als hem iets overkomt, zal ik niet rusten tot jullie tot de laatste kat zijn uitgeroeid. Dat wil je toch niet?" Ze zetten een paar stappen vooruit zodat ze voor haar broer kwam te staan. Nee, ga het niet nog eens uitdagen. "Oh alsjeblieft." miauwde Zira even rustig als de ander. "Wij zijn met veel, meer dan je denkt. Als één jonge kater van ons al een oudere kater van jouw Clan kan ombrengen, zal dat bij jou niet heel anders gaan, denk je niet? En het kan mij niks schelen als katten zoals hem-" Miauwde ze en hierbij knikte ze richting Pearl, hij keek weg. "zullen doodgaan." Miauwde de kattin, daar was hij al achter gekomen. Hij zuchten diep, de commander keek met een opgetrokken wenkbrauw en kalme blik in haar rode ogen naar de leidster. "'t Is een loze bedreiging Everstar. De volgende keer als ik je zie en om een gunst vraag, verwacht ik deze te krijgen anders zal hij ervoor boeten." Sprak de Commander en draaide zich om, wenkte Pearl met een kille blik mee en draaide zich met een laatste minachtende blik op de rode kattin om, de gekleurde kater kneep zijn ogen samen. Hij slikte kort, moest hij nou tegen spreken? Het was allemaal zijn schuld, hij kon niet eens sorry zeggen. Hij draaide zich om en volgde maar Zira, al deze bloedverspilling en moeite voor alleen maar meer oorlog. Misschien zou hij maar een gevecht moeten starten tegen Claw en dit alles tot stop zetten, alles voor even weer tot rust brengen..

"Oh alsjeblieft", miauwde de andere poes terug. "Wij zijn met veel, meer dan je denkt. Als één jonge kater van ons al een oudere kater van jouw Clan kan ombrengen, zal dat bij jou niet heel anders gaan, denk je niet?" Everstar snoof. Ze zou nog voor een onaangename verrassing komen te staan als ze ervanuit ging dat iedere WindClanner vocht als Neverland. "En het kan mij niks schelen als katten zoals hem zullen doodgaan." Ach, dat zou die arme kater vast niet leuk vinden om te horen. Ze hoorde hem zuchten en hij leek intussen enige spijt van te hebben van zijn acties. Everstar beeldde zich niet in dat hij zich schuldig voelde, waarschijnlijk had hij zelf gewoon door dat zijn meerdere niet al te blij met hem was. "'t Is een loze bedreiging Everstar. De volgende keer als ik je zie en om een gunst vraag, verwacht ik deze te krijgen anders zal hij ervoor boeten", zei de BloodClanner, waarna ze zich omdraaide. Haar jongere groepsgenoot liep met haar mee. Als hij een hond was geweest, had hij met zijn staart tussen de benen gelopen. Everstar keek de poes nog een keer in de ogen toen die omkeek, daarna verdwenen de BloodClanners in het hoge gras. Ze wilde achter hen aan gaan. Ze zou die roodoog vermoorden als het moest. Ze wist te veel, ze was nu gevaarlijk. Maar ze was hier alleen, de bewusteloze Neverland niet meegeteld. Als ze de poes nu aanviel, zou ze dat katertje zeker opdragen om Neverland te vermoorden en Everstar kon ze niet tegelijk tegenhouden. Ze wilde ze op zijn minst volgen om te controleren of ze het territorium wel echt verlieten, maar ze kon Neverland hier niet in zijn eentje gewond en onbeschermd laten liggen.
Zodra ze er zeker van was dat de BloodClanners ver uit de buurt waren, kwam ze in beweging. Ze keek naar Neverland, die tot haar opluchting nog steeds ademde. Ze zag op het eerste gezicht een aantal krassen op zijn gezicht en een wonden op zijn schouder en de achterkant van zijn nek. Er zat bloed aan zijn poten, maar ze wist niet van wie het was. Ze gaf zijn schouder voorzichtig een paar likken om wat van het opwellende bloed uit zijn vacht te halen. "Neverland", miauwde ze zacht, ongerust. Ze zou hem naar het kamp kunnen dragen als hij niet wakker werd, maar ze was bang dat het zijn verwondingen erger zou maken. Hij leek zo kwetsbaar. Haar maag draaide zich in een knoop toen ze aan de woorden van de BloodClanner dacht. Zodra ze terugkeerde in haar kamp, of wat voor plek het ook was waar ze woonden, zou heel BloodClan weten wie Neverland was. Had ze toch achter haar aan moeten gaan? Als ze ervoor zorgde dat de poes haar kamp nooit bereikte, kon ze het ook aan niemand vertellen. Die kater die bij haar was, hij was onvoorspelbaar, hij zou misschien niet naar zijn groepsgenote luisteren. Ze had een kans, als ze snel rende, kon ze ze misschien nog inhalen. Maar als het fout ging. Als het fout ging zouden ze Neverland vermoorden. Ze keek naar haar broer. Neverland, waarom moet je zo'n foxdung slechte vechter zijn? Weet je wel wat je hebt veroorzaakt? Neverland, word wakker...